Δημήτρης Δανίκας

Πρώτος, χρονολογικά ο Ανδρέας Μικρούτσικος, δεύτερος ο Νίκος Ανδρουλάκης. Κι όμως όσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό, αμφότεροι θύματα πανδημίας παράνοιας. Κάτι τέτοιο.

Ο Μικρούτσικος λοιπόν, έτσι άνευ λόγου και αιτίας, καμαρωτός καμαρωτός αποκαλύπτει τη σχέση του με Ολγα Τρέμη. Στα νεανικά τους χρόνια. Προσπερνάω τα αυτονόητα. Δηλαδή προσβλητικός σε βαθμό κακουργήματος. Σεξιστής και φαλλοκράτης όπως κάθε Ελληνάρας της χειρίστης υποστάθμης. Νοσταλγός ενός απολεσθέντος είδους που ονομάζεται «νεανική αυταρέσκεια», τουτέστιν παλιμπαιδισμός. Και όλο αυτό το πληρέστατο πακέτο τυλιγμένο με μια κορδέλα που στην ούγια της γράφει «καθυστερημένη εμμηνόπαυση».

Και τα ερωτήματα πέφτουν βροχή: γιατί άραγε; Μπας και επειδή δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του όταν βλέπει στον καθρέφτη του το πρόσωπό του; Μπας και έπρεπε να προσφύγει στην πολυαγάπητη σκανδαλοθηρία; Μπας και έτσι θα επέπλεε στην επιφάνεια όπως κάθε αξιοπρεπής φελλός; Μπας και δια μέσου μιας «προαιώνιας» κάποιας σχέσης θα εξασφάλιζε προσωρινή, εφήμερη δημοσιότητα; Μπας και πρόκειται για σύμπτωμα ενός αθεράπευτου άγχους; Μπας και το φάντασμα ενός μικροσκοπικού Δον Ζουάν τον έχει στοιχειώσει εφιαλτικά;

Ετσι κι αλλιώς το συμπέρασμα γνωστό: όλα αυτά τα πλήρωσε αδρά. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα εκατοντάδες σχόλια που τον «μαστιγώνουν» καθημερινά. Με ένα λόγο μικρούτσικος όνομα και πράγμα. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Θάνου.

Που σημαίνει πως όταν κάποιος πάει για μαλλί μπορεί να καταλήξει κουρεμένος γουλί με την ψιλή. Κάπου εδώ ο μικρούτσικος Ανδρέας Μικρούτσικος διασταυρώνεται με τον μεγαλούτσικο σε ρόλο αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη. Με το ίδιο φουρτουνιασμένο μυαλό. Η ζωντανή επιτομή του παραλογισμού. Και το πλήρες αδιέξοδο ενός αρχηγού.

Περίπου διεκδικεί δύο διαφορετικά πράγματα μαζί. Από τη μια «ναι» σε μια κυβερνητική συνεργασία. Από την άλλη και πλαγίως, δυναμιτίζει κάθε προοπτική μια τέτοιας συνεργασίας. Πως λέγεται αυτό; Θλιβερός, ασυγκράτητος οπορτουνισμός. Η ταλάντευση ενός πολιτικού που το αδιέξοδό του το μεταποιεί ως προοδευτική, σοσιαλιστική προοπτική. Να σούρνεσαι από ασταμάτητα γέλια και ατελείωτα χαχανητά.

Η αναφορά στο θέατρο και το σινεμά είναι αποκαλυπτική μιας μπαρούφας μεγαλοπρεπούς. Σαν κάποιος τριτογωνιστής η κομπάρσος να διεκδικεί, και μάλιστα εκβιαστικά τα φώτα της δημοσιότητας από καταξιωμένους stars. Σαν μια παράσταση των δέκα θεατών να καμώνεται πως είναι η πρώτη στο Box office των ταμείων.

Να το κάνω πιο λιανά. Σαν το 10% να περιφρονεί το 65% των πολιτών που θα ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ. Τι είναι αυτό; Εκβιασμός, Που οδηγεί αυτό; Σε μπάχαλο μετεκλογικό. Τι είδους συνεργασία είναι αυτή; Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σας πάλι δικά μου.

Ετσι ο Νίκος Ανδρουλάκης, μέσα στο αδιέξοδό του, αυτοαναιρείται και αυτοπυροβολείται. Ετσι δικαιώνεται η πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη που σε όλους τους τόνους διατυμπανίζει τις αρετές της αυτοδυναμίας. Αν από τώρα ο τρίτος της παρέας διεκδικεί ρόλο αρχιμαέστρου της ορχήστρα, τότε φαντάζεστε τι άλλο πρόκειται να συμβεί σε μια περίπτωση συνεργασίας.

Και έτσι, το χειρότερο και το πιο βλαβερό απ όλα, ο αρχηγός ενός κόμματος που ορκίζεται και υποκλίνεται στη δημοκρατία, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τη βούληση της πλειοψηφίας. Ούτε Κυριάκος ούτε Αλέξης. Τότε ποιος; Εγώ θα αποφασίσω ο Νίκος ο μεγαλούτσικος αρχηγός.

Δύο τα συμπεράσματα: το πρώτο «θέλει τα πάντα θα φύγει με το τίποτα». Το δεύτερο όπως λέει και ο σοφός λαός: είδε η ψείρα αλώνι περπατάει και καμαρώνει!