Νεύρα!

Είναι βέβαιο πως όσο κι αν προσπάθησε με τη γνωστή «θεατράλε» προσέγγιση του να γυρίσει το αρνητικό κλίμα από τις περικοπές συντάξεων και πλειστηριασμούς, τελικά ηττήθηκε. Και ηττήθηκε επειδή το έργο των καταγγελιών το έχουμε δει ξανά και ξανά. Παίζεται επί έξι θεατρικές - ε συγγνώμη-  κοινοβουλευτικές σεζόν και χρειάζεται ανανέωση στο ρεπερτόριο.


Κυρίαρχα όμως υπέστη μια στρατηγική ήττα καθώς για μια ακόμη φορά κατέφυγε στην προσφιλή του λαϊκισμό για να δημιουργήσει εντυπώσεις κι όχι για να δώσει πειστικές απαντήσεις. Επί της ουσίας δηλαδή με τη στάση του οδήγησε την κυβέρνηση του στο να ενταχθεί με τη σειρά της στο γκρίζο κάδρο της διαπλοκής. Να γίνει ένα με το «χθες» και να αποκοπεί από το «νέο» που ευαγγελιζόταν.
 
Τα πράγματα λοιπόν απλά. Τίποτα περισσότερο δεν μάθαμε για τις ΜΚΟ της ντροπής που ο δικός του τέως γενικός γραμματέας για το προσφυγικό ζήτημα Οδυσσέας Βουδούρης κατήγγειλε. Δεν μας εξήγησε τι θα γινόταν εάν τα ΜΜΕ (ναι αυτά τα διαπλεκόμενα) δεν επέμεναν στην ανάδειξη του σκανδάλου Καλογρίτσα. Βούιξε ο …Βοσκότοπος με τα δάνεια του εν λόγω υπερθεματιστή, τα στελέχη της κυβέρνησης του τον στήριξαν ακόμα κι από το βήμα της Βουλής, όλη η ΑΥΓΗ είχε αναλάβει εργολαβικό ρόλο συνηγόρου για τα δάνεια της Τράπεζας Αττικής και τελικά ο πρωθυπουργός απάντησε σε όλα αυτά πως «εμείς ήμασταν που δεν του δώσαμε άδεια». Ε όχι κι έτσι αγαπημένε μας πρωθυπουργέ.
 
Ο κ. Τσίπρας δεν μας έκανε επίσης σοφότερους για την off shore που συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της ΑΥΓΗΣ, ούτε για την καθυστέρηση μετάφρασης των δικογράφων που οδηγεί σε ασυλία μελών της Siemens. Δεν μας είπε τίποτα για τις εμπράγματες εγγυήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το δάνειο 8 εκατ. ευρώ που έλαβε το κόμμα του. Απόφυγε να δώσει φως στην υπόθεση Καραγιώργη, για τις off shore που ήθελε η κυβέρνηση να επιτρέψει να έχουν πολιτικοί, για τα πόθεν έσχες Φλαμπουράρη και Σταθάκη.
 
Και το σημαντικότερο: δεν κατέθεσε καμία θεσμική πρόταση για να μην επαναληφθούν φαινόμενα διαπλοκής στη χώρα μας σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που παρά την καταγγελία, άρθρωσε και έναν πιο αισιόδοξο λόγο.
 
Αντιθέτως ο πρωθυπουργός κατέφυγε σε «ευκολίες». Ξανανέβασε το  χιλιοπαιγμένο έργο της Siemens, των δανείων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, κατήγγειλε τον προϊστάμενο του Λάκη Λαζόπουλου καναλάρχη κ. Δημήτρη Κοντομηνά με ανοίκειο μάλιστα τρόπο και υπονοούμενα για τα λεφτά και τα γηρατειά του που δεν αρμόζει σε πολιτικό κύρους, είχε μια σαφή υπερβολή στο λόγο όταν αναφερόταν στο περίφημο 50εύρω που δήθεν ψάχνει και γενικά έδειξε αγωνία όταν του επιτέθηκε επί προσωπικού ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με εκφράσεις «να κονομήσουμε», με αναφορές στον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον ενικό, με λάθος στοιχεία ως προς τους πλειστηριασμούς ο κ. Τσίπρας επιβεβαίωσε αυτό που όλοι πλέον γνωρίζουμε. Πως βρίσκεται σε φάση καθόδου. Πως αγωνιά.

 
Είναι όμως πραγματικά κρίμα για ένα νέο πολιτικό, για ένα πρόσωπο που συμβόλισε την ελπίδα, να αντιγράφει ό,τι πιο παλιό, ό,τι πιο παρωχημένο, ό,τι πιο σκοτεινό για να κατορθώσει απλά να κρατηθεί στην εξουσία. Και θα είναι ακόμα χειρότερο εάν ο Αλέξης Τσίπρας δεν αντιληφθεί πως αν συνεχίσει αυτές τις προσεγγίσεις της διαρκούς καταγγελίας, της συνεχούς επίκλησης των σκανδάλων, δίχως ένα νέο θετικό κι αναπτυξιακό αφήγημα και με διαρκείς περικοπές μισθών και εισοδημάτων, θα έχει την τύχη αυτών που καταγγέλλει. Με μια διαφορά όμως. Στο φινάλε της θεατρικής παράστασης «Τσίπρας θνήσκων» μαζί του ο πρωθυπουργός θα έχει ενταφιάσει και τις ελπίδες μιας ολόκληρης παράταξης, της αριστεράς, η οποία δύσκολα θα ξαναδεί εξουσία.