Δημήτρης Δανίκας

Δηλαδή λέει ότι θέλει. Κάνει ότι θέλει. Συνεργάζεται με όποιον η όποια εκείνος θέλει. Πορεύεται όπως θέλει. Πηγαίνει και ταξιδεύει όπου θέλει. Και χαράσσει πολιτικές, τακτικές και στρατηγικές που εκείνος επιλέγει.

Τέτοια μονοφαγία, τέτοια βουλιμία, τέτοιος ναρκισσισμός και τέτοια μονομανία ούτε επί της εποχής των μεγάλων γιγάντων-ανεξαρτήτως χρώματος και παρατάξεως- δηλαδή Αντρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Καραμανλή και ενδιαμέσως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Εφαλτήριό του η επικοινωνιακή του αμεσότητα. Κι αυτή εντελώς δική του. Το επιχείρημά του διπλό «εμένα με ψήφισαν», «εγώ σας τράβηξα από το γκρεμό και σας έσωσα». Το σκηνικό μέσα στο οποίο αναπτύσσεται και λειτουργεί η εποχή του, τουτέστιν η εποχή μας. Το εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ.

Οι θρυλικές γκάφες του κι αυτές προιόντα της εποχής μας. Ποια είναι αυτά; Δύο. Τα οποία εδράζονται στη σύγχρονη τεχνολογία. Στην πραγματικότητα ο Cassel είναι γνήσιο τέκνο αυτής της τεχνολογίας. Συγκεκριμένα δύο λοιπόν τα «προιόντα»: το πρώτο η ταχύτητα, που πάει να πει το γρήγορο, το άμεσο, το «τώρα». Το δεύτερο, αποτέλεσμα του πρώτου, η ευκολία.

Συμβαίνει λοιπόν, ιδιαιτέρως στις ηλικίες πλασμάτων εθισμένων, σχεδόν «ασθενών διασωληνωμένων» με την τεχνολογία. Διαβάζουν γρήγορα. Οτι να ναι. Ανευ «περιττής» διασταυρώσεως και επεξεργασίας. Μεταφέρουν και μοιράζονται την ίδια ανεπεξέργαστης πληροφορία με τους άλλους. Με την ίδια ταχύτητα εξάγουν τα προσωπικά τους συμπεράσματα και στο τέλος διαμορφώνουν άποψη όπου κι αυτή ίπταται εναερίως χωρίς υποστηρίγματα.

Κάπως έτσι διαμορφώνονται μαζικές συνειδήσεις. Κάπως έτσι διαμορφώνονται τα λεγόμενα Fake News. Και κάπως έτσι οι φελλοί κολυμπάνε στην επιφάνεια του χυλού.

Κοντά σε όλα αυτά και με την ίδια ταχύτητα και ρηχότητα διαμορφώνονται οι προσωπικές σχέσεις. Δηλαδή σήμερα εδώ, αύριο εκεί, μεθαύριο κάπου αλλού και πάει λέγοντας. Παράλληλα μαζί με αυτή την ταχύτητα των εναλλαγών, δημιουργούνται γρήγορες και εύκολες μετακινήσεις από το ένα φύλο στο άλλο, από το τρίτο στο τέταρτο και ούτω καθ εξής.

Αν υπολογίσει κανείς τις εικόνες που αποτυπώθηκαν στο πρόσφατο Ευροσούργελο της Eurovison. Οπου οι ενδυματολογικές επιλογές και οι μεταμορφώσεις και οι μεταλλάξεις φύλων έδιναν και έπαιρναν. Αν ακόμα υπολογίσει κανείς τον θρίαμβο του It (αυτό). Και αν κοντά με όλα αυτά αθροιστούν τα σενάρια, οι «ήρωες» και το περιεχόμενο πλήθους ταινιών ξένης παραγωγής, τότε καταλήγουμε στην αποθέωση του Κασσελακισμού.

Κάπως έτσι και ο Στέφανος Κασσελάκης πορεύεται με την δική του πολιτική, με την δική του στρατηγική, τις δικές του επιλογές και τις δικές του αναζητήσεις. Όλα αυτά με την παροιμιώδη ρηχή λογική του «λίγο απ όλα».

Ποια «όλα»; Και με την «λαική αριστερά». Και με τις Αγορές. Και με τον Μπάιντεν. Και με την Παλαιστίνη. Και με τον φιλελευθερισμό. Και με την αξιοκρατία. Και με το Κράτος. Και με τον καπιταλισμό. Και με τον σοσιαλισμό. Και με όλα.

Και τέλος, αν στις επερχόμενες εκλογές καταφέρει να προσεγγίσει το 17% ως δεύτερο κόμμα (να μην πω παραπάνω) ε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μεταλλαχθεί σε δικό του, αποκλειστικό προσωπικό «περιουσιακό» asset. Τότε ουδείς θα τολμήσει να τον αμφισβητήσει. Τότε σαρωτικές αλλαγές. Και τότε αρκετά πρωτοκλασάτα στελέχη θα αναγκαστούν να διαλέξουν: είτε μέσα σε ρόλο κομπάρσου, είτε έξω άνευ πολιτικού ρόλου.

Και τέλος κόβω το σβέρκο μου για ένα πράγμα: αρκετοί εκ των «μελλοθάνατων» θα εύχονται το κόμμα να πέσει, ο Κασσελάκης να αμφισβητηθεί και να «απομακρυνθεί» και εκείνοι να επιστρέψουν ως πρώτα βιολιά μιας παρέας που οι συγκυρίες την ευνόησαν και έγιναν ορχήστρα!

Κοντός ψαλμός αλληλούια!