Ο τέντζερης και το καπάκι

Ο φελλός πάντα ακολουθεί την πορεία του ανέμου. Ποτέ δεν αντιστέκεται. Σήμερα προς τα εδώ, αύριο προς τα εκεί. Εξαρτάται από τις «καιρικές» συνθήκες. Ο φελλός είναι είδος. Είναι το χαρακτηριστικό κάθε φελλο-χαρακτήρα. Εμφανίζεται και επιβιώνει, ενίοτε διαπρέπει, σε όλες τις παρατάξεις. Σε όλα τα κόμματα. Σε όλες τις ιδεολογίες. Σε όλα τα επαγγέλματα. Σε όλες τις δραστηριότητες. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Δύο ανθρώπινα είδη είναι ανίκητα: ο πανύβλαξ και ο φελλός.

Τέσσερις οι βασικές ιδιότητες του φελλού: Είναι μειλίχιος. Είναι ήπιος. Είναι, εκ πρώτης όψεως, συνεννοήσιμος. Είναι χαμηλόφωνος. Και είναι μειλίχιος για να μην προκαλεί ακραίες αντιδράσεις. Είναι ήπιος γιατί έτσι κρατάει «πισινή». Είναι συνεννοήσιμος γιατί έτσι καταφέρνει να δημιουργεί την ψευδή εικόνα πως αυτός σέβεται τον διάλογο. Και είναι χαμηλόφωνος για να αποσπά, από τους ανυποψίαστους, τα εύσημα ενός καλοπροαίρετου πολιτικού.

Η διαφορά ανάμεσα στον Παύλο Πολάκη και τον Δημήτρη Παπαδημούλη είναι από τις πιο αποκαλυπτικές στα σύγχρονα πολιτικά ήθη. Αν ρωτήσεις «ποιος ο χειρότερος;», τότε η συντριπτική πλειονότητα θα δείξει Πολάκη. Και θα δείξουν Πολάκη, χωρίς δεύτερη σκέψη, επειδή ο πρώην του υπουργείου Υγείας είναι εκρηκτικός, είναι απότομος, είναι ακραίος, είναι ασυγκράτητος και αθυρόστομος.

Με απλά λόγια, ο Πολάκης εκτίθεται. Ο Πολάκης αποκαλύπτει το εύρος και το βάθος του χαρακτήρα του. Ο Πολάκης είναι ανοιχτό βιβλίο. Επομένως, ο Πολάκης πρόχειρος, βολικός και εύκολος στόχος.

Αντιθέτως, ο Δημήτρης Παπαδημούλης με το μειλίχιο ύφος του. Με τους χαμηλόφωνους τόνους του και με τις διαλεκτικές προσεγγίσεις στον λόγο του, πορεύτηκε εν πλήρη ασυλία. Ο Παπαδημούλης θεωρείται η καλύτερη, η πιο συνεννοήσιμη και πιο σοβαρή εκδοχή του ταχαριστερού ΣΥΡΙΖΑ. «Μακάρι», σου λένε, «να ήταν όλοι σαν τον Παπαδημούλη».

Κάπως έτσι κατάφερε να εξασφαλίσει αξιώματα. Κάπως έτσι κατάφερε να γίνει αποδεκτός από το εκλογικό σώμα. Κάπως έτσι κατάφερε να περιορίσει, ίσως εκμηδενίσει, κάθε δυσμενή κριτική. Και κάπως έτσι κατάφερε να πιάσει μόνιμο στασίδι στην Ευρωβουλή. Με έναν λόγο, ανθόσπαρτος ο βίος του Παπαδημούλη εντός Ευρωβουλής. Γάμος χωρίς τριγμούς και χωρίς διαζύγιο. Περίφημα!

Από αυτή την ανθόσπαρτη συνύπαρξη με τους μηνιαίους παχυλούς μισθούς, χώρια οι «άπειρες» γνωριμίες και οι μπόλικες κοινωνικές συναθροίσεις, κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να βάλει στην άκρη έναν σκασμό λεφτά. Με αποτέλεσμα, όταν για πρώτη φορά δρασκέλισε το κατώφλι του Κοινοβουλίου να δηλώνει κάτοχος ενός στρέμματος και σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, μεταξύ άλλων, να φέρεται ιδιοκτήτης 28 ακινήτων!

Τα έκλεψε; Φυσικά όχι. Τότε; Μα είναι ολοφάνερο διά γυμνού οφθαλμού. Από τη μία ο λόγος του είναι αριστερός. Από την άλλη οι πλούσιες επενδυτικές του δραστηριότητες αποκαλύπτουν ιδιαίτερα και κρυφά προσόντα πέραν πολιτικής, ιδεολογίας και αριστερών φρονημάτων. Ο Παπαδημούλης αναδείχτηκε μέγας παικταράς στον χώρο του εμπορίου και του real estate. Σαν να λέει, καλή είναι η Αριστερά, καλός ο Τσίπρας και το κόμμα, αλλά ακόμα καλύτερα είναι τα ακίνητα, οι μπίζνες και τα πολλά χρήματα.

Ετσι ο αριστερός πολιτικός εξελίχθηκε σε μεγάλο μεσιτικό γραφείο. Ετσι τα παχιά τα λόγια εκμηδενίστηκαν από τα έργα. Ετσι το δικό του «εγώ» ανυψώθηκε και υπερκέρασε το αλληλέγγυο «εμείς». Και έτσι, ποια ακριβώς η διαφορά ανάμεσα στους Παπαδημούληδες της Δεξιάς από τους άλλους της Αριστεράς; Καμία. Αρα για τον απλό πολίτη ένα και το αυτό. Γύρισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι!