Οι σημαίες των προγόνων μας

Πρόκειται για μια ταινία - καταγγελία της πολιτικής εκμετάλλευσης του απλού κι ανώνυμου πολίτη από τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ. Ίσως η καλύτερη ταινία του Κλιντ Ίσγουντ που βασίστηκε στο βιβλίο του Τζον Μπράντλεϊ «οι σημαίες των προγόνων μας».

Σε ένα αντιπολεμικό βαθιά βιβλίο με ελάχιστο όμως «πόλεμο» εντός των γραμμών του, ο συγγραφέας στάθηκε στη διάσημη φωτογραφία των 6 στρατιωτών που υψώνουν την αμερικάνικη σημαία σε ένα λόφο στην Ίβο Τζίμα. Των στρατιωτών εκείνων που μετά από σκληρή μάχη ύψωσαν την αστερόεσσα και κατόπιν κλήθηκαν πίσω στην πατρίδα για να τιμηθούν ως σύμβολα. Ως οι «άγνωστοι Αμερικανοί στρατιώτες».

Η κυβέρνηση αντιλαμβανόμενη το θετικό κλίμα υπέρ των φαντάρων της «διπλανής πόρτας» που πολέμησαν για τη χώρα και τη σημαία, τους χρησιμοποίησε επικοινωνιακά. Τους έκανε σταρ, παραγνωρίζοντας όμως τις δικές τους ανάγκες. Στην αρχή οι φαντάροι κολακεύτηκαν. Είχαν γίνει τα πρόσωπα της χρονιάς. Όταν όμως τα χειροκροτήματα σταμάτησαν, όταν η κοινή γνώμη έστρεψε αλλού το βλέμμα κι όταν η κυβέρνηση πλέον δεν τους χρειαζόταν, οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν στο περιθώριο. Ο ένας έπεσε στο αλκοόλ. Οι άλλοι λησμονήθηκαν και πήραν το δρόμο τους.

Όλα αυτά μου θύμισε ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι πάνε να «αξιοποιήσουν» τους δύο αξιωματικούς μας. Διότι όταν βλέπεις τον Πάνο Καμμένο να στήνει show με αγήματα, με στολές και με σημαίες, όταν κάποιοι επιδιώκουν να μεταχειριστούν τους δύο αξιωματικούς μας σαν να είναι στρατιωτάκια στο παιχνίδι τους, καλό είναι να κουμπωνόμαστε. Τα παιδιά αυτά με την καρτερία και το ήθος τους κράτησαν τις δικές μας, τις ελληνικές σημαίες ψηλά. Με λίγα λόγια κι όχι με φανφάρες ή επιθετικές ατάκες σαν του Πάνου Καμμένου, με φρόνημα και σύνεση σπάνια για τον μέσο Νεοέλληνα ανταπεξήλθαν στην περιπέτεια τους. Κι αυτή η στάση σοβαρότητας είναι που εμείς θέλουμε να κρατήσουμε.

Όχι το πανηγύρι που κάποιοι οραματίζονται για να βγουν από τα αδιέξοδα τους.

Το να στήνεται ένας επικοινωνιακός χορός γύρω τους από μια κυβέρνηση που αναζητά μια επιτυχία που δεν της αναλογεί (σ.σ. να θυμίσουμε πως ο Πάνος Καμμένος με τις προ εβδομάδας επιθέσεις κατά της Τουρκίας και ο Φώτης Κουβέλης την ίδια ημέρα της απελευθέρωσης, έδειξαν να μην γνωρίζουν τίποτα), είναι κάτι παραπάνω από λάθος. Είναι ύβρις.

Το να ηρωοποιούνται δύο Έλληνες αξιωματικοί δεν είναι κακό.


Εξάλλου η πατρίδα για να πάει μπροστά χρειάζεται σύμβολα για να εμπνεύσουν. Όμως η εκμετάλλευση και η ανάγκη του κάθε πολιτικάντη για ένα photo opportunity είναι που πρέπει να μας κινητοποιούν.

Ακόμα και η συνεχής επίκληση της Παναγίας της Ελευθερώτριας έλλειψη συγκεκριμένης πολιτικής που θα έφερνε τους στρατιωτικούς μας πίσω, είναι κατανοητή, όμως χρειάζεται κι ένα μέτρο. Ας παραδειγματιστούν λοιπόν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι από τους δύο λιγόλογους στρατιωτικούς μας. Ας μην τους κάνουν πιόνια κι ας τους αφήσουν στις οικογένειες και στις ζωές τους. Ο,τιδήποτε άλλο θα είναι ντροπή, θα είναι μια δεύτερη ομηρία.