Δημήτρης Δανίκας

Γι αυτό επιμένω και επανέρχομαι στη χτεσινή μου «προτροπή». Που εκφράζει, είμαι σίγουρος γι αυτό, την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Δηλαδή ο Κυριάκος να συγκροτήσει επιτροπή. Πέρα από ιδεολογικά χρώματα και κομματικές ομπρέλες. Επιτροπή δικαστικών, εισαγγελέων και επαιόντων επιστημόνων. Με μια εθνική, υπέρτατη, αποστολή:

Να αποφανθεί η επιτροπή για τις κακοτεχνίες, τις αυθαιρεσίες, για την ποιότητα των υλικών και των έργων. Όπως λόγου χάριν η «χάρτινη» ασφαλτόστρωση που συνδέει χωριά του Πηλίου. Να αποφανθεί για τα αντιπλημμυρικά έργα. Για τις αυθαιρεσίες στην οικοδόμηση αυτών των περιοχών. Και για το κόστος των έργων.

Εγιναν; Πόσα έγιναν; Πόσο κόστισαν; Πόσα λεφτά «εξαερώθηκαν»; Πόσα και από ποιους ενθυλακώθηκαν; Πόσες και ποιες κατοικίες αυθαίρετα «ορθώθηκαν»; Ποιοι έδιναν τις άδειες; Πόσα ρέματα μπαζώθηκαν; Ποιοι εκείνοι οι αρμόδιοι αξιωματούχοι που έκαναν ότι δεν «έβλεπαν»;

Και εν τέλει ποιο το ποσοστό ευθυνών ανάμεσα στη θεομηνία και τον ανθρώπινο παράγοντα. Και αν όλα έχουν γίνει σωστά και ολοκληρωμένα, ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα; Το ίδιο; Λιγότερο; Και πόσο λιγότερο;

Το έργο είναι γνωστό. Με τίτλο «εκατό χρόνια κακοτεχνιών, αυθαιρεσιών, διαφθοράς και παραλυσίας της κρατικής μηχανής». Εκατό χρόνια «μοναξιάς» Διαχρονικά. Ολων των κυβερνήσεων. Ολων των πολιτικών που τοποθετήθηκαν στο αρμόδιο υπουργείο. Ολων των δημοτικών «αρχόντων». Ολων των Νομαρχών και Περιφερειαρχών. Ολων των εργολάβων. Και όλων των κατοίκων που μπάζωναν ρέματα, που οικοδομούσαν αυθαίρετα και που ψήφιζαν εκλέγοντας μέτριους, ασήμαντους και βολικούς δημάρχους. Με αντάλλαγμα μια θέση για τον κανακάρη μου και μια «διευκόλυνση» για το μαγαζάκι μου. Πέσε για να πέσω

Εκεί στην απέραντη «λίμνη» του απέραντου Θεσσαλικού κάμπου, μαζί με αρκετά χωριά του Πηλίου, έχουν ενταφιαστεί όλες οι παθογένειες της νεοελληνικής Ελλάδας. Ολες μα όλες. Η εκδίκηση της Φύσης και η Αποκάλυψη της αλήθειας

Μα πως να μην κουρελιαστεί το οδικό δίκτυο, κατασκευασμένο από πασαλείμματα χώματος με άσφαλτο; Μα πως να μην πλημμυρίσει το σύμπαν όταν τα ρέματα είναι μπαζωμένα; Όταν οικίες με υλικά «χάρτινα» διακοσμούν τις όχθες των εξαφανισμένων ρεμάτων;

Εκεί λοιπόν εκτός από χιλιάδες ζώα. Εκτός από χιλιάδες περιουσίες που εξαφανίστηκαν εντός ελάχιστων ωρών. Εκτός από χιλιάδες νοματαίους που απεγνωσμένα αναζητούν μερικές στάλες καθαρού νερού και ένα πιάτο φαί. Εκεί μαζί με όλα αυτά, μαζί με το κόστος που θα πληρώσουμε όλοι μας από την αγροτική και κτηνοτροφική καταστροφή. Εκεί στον πάτο αυτής της απέραντης λίμνης έχουν καταλήξει κυβερνητικές διαπλοκές, τοπικές συναλλαγές και αλλεπάλληλες «βολικές» ανθρώπινες αυθαιρεσίες που μετέτρεψαν έναν επίγειο παράδεισο ευφορίας σε επίγεια κόλαση καταστροφικής μανίας

Δεν λέω. Η πρώτη ευθύνη στην κυβέρνηση. Στην όποια κυβέρνηση. Όμως κι εσύ αγαπητέ μου που σήμερα ζεις σε έναν πραγματικό εφιάλτη, κι εσύ έβαλες το χεράκι σου ώστε ο Daniel να ορμήσει και να τα κάνει όλα ρημαδιό. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Και το ερώτημα απλό: άραγε βάλαμε μυαλό;

Οποιον και να ρωτήσεις ένα πράγμα θα εισπράξεις: σιγά τώρα που αυτή η κατάσταση θα αλλάξει. Δηλαδή κυβερνήσεις, δήμαρχοι, πολίτες. Μ αυτή τη σειρά. Φρούδες ελπίδες. Αν όλοι αυτοί επαληθευτούν, τότε κανείς δεν μπορεί να μας σώσει! Τότε σκάσε και κολύμπα!