Χρήσιμοι ηλίθιοι

Το μέχρι τότε σύνηθες ήταν η αριστερά να μην συνομιλεί με τα ΜΜΕ και να κινείται εκτός πλαισίου. Να καταγγέλλει τα media και να μιλά για αποκλεισμούς και συμβόλαια πολιτικής της εξόντωσης.
 
Ξαφνικά όμως, ΜΜΕ πήραν αποστάσεις από τα Μνημόνια, δια της σάτιρας ή των επιθέσεων γνωστών τηλεαστέρων, επένδυσαν στην αποδόμηση του δικομματικού συστήματος ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, άρχισαν να φιλοξενούν περισσότερο τους αντισυστημικούς πολιτικούς ενώ κάποιοι άλλοι έφθασαν έως και του σημείου να υποστηρίξουν ευθέως την προσφυγή στη δραχμή ή τουλάχιστον να δώσουν λόγο και σε αυτή την τάση.
 
 
Παλιοί «καθεστωτικοί» παρουσιαστές, δημοσιολόγοι και δημοσιογράφοι, κόντρα σε όσα πίστευαν στα νιάτα τους, θυμήθηκαν ξαφνικά τις «ίσες αποστάσεις» απολαμβάνοντας προνομιακή ενημέρωση από το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ, έως και τις τακτικές επισκέψεις του Αλέξη Τσίπρα στα talk shows τους, πράγμα όχι και τόσο δεδομένο προς άλλα σαφώς πιο «μνημονιακά» δίκτυα. Αυτή η πραγματικότητα παρουσιάστηκε και στις εφημερίδες που αποφάσισαν να συνομιλήσουν μαζί με την αναδυόμενη πολιτική δύναμη. Ξάφνου εφημερίδες εργολάβων δημοσίων έργων, έφθασαν να φιλοξενούν συνεντεύξεις ή αποκλειστικότητες που μόνο η ίδια η κυβέρνηση μπορούσε να προωθήσει προς τα ΜΜΕ.
 
Δεν θα μιλήσω για διαπλοκή ΣΥΡΙΖΑ – μιντιαρχών. Άποψη μου είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει φιλίες με αυτούς και απλά τους χρησιμοποίησε πετώντας τους τώρα σαν στημένες λεμονόκουπες. Απλά κάποιοι ανόητα προφανώς, θεώρησαν πως ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να εξελιχθεί σε νέο ΠΑΣΟΚ. Σε ένα αστικής λογικής κόμμα. Αυτές οι ρηχές αναλύσεις είναι που τώρα κάνουν τους συγκεκριμένους επιχειρηματίες να «τρέχουν» προφανώς επειδή αδειάστηκαν με τη διαδικασία των τηλεοπτικών αδειών. Τόσα όμως ήξεραν για την αριστερά, τόσα έκαναν.
 
Κοντά στα παραπάνω, αναδύθηκε και μια ομάδα δημοσιογράφων με αντιμνημονιακό πρόσημο.  Οι νέοι «αστέρες» που είδαν ευκαιρία καριέρας στην υποστήριξη θολών θέσεων περί ανάγκης για ισχυρή διαπραγμάτευση, με έντονη διάθεση παρουσίασης σκανδάλων της προηγούμενης κατάστασης και επιθετική διάθεση. Γερμανοτσολιάδες και προδότες οι απέναντι, απελευθερωτές οι λοιποί. Στο μενού υπήρχαν κι έντονες δόσεις συνωμοσιολογίας περί του ρόλου του ΔΝΤ, της Τρόικα κλπ. Επαγγελματίες που πλειοδότησαν στο διχασμό και που ξαφνικά αναδείχθηκαν έως και ως διευθυντές στα ΜΜΕ που εργάζονταν και οι οποίοι σήμερα προφανώς λόγω των λανθασμένων εκτιμήσεων τους πως ο «Συριζαίος πιάνεται φίλος» πήρανε τις κάθε είδους περούκες κι αποφάσισαν μετά από έξι χρόνια απραξίας και γλειψίματος να κάνουν αντιπολίτευση και αποκαλυπτική δημοσιογραφία.

Αυτό όμως που κανένας εκ των συνεργατών αυτών του ΣΥΡΙΖΑ από το αστικό σύστημα δεν έχει καταλάβει είναι πως για τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Παππά οι σχέσεις αυτές δεν έχουν καμία σημασία. Οι δυο τους είναι ειλικρινείς και συνεπείς σε αυτά που πιστεύουν, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Κι αυτό διότι όλους αυτούς τους καλοθελητές, η εγχώρια ριζοσπαστική αριστερά τους βλέπει απλά σαν αυτό που έλεγε ο Λένιν: σαν τους «χρήσιμους ηλίθιους».