Χωρίς αναισθητικό

Για παράδειγμα, η περίπτωση της Μέριλιν Μονρό. Χωρίς ίχνος συγκρότησης και χωρίς ίχνος εκπαίδευσης, από τα υπόγεια του Λος Αντζελες εκτοξεύτηκε στο ρετιρέ της παγκόσμιας δημοσιότητας. Από το μηδέν στο άπειρο. Και μετά «κατέληξε» μόλις 36 ετών. Πάνω στο άνθος της καριέρας της.

Γιατί αυτό; Επειδή πίστεψε στους ρόλους της. Επειδή ταυτίστηκε με την εικόνα της. Επειδή καταναλώθηκε σαν αμερικάνικη τσιχλόφουσκα. Επειδή κατανάλωσε τη μυθολογία της. Και επειδή παραδόθηκε στις μανίες της.

Οσο η προσωπική της ζωή απομακρυνόταν από τους ρόλους της τόσο η απελπισία της μεγάλωνε. Και όσο μεγάλωνε η απελπισία της τόσο εκείνη βυθιζόταν στο αδιέξοδό της. Μέχρι που τερμάτισε.

Τα παραδείγματα πολλά. Οπως αρκετών stars της ροκ μουσικής. Ενας απ’ αυτούς ο Τζίμι Χέντριξ. Ενας άλλος o Κερτ Κομπέιν των Nirvana, που εγκατέλειψε τρία χρόνια προτού συμπληρώσει τα τριάντα. Τα λέω όλα αυτά για να αναφερθώ στην περίπτωση του Γιώργου Τράγκα. Ο θρίαμβος με την άφθονη πελατεία του τελικά πληρώθηκε με την απίστευτη τραγωδία του.

Γιατί αυτό; Επειδή ο ίδιος πίστεψε στα λόγια του. Επειδή αυτοκατανάλωσε τις ιδεοληψίες του. Επειδή μέσα του ενσωμάτωσε στα κύτταρά του την τάχα αντισυστημική ρητορεία του. Επειδή εκείνος «ήξερε». Επειδή εκείνος δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Επειδή τόλμησε. Επειδή η δημοφιλία του.

Ποιο το εφαλτήριό του; Η παντογνωσία του. Ολα τα γνώριζε. Και όλα ήταν αποτέλεσμα συνωμοσιών και παρασκηνιακών συμφωνιών. Αυτός ο θεός. Αυτός ο παντοκράτωρ, ο ανελέητος εχθρός όλων των κακών. Ποιος ο ένοχος της κρίσης; Η Μέρκελ. Τι είναι η Μέρκελ; Ο θηλυκός Χίτλερ. Ποιοι οι ενεργούμενοι πράκτορες του θηλυκού Χίτλερ; Οι ελληνικές κυβερνήσεις. Οι οικογένειες. Ποιο είναι το θύμα; Ο απλός λαός.

Από τη Μέρκελ στις οικογένειες. Από την παντογνωσία στον χλευασμό. Από τους ταξιτζήδες στην πρέφα των καφενείων. Από την πρέφα των καφενείων στις κρεβατοκάμαρες των επωνύμων. Και όσο η δημοφιλία του κάλπαζε τόσο το «καλάμι» του μεγάλωνε. Αυτό το στυλ του, αυτή η ρητορική του ικανότητα, αυτό το πλεονέκτημά του,

Ελα όμως που μπέρδεψε τη Μέρκελ με την πανδημία. Ελα που έπεσε πάνω σ’ αυτόν τον αόρατο και ανελέητο ιό. Ελα που άρχισε να αμφιβάλλει για την εγκυρότητα της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Και έλα που ξέχασε μια μεγάλη αλήθεια. Οτι, δηλαδή, για την ιδεολογία και τις θεωρίες υπάρχουν και κυκλοφορούν πολλές απόψεις. Ομως για την επιστήμη ένα και ένα κάνουν δύο. Οχι, έλεγε ο Τράγκας. Ενα κι ένα κάνουν τρία.

Ετσι κατέληξε τροπαιοφόρος των αρνητών και των ψεκασμένων. Και έτσι ο ίδιος πίστεψε στον εαυτό του. Υιοθέτησε την άρνησή του. Και στο τέλος καταναλώθηκε από τον κορωνοϊό.

Το πιο βαρύ τίμημα που μπορεί να πληρώσει κανείς ορθώνοντας τείχη ανάμεσα στο παράλογο και την κοινή λογική. Και το πιο βαρύ τίμημα που μπορεί να πληρώσει κανείς για τον προσωρινό, εύκολο, γλιστερό λαϊκισμό του. Εσπειρε ανέμους λαϊκισμού, θέρισε με το δρεπάνι του Χάρου τη ζωή του. Χαραμίστηκε χωρίς αναισθητικό.

Η προσωπική τραγωδία του κατέληξε, χωρίς να το επιδιώκει, σε μια πολύτιμη, πανάκριβη και άκρως ευεργετική διαθήκη και κληρονομιά.

Ποια είναι αυτή; Αμφιβολία! Αυτοσυγκράτηση! Λογική! Αυτοκριτική! Αυτογνωσία! Ακούει κανείς; Μπορεί. Εκτός από κοινότοπες «ερμηνείες» , ελάχιστοι θα «διάβασαν» και θα επεξεργάστηκαν το περιεχόμενο αυτής της άυλης διαθήκης του.

Μια ευχή για τους υπόλοιπους ψεκασμένους ή φοβισμένους. Να μην τερματίσουν ώστε πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή να ψιθυρίσουν: στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα! Ο Γιώργος Τράγκας για ένα πράγμα θα μείνει στην Ιστορία. Ως ο πιο «χαρισματικός» ευεργέτης του εμβολίου μετά τον θάνατό του. Χωρίς αναισθητικό!