Όπερ έδει δείξαι

Ο Γιώργος το παρελθόν. Ο Νίκος Ανδρουλάκης το μέλλον. Ο Γιώργος το σκοτάδι. Ο Νίκος η ελπίδα. Ο Γιώργος το παλιό. Ο Νίκος το νέο. Ο Γιώργος το «βρώμικο ΠΑΣΟΚ». Ο Νίκος το νέο ΠΑΣΟΚ. Το παρελθόν φυγείν αδύνατον.

Είναι η ηλικία το απόλυτο κριτήριο για την επιλογή του κάθε αρχηγού; Φυσικά δεν είναι. Ομως η λογική που κυριάρχησε και κυριαρχεί στο πλήθος των ψηφοφόρων για την εκλογή νέου προέδρου είναι απλή. Καλά, σου λέει, τους άλλους τούς μάθαμε. Από τους άλλους την πάθαμε. Ε, καιρός είναι όλοι αυτοί να παραμερίσουν, μπας και οι νεότεροι ανθήσουν.

Που σημαίνει ότι κάθε ψήφος υπέρ Νίκου Ανδρουλάκη δεν είναι λευκή επιταγή. Που σημαίνει ότι κάθε ψήφος υπέρ Νίκου Ανδρουλάκη εντελώς προσωρινή. Και που σημαίνει ότι κάθε ψηφοφόρος θα θερμομετρεί κάθε βήμα, κάθε δήλωση, κάθε μέτρο, κάθε συνεργάτη, κάθε αλλαγή και κάθε στιγμή της επερχόμενης ηγετικής διαδρομής του.
Με το παραμικρό ολίσθημα, «άντε γεια». Με την παραμικρή υποψία περί ιδιοκτησιακής σχέσης του αρχηγού, με το κόμμα «όπου φύγει, φύγει».

Και που σημαίνει ότι η πιθανή νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη δεν είναι αποτέλεσμα των δικών του επιτευγμάτων ή των προσωπικών του διαδρομών. Οχι, καθόλου αυτό. Η νίκη του οφείλεται κυρίως στο δίδυμο των αντιπάλων του. Το παρελθόν ήταν το ακατανίκητο πλεονέκτημα του Νίκου Ανδρουλάκη. Η ψήφος ήταν τιμωρητική. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είναι η κόκκινη γραμμή που χωρίζει το πρωθυπουργικό παρελθόν του Γιώργου και το υπουργικό του Λοβέρδου από το «λευκό» του Νίκου Ανδρουλάκη. Και οι δύο ανέβηκαν, έπαιξαν και έχασαν.

Εφόσον εκλεγεί, δύο τα υποψήφια εφαλτήρια του Νίκου Ανδρουλάκη. Το πρώτο, η προβλεπόμενη φθορά της κυβέρνησης. Το δεύτερο εφαλτήριο, ο Αλέξης Τσίπρας. Οσο πιο ακατάλληλος ο λόγος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τόσο το καλύτερο για το ΠΑΣΟΚ. Οσο πρυτανεύει ο τυχοδιωκτισμός του ΣΥΡΙΖΑ τόσο περισσότεροι ψηφοφόροι μπορεί να επιστρέψουν στα πάτρια, τα πράσινα, εδάφη

Οσο ο Τσίπρας τραμπαλίζεται μεταξύ Πολακιάδας και Πασοκιάδας τόσο διατηρούνται ελπίδες ανάκαμψης των ποσοστών του ΚΙΝ.ΑΛ. Οσο ο Τσίπρας παραμένει αιχμάλωτος και όμηρος μιας ταχαριστερής, κατά βάθος καιροσκοπικής γραμμής, τόσο ο πράσινος ήλιος μπορεί να λάμψει σ’ έναν συννεφιασμένο ουρανό.

Με απλά λόγια, ο Τσίπρας και το κόμμα του ακόμα βολοδέρνουν μεταξύ Κέντρου, σοσιαλδημοκρατίας και κάποιας κομμουνιστικής προοπτικής. Σε όλα μέσα. Και με το σύστημα. Και με τις γνωστές συμμαχίες. Και με τον καπιταλισμό. Και με τη σοσιαλιστική προοπτική. Και με τους κεντρώους νοικοκύρηδες. Και με όλα.

Παράδειγμα; Το πιο τρανταχτό και το πιο εξωφρενικό, οι αμφιλεγόμενες, θολές και αντιφατικές τοποθετήσεις των στελεχών του σχετικά με τον εμβολιασμό. Με τις τρεις λέξεις: ναι μεν αλλά. Οπου το «αλλά» πάει κόντρα και αναιρεί το «ναι». Και όπου πρυτανεύει, για μία ακόμα φορά, ο άκρατος, ο ασυγκράτητος καιροσκοπισμός. Μαζί με όλους και εναντίον όλων.

Και με τον Κουφοντίνα. Αλλά εναντίον τρομοκρατίας. Και με το εμβόλιο, αλλά και υπέρ προστασίας των ψεκασμένων και ανεμβολίαστων. Και με τα εμβόλια, αλλά εναντίον των ξεστοκαρισμένων εμβολίων. Και εναντίον πριμοδότησης 150 ευρώ σε κάθε νέο που πρόκειται να εμβολιαστεί, αλλά και εναντίον του προστίμου προς κάθε αντιρρησία άνω των 60 ετών. Και από εδώ και από εκεί. Είπαμε, μέσα σε όλα!

Και για να τελειώνω. Νικητής υπό προθεσμία. Νικητής υπό λαϊκή επιτήρηση. Οπως έλεγαν και οι αρχαίοι: όπερ έδει δείξαι. Η θρυλική λιτή φράση στο τέλος μιας μαθηματικής ή λογικής απόδειξης. Για να δηλώσει ότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που ζητείται να αποδειχτεί. Που σημαίνει: Μπορείς; Απόδειξη!