Νέο-πουριτανοί

Οι πιο παλιοί θα θυμούνται επίσης τον πουριτανισμό μιας άλλης εποχής. Ελάχιστα χρόνια πριν την ταινία, το ’40, το ΚΚΕ ήταν που είχε επιβάλλει αυστηρά ήθη στα βουνά της αντίστασης κατά των Γερμανών. Εκεί, αρκούσε μια απλή συνεύρεση μεταξύ συντρόφων για να πάνε οι παρτενέρ στο εκτελεστικό απόσπασμα. 

Τι κι αν ιστορικά έχουν καταγραφεί βιασμοί ή λεηλασίες του ΕΛΑΣ και μετέπειτα του Δημοκρατικού Στρατού ή της ΟΠΛΑ; Μια απλή συνουσία μπορούσε να οδηγήσει στα άκρα.

Ε κάτι τέτοιο θυμίζει το κυνήγι μαγισσών και σκανδάλων στο οποίο με ιδιαίτερη θέρμη επιδίδεται η σημερινή κυβέρνηση. Μόλις τα νέα μέτρα που προσανατολίζεται να λάβει τη στριμώχνουν στη γωνιά, μόλις κάτι νέο αντιλαϊκό πάει να ξεμυτίσει από το υπουργείο Οικονομικών ή το Εργασίας, τότε ξαφνικά σαν έτοιμοι, από καιρό, σαν θαρραλέοι οι επικοινωνιακοί ινστρούχτορες των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ ανασύρουν από τα σκονισμένα τους αρχεία τα περίφημα «σκάνδαλα». Τις λίστες κάθε είδους.

Ξαφνικά υπόδικοι – άρα και μειωμένης αξιοπιστίας μάρτυρες – τύπου Φαλτσιανί αναγορεύονται σε πληροφοριοδότες «υψηλού κύρους». ΜΜΕ της νέας διαπλοκής που διαμορφώνεται επιτίθενται με δήθεν αποκαλυπτικά δημοσιεύματα κατά πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ ενώ η ΑΥΓΗ προαναγγέλλει κάθε κυβερνητική παρέμβαση κατά της διαφθοράς. Με λόγο διχαστικό ο Αλέξης Τσίπρας εξαγγέλλει έρευνες κι ελέγχους που σε μια ευνομούμενη Πολιτεία όφειλαν να γίνονται από την ανεξάρτητη εξουσία της Δικαιοσύνης.

Εσχάτως δε στο παιχνίδι αυτό, στον ασύμμετρο πόλεμο εντυπώσεων, έχουν βρεθεί και νέοι σύμμαχοι. Μέσα Ενημέρωσης της αποκαλούμενης παλιάς – εργολαβικής διαπλοκής.

Πόσο όμως αληθινό είναι το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για πραγματική «κάθαρση»; Πόσο αγνά είναι τα κίνητρα της; Πόσο ενδιαφέρεται να προκύψει διαφάνεια και μια νέα Ελλάδα μετά τη διερεύνηση αυτών των υποθέσεων;

Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται τίποτα τέτοιο δεν είναι στο πρόγραμμα των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ.

Γιατί αν ήταν, κάποιοι υπουργοί με σχέσεις διαπλοκής θα έπρεπε να πάνε στα σπίτια τους. Γιατί αν ενδιέφερε αυτήν την κυβέρνηση η «ηθική», κάποιοι μικροί ή μεγαλύτεροι εργολάβοι δεν θα συνωστίζονταν για μικρά ή μεγάλα αντίστοιχα έργα. Θα λειτουργούσε ο ανταγωνισμός. Όχι ο κολλητός από το κόμμα.

Πλαστή λοιπόν η ελπίδα πως θα χτυπηθεί η διαπλοκή και η διαφθορά. Πλαστά τα όνειρα. Πλαστές οι υποσχέσεις. Δεν μπορείς για παράδειγμα να μιλάς για το «παλιό» που πρέπει να φύγει και για το «νέο» που οφείλει να έλθει, όταν εσύ δεν είσαι σωστός. Όταν ο κομματικός μηχανισμός δημιουργεί πλέγμα σχέσεων μεταξύ συγκεκριμένων συμφερόντων. Όταν εξακολουθούν τα δημόσια έργα να κερδίζονται με λάθος τρόπους, όταν συγκεκριμένα πρόσωπα εξακολουθούν και χαίρουν εύνοιας και ασυλίας από τη Δικαιοσύνη κι όταν τα ονόματα των εργολάβων ή διαχειριστών του κρατικού χρήματος απλά αλλάζουν, δίχως να αλλάζουν οι διαδικασίες και οι νοοτροπίες.

Όταν πρώην ή νυν κομματικοί φίλοι εξελίσσονται από «σύντροφοι» σε «συνεταίροι».

Όμως υπάρχει και κάτι παραπάνω: έστω λοιπόν ότι η κυβέρνηση κλείνει αύριο όλες τις φορολογικές εκκρεμότητες. Έστω ότι κατορθώνει ρυθμίσεις που κανένας άλλος δεν πέτυχε. Έστω βρε παιδί μου ότι τους βάζει όλους τους παλιούς διαπλεκόμενους στη φυλακή. Θα βελτιωθεί άραγε η καθημερινότητα μας από αυτές τις εξελίξεις; Θα αλλάξει κάτι στο μείγμα της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής; Θα σταματήσουν τα τραγικά λάθη, οι γκάφες και οι ανοησίες των κυβερνητικών στελεχών;

Έστω ότι με τρόπο μαγικό συγκεντρώνεται αύριο κι όχι σε βάθος χρόνων το 1,5 δις. ευρώ της λίστας Μπόργιανς. Θα αποφύγουμε τις νέες φορολογικές κλίμακες; Θα αποφύγουμε αύξηση των τελών κινητής τηλεφωνίας; Θα πάρουμε ολόκληρες τις συντάξεις μας;

15 μήνες συριζαϊκής διακυβέρνησης δείχνουν πως τίποτα από τα παραπάνω δεν θα συμβεί. Πρώτον γιατί μαγικά δεν γίνονται όσο κι αν κάποιοι με προφανή λαϊκισμό τα τάζουν. Πέραν του προφανούς Λιακουνάκου κανένας άλλος δεν έχει μπει στη φυλακή. Το Δημόσιο δεν έχει εισπράξει εδώ κι 1 ½ χρόνο αριστερής διακυβέρνησης παρά ελάχιστα χρήματα από τη διαπλοκή ενώ η διαφθορά στο Κράτος ζει και βασιλεύει με τρόπο οριζόντιο που διατρέχει όλη την κοινωνία.  Αντί πάταξης της διαπλοκής μάλιστα υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ φιγουράρουν σε περίεργες υποθέσεις απόκρυψης των περιουσιακών τους στοιχείων από τα πόθεν έσχες (σ.σ. σύντομα θα έλθουν κι άλλες αποκαλύψεις) ενώ η πρώην εταιρεία του κ. Φλαμπουράρη έχει σπάσει ρεκόρ συμβάσεων με το Κράτος.

Όσοι λοιπόν καλούν σε αλλαγή, καλό είναι πρώτα να αλλάξουν οι ίδιοι. Γιατί εάν δεν γίνει αυτό, πολύ φοβούμαι πως θα πάμε σε έναν φαύλο κύκλο ποινικών διαδικασιών, σε νέα ειδικά δικαστήρια και σε καταστάσεις που κάθε άλλο παρά θα προάγουν τη Δημοκρατία και τον Κοινοβουλευτισμό. Ξεκάθαρα τα πράγματα: η Ελλάδα δεν σηκώνει μέσα στη χειρότερη της κρίση ένα νέο ’89.