Τα θέλω όλα

Το Πάσχα και η Ανάσταση ήρθαν για να φύγουν και φτου απ’ την αρχή. Ομως η υγειά μας, εξαρτημένη από δεκάδες απρόβλεπτους παράγοντες. Ασε που ουδείς γνωρίζει τη συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης στο συμβόλαιο που έχει υπογράψει με τον θάνατό του.

Τι μένει; Ενας παράγοντας και μάλιστα εκείνος που εμείς τον ρυθμίζουμε και κανείς άλλος. Ο χαρακτήρας μας. Αυτός διαμορφώνει την προσωπικότητά μας. Και η προσωπικότητά μας, με τη σειρά της, ρυθμίζει τη σχέση μας με εκείνο που ονομάζουμε «αυτογνωσία».

Τι σημαίνει αυτό; Γνώθι σαυτόν. Η ρήση που ήταν χαραγμένη στην είσοδο του Ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς και που συχνά τη χρησιμοποιούσε ο Σωκράτης. Δηλαδή συνειδητότητα. Να σκαλίζεις διαρκώς ώστε να γνωρίζεις ποιος είσαι, πού πας, ποια τα όριά σου, ποιοι οι στόχοι σου, ποιες οι επιλογές σου. Τουτέστιν, άτομο υπεύθυνο και ολοκληρωμένο. Πάμε παρακάτω.

Ολα αυτά με αφορμή μια πρόσφατη τοποθέτηση του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι. Ανεξάρτητα από τη γνώμη σου και από τη γνώμη μου για τον συγκεκριμένο υπουργό και τις πολιτικές του επιλογές. Ουδεμία σημασία.

Οταν λοιπόν ρωτήθηκε με σχόλιο υπόγειο και επικριτικό για τους παχυλούς μισθούς στελεχών της ΔΕΗ, απάντησε περίπου ως εξής: Μα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς... Επειδή από τη στιγμή που ελευθερώθηκε η αγορά και στο παιχνίδι μπήκαν 18 πάροχοι ενέργειας, πολλά στελέχη της ΔΕΗ εγκατέλειψαν το πόστο τους και όπου φύγει προς όλες αυτές τις εταιρείες που τους πρόσφεραν διπλάσιους και τριπλάσιους μισθούς.

Με απλά λόγια: ποιος είναι τόσο κορόιδο να κλείσει τ’ αφτιά του σε τέτοιες θηριώδεις προσφορές έτσι ώστε να παραμείνει στο πόστο μιας μέχρι πρότινος δημόσιας εταιρείας ηλεκτρικής ενέργειας; Ούτε μισός!

Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας δημιουργεί προϋποθέσεις αλυσιδωτών αντιδράσεων. Μία από αυτές, τα προσόντα. Οσο περισσότερα τόσο καλύτερες αμοιβές. Μια δεύτερη, η αφοσίωση και η ακούραστη διάθεση για περισσότερη εργασία. Οι απαγορευτικές διατάξεις και οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις καταλήγουν στους τενεκέδες σκουπιδιών. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο συνδικαλισμός στον ιδιωτικό τομέα είναι όνειρο απατηλό.

Μια τρίτη, ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε εργαζομένους και μάλιστα εξειδικευμένους που διεκδικούν το ίδιο πόστο. Ολα αυτά και πολλά άλλα που προέκυψαν και πρωταγωνιστούν με την απελευθέρωση των αγορών, οι αιτίες πολλών δραματικών καταστάσεων όπως ανασφάλεια, όπως εργασιοδουλεία, όπως περιορισμός του ελεύθερου χρόνου, όπως υποχρεωτική ταύτιση κάθε εργαζομένου με το ταμείο και την πορεία της εταιρείας στην οποία εργάζεται.

Με άλλα λόγια, ουδείς σίγουρος. Σήμερα βασιλιάς, αύριο δούλος. Και ουδείς ελεύθερος. Οι παχυλοί μισθοί μπορεί να είναι προσωρινοί. Και ταυτόχρονα, όσο και να είναι υψηλοί, δεν σου εξασφαλίζουν μια πλήρη ολοκληρωμένη προσωπική ζωή.

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Στην απόλυτη, ολοκληρωτική εξάρτηση από την αγορά εργασίας. Ετσι κάθε εργαζόμενος, όσο ψηλά και να βρίσκεται, μετατρέπεται σε πράγμα, σε αριθμό, σε είδος αναλώσιμο και προσωρινό. Αυτή η πραγματικότητα. Αυτή η πεμπτουσία. Κι όμως, εμείς αυτό θέλουμε. Αυτό επιδιώκουμε. Αυτός είναι ο στόχος μας. Αυτό διαρκώς ψηφίζουμε.

Αφού λοιπόν αυτή είναι η βασική επιλογή μας, τότε γκρίνια, χλευασμός και κριτική. Είναι αντιδράσεις του θυμικού και καθόλου της λογικής. Αυτό θέλεις, αυτό θα έχεις.

Να το παραδεχτούμε: όλοι κατά βάθος τα θέλουμε όλα. Ομως ούτε ο πλουσιότερος της υφηλίου γνωρίζει τα αισθήματα της γυναίκας του και των παιδιών του. Αραγε τον αγαπάνε για τον χαρακτήρα του ή για τα λεφτά του;

Ο Γολγοθάς μας, οι επιλογές μας. Η Ανάσταση, η ουτοπία μας. Αλλά να ξέρεις δύο πράγματα δεν αγοράζονται με όσα άπειρα λεφτά κι αν έχεις: η αληθινή αγάπη και η αιώνια ζωή. Αντε, καλό Πάσχα και αρτιμελείς στην επιστροφή!