Δημήτρης Δανίκας

Αδύνατον και αδιανόητο να επικοινωνήσω και να συμφιλιωθώ με μια είδηση τόσο απρόσμενη όπως ο ακαριαίος και «παράλογος» θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου

Ο λόγος για τον ξαφνικό θάνατο της Ισμας Τουλάτου. Που κατέρρευσε από τη μια στιγμή στην άλλη. Που ήταν έγκυος στις τελευταίες μέρες να φέρει ένα μικρό πλάσμα τόσο επιθυμούσε στη ζωή της. Η ζωή στο έμβρυο. Ο θάνατος στη μητέρα. Τι τρέλα!

Η Ισμα λοιπόν που επί σειρά ετών είχα την ευλογημένη τύχη να συμπορευτώ, επαγγελματικά, συναδελφικά και φιλικά μαζί της

Απέναντί μου, στο ίδιο τμήμα, το πολιτιστικό, της εφημερίδας «Τα Νέα». Το γελαστό κορίτσι. Ένα πρόσωπο που σκορπούσε χαμόγελα, αισιοδοξία, θετική ενέργεια, επαγγελματική αφοσίωση και αλτρουισμό όσο ελάχιστοι σ αυτή τη φυλή των δημοσιογράφων. Και μετά, όταν έφυγα και κάθε φορά που εντελώς τυχαία τη συναντούσα σε κάποια εκδήλωση η στο δρόμο, η αγκαλιά της τόσο θερμή, τόσο φιλική και τόσο αυθόρμητη

Η Ισμα το κορίτσι που ουδέποτε ξεφόρτωνε τα προβλήματά της. Που η αισιοδοξία της τόσο μεγάλη και τόσο θετική. Και που η προθυμία της να σπεύσει για βοήθεια, για μια καλή κουβέντα, την έκαναν τόσο ξεχωριστή. Πάντα σεμνή. Πάντα εκεί. Πάντα με τον καλό λόγο. Πάντα ιδιαίτερη και καθόλου εγωιστική

Η αιφνιδιαστική «αναχώρησή» της, χωρίς κανένα προηγούμενο προειδοποιητικό σήμα. Ο σπάνιος χαρακτήρας της. Οι αρετές της. Και η σχετικά μικρή της ηλικία, προκάλεσαν εσωτερικό σεισμό πολλών Ρίχτερ σε όσους την γνώριζαν. Όπως λένε και οι παλιές, οι κλασικές αμερικανικές ταινίες «οι καλοί πεθαίνουν νέοι»

Γαμώτο ρε Ισμα μας έστειλες αδιάβαστους. Πάνε τα σχέδιά μας. Πάει η ακλόνητη βεβαιότητά μας. Πάει η μακαριότητα της ύπαρξής μας. Από τη μία στιγμή στην άλλη όλα τελειώνουν χωρίς να το καταλάβεις. Κάποιος κλείνει τον διακόπτη. Κάποιος αποφασίζει να σε πάρει μαζί του, μακριά από το θυμωμένο πλήθος. Κάποιος σε έχει βάλει στόχο να σου πάρει το χαμόγελο, την ανάσα και την ύπαρξή σου

Το εφήμερο. Η ασημαντότητα της ύπαρξής μας. Η αβεβαιότητα. Το άγνωστο. Το τέλος που κάποιος το έγραψε ερήμην του χαρακτήρα σου, της ανιδιοτέλειάς σου, ακόμα και των αρετών σου. Από τη μια στιγμή στην άλλη το σενάριο και η ταινία της ζωής σου, με πρωταγωνιστή εσένα, έχουν τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα. Τα υπόλοιπα γνωστά και συνηθισμένα

Η κηδεία, τα καλά τα λόγια, η παρουσία συγγενών και φίλων. Οι επικήδειοι. Οι αμαμνήσεις. Και μετά από λίγες ημέρες, άντε λίγους μήνες, οι μνήμες ξεθωριάζουν. Μετά η λήθη. Μετά το τίποτα

Όλα αυτά ακούγονται σαν τυπικές αμπελοφιλοσοφίες. Κι όμως ισχύουν. Κι όμως το μέλλον άγνωστο και φυσικά καθόλου αντιστρέψιμο

Αγαπημένη Ισμα, η πορεία είναι μονόδρομος. Και όλοι που σήμερα δακρύζουν με την απουσία σου, θα σε ακολουθήσουν εκεί ψηλά στα αλώνια τα επουράνια και μεταφυσικά. Ανάμεσά τους κι εγώ. Ενας από τους θαυμαστές της αξέχαστης επίγειας πορείας σου!