Δημήτρης Δανίκας

Μέρα μεσημέρι. Σε μια γειτονιά. Και μάλιστα με την παρουσία αρκετών περαστικών. Δηλαδή οι εκτελεστές ήταν αποφασισμένοι. Ηταν επαγγελματίες και οργανωμένοι. Και ήταν σίγουροι πως ουδείς θα εμποδίσει τον δρόμο προς τη φυγή και την εξαφάνισή τους. Εριξαν, σκότωσαν, έφυγαν. Πατ κιουτ!

Ενα, λοιπόν. Αυτές οι σφαίρες όχι μόνο άφησαν στον τόπο τον Γιώργο Καραϊβάζ, αλλά ταυτοχρόνως τραυμάτισαν το κύρος της ελληνικής -δυτικού τύπου- δημοκρατίας. Απόδειξη; Μα φυσικά η άμεση αντίδραση από την πλευρά των Βρυξελλών. Με ένα λόγο, η Αθήνα πλησίασε την Μπογκοτά της Κολομβίας. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται εδώ μέσα. Κι όμως, γίνονται. Και θα γίνονται. Τα υπόλοιπα, απλώς υποκρισία.

Δύο, λοιπόν. Οι ίδιες σφαίρες, το καλύτερο επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα. Αφού, σου λέει, αντί η Αστυνομία να καταδιώκει το βαρύ, το σκληρό, το κακουργηματικό έγκλημα, μοναδικό της μέλημα και αποκλειστικοί της στόχοι είναι καταληψίες, διαδηλωτές, παραβάτες και απεργοί. Ανεξάρτητα φυσικά από το γεγονός ότι ο ίδιος υπόκοσμος, οι ίδιες μαφίες, οι ίδιες ποσότητες ναρκωτικών και το ίδιο εμπόριο λειτουργούσαν και μεγαλουργούσαν επί εποχής εκείνου του «άριστου» των «αρίστων» ταχαριστερών υπουργών με το όνομα Νίκος Τόσκας της Προστασίας του Πολίτη. Τότε που οι αστυνομικοί αραχτοί κοπανάγανε μύγες.

Τρία, λοιπόν. Το αστυνομικό, όπως και το ρεπορτάζ για την τρομοκρατία, τα πιο δύσκολα και τα πιο επικίνδυνα. Οποιος ρεπόρτερ τολμήσει να επιχειρήσει σ’ αυτά τα πεδία βάζει το κεφάλι του στον ντορβά. Αν φυσικά είναι φιλόδοξος. Αν πραγματικά επιθυμεί να κάνει σωστά και αποτελεσματικά τη δουλειά του. Κι αν ο στόχος του δεν αρχίζει ούτε τελειώνει με οικογενειακές συγκρούσεις, βεντέτες και εγκλήματα ζηλοτυπίας. Οι αποκαλύψεις από την κόλαση του υποκόσμου. Και όποιος δρασκελίσει το κατώφλι της κολάσεως, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα τσουρουφλιστεί και στη χειρότερη θα δολοφονηθεί. Οσα περισσότερα γνωρίζεις τόσο πιο γρήγορα με περισσότερες σφαίρες θα καταλήξεις.

Τέσσερα, λοιπόν. Η διαφθορά είναι μέρος του συστήματος. Κάθε συστήματος. Ανεξαρτήτως χρώματος, καθεστώτος, ιδεολογίας και πολιτικής κατεύθυνσης. Η διαφθορά είναι μέρος από το DNA του κάθε συστήματος. Και η διαφθορά φέρει το χρώμα του χρήματος. Με το χρήμα αγοράζεις τα πάντα. Συνειδήσεις, επαγγέλματα, πολιτικούς, ένστολους, όπως και αξιωματικούς, αλλά και δικαστικούς. Φυσικά και γιατρούς. Φυσικά, τους πάντες. Το χρήμα όλοι το αγάπησαν, το αγαπούν και θα το αγαπούν. Τον χρηματιζόμενο ουδείς.

Ολοι καταριόμαστε κάθε διεφθαρμένο αξιωματούχο. Ομως πόσοι εξ ημών και υμών διαθέτουμε το σθένος και τον χαρακτήρα να αρνηθούμε ένα μικρό σακίδιο γεμάτο ζεστό χρήμα;

Πέντε, λοιπόν. Ολοι εμείς, οι κοινοί θνητοί, μοιάζουμε με τους λουόμενους παραθεριστικών προορισμών. Κολυμπάμε στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και του Ιονίου, λιαζόμαστε, απολαμβάνουμε τη φύση, και φτου κι απ’ την αρχή. Κολυμπάμε με το κεφάλι έξω. Απολαμβάνουμε. Αυτή η δική μας πραγματικότητα. Ομως η αληθινή ζωή και η αποκάλυψη η ανατριχιαστική συντελούνται εκεί κάτω, στον βυθό, στον πάτο. Στα σπλάχνα του κτήνους. Μακριά από τα περίεργα βλέμματα. Μακριά από το φως της δημοσιότητας. Μακριά από τους αθώους και ανυποψίαστους. Υποπτευόμαστε και μετά συνεχίζουμε να πορευόμαστε. Συμφιλιωμένοι, συμβιβασμένοι και απόμακροι.

Εξι, λοιπόν. Τι λέμε; Τα αυτονόητα. Για το εμπόριο ναρκωτικών και πορνείας. Για τις τεράστιες ποσότητες που διακινούνται. Για την Αθήνα ως πρώτη και βολική πύλη εισόδου με προορισμό τις ευρωπαϊκές χώρες. Για διεφθαρμένους ένστολους. Και φυσικά, για το χρήμα. Το σύστημα από καιρού εις καιρόν κάποιους μεγαλόσχημους θα τσιμπήσει. Το σύστημα έτσι το κοντέρ θα μηδενίσει. Και στη συνέχεια πάλι τα ίδια και ακόμα χειρότερα θα συναντήσει!

Οποιος πιστεύει πως υπάρχει τρόπος η διαφθορά να ξεριζωθεί κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Οσο υπάρχουν άνθρωποι, τότε χρήμα, σφαίρες, ομερτά πάνε παρέα! Δυσδιάκριτη η απόσταση μεταξύ κολάσεως και παραδείσου!