Το πάθος φυγείν αδύνατον

Ενα, λοιπόν. Τι ήταν πριν από το φονικό; Παράδεισος. Τι έγινε μετά το φονικό; Κόλαση. Γιατί αυτό; Επειδή μονίμως και διαρκώς κολλημένοι στην εικόνα. Στο εξωτερικό περίγραμμα. Δηλαδή στη φωτογραφία και την πόζα. Ξεχνώντας μια μεγάλη αλήθεια. Κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει πίσω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.

Δύο, λοιπόν. Γιατί τόση λατρεία για τη φωτογραφία, την πόζα, το περίγραμμα; Γιατί με τέτοιες φωτογραφίες φαντασιωνόμαστε. Με τέτοιες πόζες βαυκαλιζόμαστε και πάντα με ρηχές και απλοϊκές αναλύσεις και τοποθετήσεις πορευόμαστε. Αυτές οι ειδυλλιακές φωτογραφίες, το άπιαστο όνειρο. Οσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Και τα media, ιδίως τα τηλεοπτικά, γνωρίζουν όσο κανείς άλλος αυτά τα κρεμαστάρια.

Τρία, λοιπόν. Επομένως παραπλανημένοι, εξαπατημένοι και προδομένοι. Στην αρχή συλλογική θλίψη και απέραντη μελαγχολία για το αδικοχαμένο κορίτσι. Στην αρχή η βεβαιότητα «μα φυσικά κάποιοι άθλιοι σεσημασμένοι αλλοδαποί τη σκότωσαν». Στην αρχή απέραντη συμπαράσταση στον Μπάμπη. Αυτό το ζευγάρι με αυτό το μωρό, μόλις ενός έτους, το απόλυτο όνειρο όλων των οικογενειών.

Τέσσερα, λοιπόν. Και μετά η αλήθεια, ο σεισμός, η αποκάλυψη και φυσικά το γκρέμισμα της εικόνας. Μετά η απότομη προσγείωση. Μετά όλα χάθηκαν. Και η ειδυλλιακή φωτογραφία. Και η τελειότητα του ζευγαριού. Και η συμπαράσταση στον Μπάμπη. Τώρα ο πιλότος μεταμορφώθηκε σε τέρας. Τώρα το γοητευτικό αγόρι, η επιτομή ενός στυγνού δολοφόνου. Τώρα ανοίξαμε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και πέσαμε στο μαύρο σκοτάδι.

Πέντε, λοιπόν. Μα γιατί έγινε; Οι εξηγήσεις και οι αιτίες είναι αποτυπωμένες στο προσωπικό ημερολόγιο του κοριτσιού που διέρρευσαν στον Τύπο. Οποιος διαβάσει προσεκτικά μπορεί να καταλάβει. Τη μια στιγμή γράφει περίπου «τον χτύπησα, τον έδιωξα, θέλω να φύγω». Και την άλλη γράφει «τον αγαπώ». Αυτή η τραμπάλα. Αυτή η ζάλη. Αυτή η αντιπαράθεση ανάμεσα σε εκείνη και τον εαυτό της. Αυτή η διαρκής μονομαχία. Αυτό το αδιέξοδό της. Θέλει, δεν θέλει. Φεύγει, αλλά μένει. Μίσος και αγάπη μαζί. Η κόλαση εντοιχισμένη σε όλα τα κύτταρα της ύπαρξής της. Το συναίσθημα δυνατό και η εξάρτηση μεγάλη. Πορεύτηκε και τσουρουφλίστηκε από τη φωτιά. Κάηκε από τις φλόγες. Το πάθος φυγείν αδύνατον.

Εξι, λοιπόν. Μα γιατί τη σκότωσε; Οι λόγοι προέρχονται από στοιχειώδεις γνώσεις ψυχιατρικής. Επειδή είναι νάρκισσος. Επειδή ο νάρκισσος είναι εξουσιαστής. Επειδή απολαμβάνει να κατακτά τους πάντες. Από φίλους και γνωστούς μέχρι κάθε πλάσμα που πέφτει στο κρεβάτι του. Επειδή εκείνη ήταν το τρόπαιο και ο ερωτικός θρίαμβος του ναρκισσισμού του. Επειδή γι’ αυτόν η Καρολάιν ήταν ατομική, προσωπική ιδιοκτησία του. Κάτι σαν ένα πανάκριβο και αναντικατάστατο πολύτιμο αντικείμενο.

Επτά, λοιπόν. Ο Σκρουτζ αρέσκεται να μετράει τις λίρες του. Ο νάρκισσος αρέσκεται να αιχμαλωτίζει τη λεία του. Γι’ αυτό τοποθέτησε κάμερες παντού. Γι’ αυτό την παρακολουθούσε. Γι’ αυτό η μικρή Λυδία λειτούργησε ως επιχείρημα του εγκλεισμού της μητέρας της. Και γι’ αυτό στο τέλος, όταν εκείνη αποφάσισε να δραπετεύσει, εκείνος την «έφερε» για πάντα κοντά του. Είτε για πάντα μαζί μου, είτε εσύ στο χώμα κι εγώ, αν δεν τα καταφέρω, πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

Είναι έγκλημα πάθους. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το ονόμασαν «ιερή μανία». Η Μήδεια σκότωσε τα δύο παιδιά της. Η μισή λογοτεχνία και οι μισές ταινίες εμπνέονται και εντυπωσιάζουν με τέτοιες ακραίες ιστορίες. Αλλά να ξέρετε. Και μην παριστάνετε τους αιωνίως σώφρονες και ισορροπημένους. Δυσδιάκριτη η απόσταση ανάμεσα στη λογική και την παραφροσύνη. Το τέρας μέσα μας. Ετσι και αφυπνιστεί, τίποτα και κανείς δεν θα το σταματήσει!