Της Αράχωβας τα παιδιά

Αφθονία υποσχέσεων. Αφθονία συσκέψεων. Αφθονία ανευθυνο-υπεύθυνων υψηλόβαθμων παραγόντων. Αφθονία δηλώσεων. Αφθονία επικοινωνιακών ελιγμών. Αφθονία ταλαιπωριών. Αφθονία τοποθετήσεων του τύπου «πρώτη φορά τέτοιος καύσωνας» και «πρώτη φορά τέτοια χιονοθύελλα». Αφθονία καταστροφών. Αφθονία κραυγών. Και αφθονία υποσχετικών. Φαύλος κύκλος.

Τι συμβαίνει; Τα γνωστά και διαρκώς επαναλαμβανόμενα. Με την ακόλουθη σειρά: Ενα λοιπόν το μπαλάκι των ευθυνών. Οχι εγώ, εσύ φταις για όλα. Ποιος; Η Περιφέρεια; Ο Δήμος; Η Αστυνομία; Η Πυροσβεστική; Ο Διαχειριστής Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας, ο επονομαζόμενος ΔΕΔΔΗΕ; Ο Στρατός; Ποιος, ρε παιδιά; Ο κανένας!

Δύο λοιπόν. Κάπως έτσι οι ευθύνες διαχέονται. Κάπως έτσι συνηθίζουμε. Και κάπως έτσι μια γνωστή φράση εκστομίζουμε: Τι περιμένεις από μια τέτοια ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή; Από μια Σωρρακώσταινα;

Τρία λοιπόν. Η αλήθεια διπλή. Οι «τριτοκοσμικές» υποδομές και η ρητορική. Δεν έχει σημασία τι κάνεις, σημασία έχει τι λες, πώς το λες και σε ποιον το λες. Το μείγμα είναι πάντα αποτελεσματικό. Ετσι είναι και πάντα έτσι θα είναι.

Τέσσερα λοιπόν. Η χώρα ήταν, είναι και θα είναι προορισμένη για τουριστικό προορισμό. Η Ελλάδα είναι καλοκαιρινή. Τι χρειάζεται κανείς για το καλοκαίρι; Σχεδόν τίποτα. Ας είναι καλά οι υψηλές θερμοκρασίες. Και ο καύσωνας, οι φωτιές, οι καταστροφές; Α, αυτές είναι αποτέλεσμα των κλιματικών αλλαγών. Και ο χειμώνας; Μπα, σου λέει, τι να κάνουμε, να εξοπλιστούμε όπως οι Γερμανοί, οι Σουηδοί και οι Πολωνοί; Να πετάξουμε λεφτά για να αντιμετωπίσουμε μια περίπτωση σκληρή που μία στις τόσες θα μας συμβεί; Δεν είμαστε τρελοί.

Πέντε λοιπόν. Η θρυλική, η τόσο πολυδιαφημισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία. Ολοι αυτοί που το όνομά τους είναι ταυτισμένο με γρήγορες ταχύτητες, με αυτοματικές παρεμβάσεις και με αποτελεσματικές πρακτικές. Οχι, σου λέει, όπως ο σκουριασμένος και τεμπέλικος κρατικός μηχανισμός. Εμείς αντιδρούμε άμεσα προς όφελος των πελατών.

Εμείς του ανταγωνισμού και του εκσυγχρονισμού. Εμείς ανώτεροι, καλύτεροι και σπουδαιότεροι. Μακάρι ο δημόσιος τομέας να μας αντέγραφε και να μας ακολουθούσε. Τότε η Ελλάδα θα ήταν Ελβετία.

Αποτέλεσμα; Η «Αττική Οδός Α.Ε.» και η «Αττικές Διαδρομές Α.Ε». Η πρώτη είναι κοινοπραξία μελέτης και κατασκευής του έργου. Η δεύτερη είναι η εταιρεία λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης του γνωστού και τόσο λυτρωτικού αυτοκινητόδρομου. Τι έγινε;

Οι άνθρωποι χουχούλιαζαν κοντά στο τζάκι απολαμβάνοντας τις νιφάδες να χορεύουν τάνγκο, λάτιν, ραπ, ανάλογα με τις ορέξεις του καθενός. Ακρα του τάφου σιωπή. Μωρέ τίποτα. Οταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα.

Προθυμότατοι να τσεπώσουν τα ευρώπουλα, απρόθυμοι και απόμακροι να προειδοποιήσουν, να μεριμνήσουν, να καθαρίσουν και έστω την τελευταία στιγμή με μια μικρή, τόση δα φιάλη νερό και ένα σαντουϊτσάκι να «κοροϊδέψουν» την ανελέητη ταλαιπωρία χιλιάδων εγκλωβισμένων πελατών. Με έναν λόγο, κατώτεροι και από την πιο κατώτερη, την έσχατη, την ανθυποϋπηρεσία του Δημοσίου. Τέτοιος και τόσος κυνισμός, τέτοια και τόση αναλγησία ούτε στη Σομαλία.

Και για να τελειώνω καταφεύγω στα «10 χρόνια κομμάτια» του 1975, δηλαδή σχεδόν πριν από μισό αιώνα. Οταν ο Νιόνιος ο Σαββόπουλος έγραφε, προέβλεπε και τραγουδούσε: «Οπου κοιτάζω να κοιτάζεις/όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα/ παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα/κι εσύ μιλάς σαν πτώμα». Συμπληρώνοντας «όχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι/είν’ η τρύπια στέγη μιας παράγκας»

Παράγκα η χώρα, παραγκάρχες οι παράγοντες, παραγκοϋπάλληλοι οι «πελάτες». Τι να κάνουμε ρεεεε; Να βάλουμε εκχιονιστικά στο Λουτράκι και την Αιδηψό; Μόνο ξαπλώστρες, τέντες, αντιηλιακά, γκαρσόνια, βίζιτες, ναρκωτικά και τα μυαλά στα κάγκελα. Αντε γεια. Του χρόνου με έναν ακόμα «καλύτερο» χιονιά. Ας είναι καλά της Αράχωβας και κάθε χειμερινής πίστας τα παιδιά!