Δημήτρης Δανίκας

Η συντριπτική πλειοψηφία είναι εναντίον του. Ουδείς ενδιαφέρεται για τους νόμους. Ουδείς, εξ αυτών δίνει δεκάρα τσακιστή για την απεργία πείνας του Κουφοντίνα. Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και όσοι ενδιαφέρονται, διαμαρτύρονται και επικαλούνται τους νόμους να ξέρουν ένα πράγμα. Ο κόσμος είτε αδιαφορεί, είτε  χασκογελάει, είτε  σχολιάζει, είτε χλευάζει. Και η Αριστερά όλο και πόντους χάνει. Ολο και ταυτίζεται με την τρομοκρατία

Ακόμα χειρότερα για τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτός ο θόρυβος υπέρ Κουφοντίνα του χαλάει το συστημικό του προφίλ και τον ταυτίζει με 17 Νοέμβρη και τρομοκρατία.

Δηλαδή αν είσαι πατέρας ενός 17χρονου, όπως ο Θάνος Αξαρλιάς και άκουγες τον Κουφοντίνα να «απολογείται» για την πράξη του ως «παράπλευρη απώλεια» τι θα έκανες; Αν ας πούμε στη θέση του αθώου Αξαρλιάν ήταν το παιδί του Τσίπρα; Το δικό σου; Το δικό μου;

Για πες μου ακριβώς ποια θα ήταν η αντίδρασή σου;  Για να μας πουν όλοι αυτοί που επικαλούνται τον ουμανισμό μας τι ακριβώς θα έκαναν; Πως θα αντιδρούσαν; Θα το κατάπιναν; Θα αδιαφορούσαν; Θα τον περίμεναν στη γωνία να του φυτέψουν μία; Θα συγχωρούσαν;  Εγώ πάντως όχι. Ποτέ των ποτών

Και κάτι ακόμα. Η 17η Νοέμβρη με όλα τα παρελκόμενα. Με τις δολοφονίες. Με τις «παράπλευρες απώλειες».  Με τις εν  ψυχρώ εκτελέσεις. Ο χειρότερος εχθρός της Αριστεράς. Η συκοφαντία της. Ο  διασυρμός της. Η διαπόμπευσή της

Οποιος υποστηρίζει Κουφοντίνα, αυτός καμία σχέση με Αριστερά.  Αντιθέτως είναι ο εχθρός της. Να τελειώνουμε μ αυτή την ιστορία. Οριστικά και αμετάκλητα. Και κάτι ακόμα

Οι δολοφονικές κυνικές πρακτικές του Κουφοντίνα, είναι μέρος του πολιτικού του αγώνα. Ετσι λέει. Αυτά διακηρύσσει. Αρα η βία, η ψυχρή, η ανελέητη, η κατά συρροή δολοφονική του μανία  είναι δικαιολογημένη. Και για τα δικά του ιδεολογικά «όνειρα» δικαιωμένη. Ετσι δεν είναι; Σκοτώνω εν ψυχρώ κάθε ταξικό μου εχθρό.  Αυτά λέει

Επομένως μπροστά σ αυτές τις ξεδιάντροπες δηλώσεις του και σ αυτές τις ανατριχιαστικές δολοφονικές πρακτικές  του, με τις παράπλευρες απώλειες, η δική του απεργία πείνας φαντάζει σαν το τίποτα. Σαν ανέκδοτο. Σαν αέρας κοπανιστός. 

Εκείνος δηλαδή με βάση τις προσωπικές  του πεποιθήσεις, παραμένει πιστός στις πρακτικές του «αγώνα» του. Επομένως όχι μόνο κατά συρροή δολοφόνος ανελέητος και κυνικός αλλά και στην πραγματικότητα δειλός. 

Πισώπλατα  δολοφονούσε τα ανυποψίαστα θύματά του.  Και τώρα με θρασύτητα επικαλείται την επιείκεια  ενός συστήματος που ο ίδιος επιθυμούσε να γκρεμίσει. Δεν έχει το στοιχειώδες, το μικροσκοπικό  ανάστημα να υποστεί την ελάχιστη, σχεδόν το τίποτα μιας τιμωρίας που δεν συγκρίνεται, κατά διάνοια, με τις δικές του δολοφονικές πρακτικές. Ου να μου χαθείς. Δειλός ήσουν, δειλός είσαι. Κατά συρροή δολοφόνος με φουστάνια!