Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Και όποιος χαίρεται μ’ αυτή την κατάσταση, αυτός στην πράξη ο ύπουλος εχθρός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Γιατί εκείνοι που πανηγυρίζουν με την «ανθρωποφαγία» και τον καθημερινό διασυρμό του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα υποστηρίζουν σύστημα μονοκομματικό και αλαζονικό.

Εγώ, πάντως, δεν είμαι ένας εξ αυτών. Ομως πρέπει να πω κάτι που ισχύει σε όλες τις σχέσεις. Από τις προσωπικές, τις ερωτικές, οικογενειακές και συζυγικές, αλλά και τις επαγγελματικές μέχρι τις πολιτικές και ιδεολογικές. Οποιος δεν τις φροντίζει τότε το τέλος προ των πυλών. Και δυστυχώς, το στελεχιακό δυναμικό της Κουμουνδούρου επιδόθηκε στο σπορ της αυτοκαταστροφικής μανίας χωρίς φρένο και χωρίς μυαλό.

Ο πρόθυμος διορθωτής και στυλοβάτης ενός συστήματος που από την πρώτη στιγμή το κατηγορούσε ασυστόλως και μεγαλοφώνως. Που πάει να πει «άλλα λέω, άλλα κάνω». Το μνημόνιο όχι μόνο δεν το έσκισε, αντιθέτως, κάθε πλευρά, κάθε αστερίσκο με υποδειγματική προθυμία τα υπηρέτησε.

Αυτή η χαοτική διαφορά ανάμεσα στην αριστερή ρητορική και τη συστημική πρακτική είναι που εξαφάνισε από πάνω του κάθε φύλλο συκής. Γυμνός ο βασιλιάς.

Ταυτόχρονα μ’ αυτό, η αγαστή συμπόρευση με την ακροδεξιά πτέρυγα της «γαλάζιας» παράταξης, δηλαδή με τους ΑΝ.ΕΛ. του Πάνου Καμμένου. Το τίμημα των συμβιβασμών, της υπακοής και της κυβερνητικής συμπόρευσης με τμήμα των ακραίων δεξιών φωνών πληρώθηκε με κόστος εφιαλτικό.

Κι όμως, τρεις ευκαιρίες του δόθηκαν από τον υπομένοντα λαό της κρίσης, των μνημονίων και των συμπορεύσεων. Και στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση του 2015. Και στη δεύτερη. Αλλά και στην τρίτη, το καλοκαίρι του 2019, με ποσοστό πλησίον του 32%.

Αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Αλλά το 32% ως ποσοστό εκκίνησης το εξέλαβαν. Οι άφρονες, οι επιπόλαιοι, οι ερασιτέχνες και οι πρόθυμοι τους ψηφοφόρους ως δεδομένους τους θεώρησαν. Και το γνωστό ρητό ουδέποτε το σκέφτηκαν. Πως δηλαδή τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι σίγουρο και δεδομένο.

Κοντά σε όλα αυτά, δεν μπήκαν στον κόπο να μελετήσουν το φαινόμενο «Κυριάκος Μητσοτάκης». Τυφλωμένοι από παρωχημένες ιδεοληψίες. Εκτροχιασμένοι από ξεπερασμένες καταστάσεις. «Εντοιχισμένοι» στο παρελθόν μιας μονομαχίας ανάμεσα στον δεξιό νεο-φιλελευθερισμό και σε έναν αριστερό ριζοσπαστισμό. Ολα κούφια. Ολα για τα σκουπίδια.

Ετσι τυφλωμένοι, δεν αντιλήφθηκαν τη μετακίνηση της Νέας Δημοκρατίας προς το Κέντρο, προς το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και ακόμα προς τη Σοσιαλδημοκρατία. Δεν αντιλήφθηκαν ότι ο Κυριάκος παίζει στο δικό τους γήπεδο - και μάλιστα με ικανότητα και ευστοχία ώστε να ισορροπήσει ανάμεσα στην καπιταλιστική αγορά και στις ανάγκες των λαϊκών μαζών.

Κοντά σε όλα αυτά πλήθος αστοχιών. Πλήθος προσωπικών τοποθετήσεων που έβαζαν νάρκες στο ίδιο τους το κόμμα. Πλήθος πλάγιων αλληλοκατηγοριών. Και πλήθος ρητορικών κραυγών που κατέληγαν στο υποσυνείδητο του δικού τους ακροατηρίου, με αποτέλεσμα τα ποσοστά να πίπτουν και το κόμμα να φυλλορροεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Απίστευτο!

Κι όμως, ακόμα να βάλουν μυαλό. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Ποιο είναι αυτό; Η μοίρα του ηττημένου. Με την αποχώρηση του συνδετικού κρίκου που λέγεται Αλέξης Τσίπρας άρχισαν να ακονίζονται μαχαίρια. Ατελείωτες συνεδριάσεις. Ατελείωτος πολύτιμος χρόνος ανασύνταξης και προσπάθειας ανάταξης. Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Και το αδιέξοδο διπλό. Το πολιτικό εννοώ. Τι από τα δύο να διαλέξουν; Προς τα αριστερά και τα ριζοσπαστικά να πάνε; Τότε εγκαταλείπεται κάθε προοπτική επιστροφής στην εξουσία. Τότε με μαθηματική ακρίβεια θα επιστρέψουν και θα προσγειωθούν στο 3%.

Προς το Κέντρο και τη Σοσιαλδημοκρατία; Μα αυτός ο χώρος είναι κατειλημμένος από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Κάπως έτσι, και σε κατάσταση συντροφικής «ανθρωποφαγίας», όλοι μαζί τρέχουν προς το κενό. Το μόνο που μένει σε καθέναν εξ αυτών είναι το γνωστό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και σύντροφοι, ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα, παρακαλώ!