Από τους Γερμανοτσολιάδες στους κουκουλοφόρους

Και να που τώρα μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο:

Σε δημόσιους κατηγόρους βασισμένοι σε …κουκουλοφόρους.

Για την ακρίβεια σε εκείνους που θεωρούν ως αξιόπιστους μάρτυρες διεφθαρμένα στελέχη της Novartis που για να σώσουν τα τομάρια τους με ελεγχόμενης αξιοπιστίας μαρτυρίες σπιλώνουν και θίγουν σημαντικά πολιτικά πρόσωπα.

Το τραγικότερο όλων όμως είναι πως λες και ζούμε σε κάποιο Κράτος του Γ’ Ράιχ, ορισμένοι θεωρούν τους θεσμούς βιλαέτι τους. Είναι για παράδειγμα δυνατό ένας υπουργός, ο κ. Πολάκης συγκεκριμένα, να λέει πως ξέρει τους προστατευόμενους μάρτυρες  και να μην ανοίγει μύτη; Να εξελίσσει τους θεσμούς της Δημοκρατίας σε τρύπιο σουρωτήρι;

Και τελικά αν γνωρίζουν ο κ. Πολάκης, άλλοι υπουργοί ή δημοσιογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ τους τρεις ή έξι κουκουλοφόρους, είναι δυνατό μια ολόκληρη κοινωνία να μη γνωρίζει ποιοι είναι εκείνοι που κατηγορούν προβεβλημένα στελέχη της αντιπολίτευσης και μάλιστα δύο πρώην πρωθυπουργούς;

Κατανοεί ο απλός δημοκράτης τί θα σημαίνει να αποδειχθεί πως διασύρονται δίχως στοιχεία, δίχως εύρεση προϊόντος εγκλήματος, δύο πρώην πρωθυπουργοί Κράτους, ο Επίτροπος της χώρας, ο Διοικητής της Τράπεζας της χώρας, ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και διακεκριμένοι υπουργοί; Δεν πρόκειται για μια κατάσταση του τύπου «ε είπαμε και μια βλακεία να περάσει η ώρα» ή μετά από μήνες να πούμε «ουπς κάναμε λάθος…». Εδώ σπιλώνονται υπολήψεις. Δημιουργούνται μείζονα προβλήματα στη δημοκρατική λειτουργία μιας χώρας ταλαιπωρημένης ενώ και η άκρα δεξιά ήδη τρίβει τα χέρια της για το αντιπολιτικό κλίμα που καλλιεργείται.

Κι εδώ είναι που έρχεται το πρώτο κρίσιμο ερώτημα:

Γιατί όλα αυτά έρχονται ακριβώς στη διάρκεια των διεθνών πιέσεων για την με κάθε τρόπο επίλυση του Μακεδονικού; Γιατί μια ημέρα μόλις μετά την ολοκλήρωση του θεαματικού σε όγκο συλλαλητηρίου, οι δικαστικές αρχές διαβίβασαν τον ογκώδη φάκελο της Novartis στη Βουλή; Έναν φάκελο του οποίου όμως στοιχεία έχουν διαρρεύσει από ημέρες σε φίλα προσκείμενα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ ενώ συχνά πυκνά ο πρωθυπουργός προετοίμαζε την κοινή γνώμη για τις εξελίξεις λες και …κάτι να γνώριζε.  Μήπως το αντισταθμιστικό όφελος για να αλλάξει η ατζέντα και η κυβέρνηση να διασωθεί από τον κατήφορο της με αποκαλύψεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού εις βάρος των πολιτικών της αντιπάλων να είναι η σύνθετη ονομασία στα Σκόπια;

Και προστίθεται κι ένα ακόμα πολύ κρίσιμο ερώτημα:

Μήπως αυτό που ο Παύλος Πολάκης και η Μπέττυ Μπαζιάνα έλεγαν, πως δηλαδή «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την κυβέρνηση όμως δεν έχει την εξουσία» είναι το πραγματικό διακύβευμα; Είναι δηλαδή εντελώς απίθανο οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να επιδιώκουν με την σπίλωση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα και του Έλληνα Επιτρόπου στην ΕΕ Δημήτρη Αβραμόπουλου να πάρουν τα ηνία από δύο «ενοχλητικούς» και όχι φυσικά αριστερούς πολιτικούς; Να τους εξαναγκάσουν δηλαδή σε παραιτήσεις ώστε να βάλουν δικά τους πρόσωπα στις θέσεις αυτές;

Μήπως η κατάλυση κάθε ανεξάρτητης Αρχής και κάθε άλλου κέντρου άσκησης ελέγχου εξουσίας να είναι το βασικό κίνητρο, με όλα αυτά να συνθέτουν ένα σχέδιο εκτροπής της χώρας;

Και μήπως το μήνυμα που στέλνουν μέσω της προσπάθειας διαπόμπευσης του Αντώνη Σαμαρά και του Άδωνι Γεωργιάδη ή του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Ανδρέα Λοβέρδου να είναι «δεν ανεχόμαστε σκληρή αντιπολίτευση»;

Σαν πολύ άγαρμπο και υπερβολικό μας μοιάζει όλο αυτό. Ενδεχομένως, εάν κάποιος έλεγε «τρεις ή δύο υπουργοί είναι εμπλεκόμενοι» να ακουγόταν ως σενάριο περισσότερο πιθανό. Πιο ρεαλιστικό. Λογικό. Ξαφνικά όμως όλοι οι βασικοί πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκονται στον τάκο, φαντάζει ύποπτο. Μοιάζει περίεργο. Και καταλήγει εξωφρενικά επικίνδυνο.