Δημήτρης Δανίκας

Ο τρόμος νεκρανάστασης Ακροδεξιάς και περίπου φασισμού, λειτούργησε ευεργετικά για το σύστημα το γαλλικό. Με τη διαλεκτική του φόβου, οι ζαλισμένες μάζες επέστρεψαν στα γνώριμα «εδάφη». Κάπου μεταξύ Κέντρου και Κεντροαριστεράς.

Με αποτέλεσμα το χαμόγελο της Μαριόν Λε Πεν να σβήσει από τα χείλη της. Με αποτέλεσμα τα ετερόκλητα πλήθη από τη βιαστική συγκόλληση πρώην κομμουνιστών, αντικαπιταλιστών, οικολόγων και άλλων τέτοιων «συνιστωσών» να πλανώνται, ομαδικώς, πλάνη απύθμενη. Με αποτέλεσμα ο Μακρόν να αποφεύγει την οριστική πανωλεθρία και να κερδίζει πόντους. Και με αποτέλεσμα το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, κρυφίως, να πανηγυρίζει

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Η Ακροδεξιά ως μπαμπούλας, το φόβητρο των μαζών. Περίπου όπως ο Boogeyman, ο μπαμπούλας για να τρώνε όλο το φαγητό τους τα μωρά. Οι διαφορές ανάμεσα στους κεντρώους και τους αριστερούς να είναι δυσδιάκριτες. Οι επιλογές να είναι ελάχιστες. Και η σχέση της Αριστεράς με την εξουσία να είναι θολή και ενίοτε καταστροφική!

Και αποδεικνύεται καταστροφική, για τα αριστερά και τόσο παχιά λόγια, με τα δεδομένα και το ιστορικό πενταετές προηγούμενο των ταχαριστερών κυβερνητών του αρχηγού Αλέξη Τσίπρα. Επειδή και συμφιλιώθηκαν και ενσωματώθηκαν και τη βρόμικη δουλειά την έφεραν εις πέρας. Και στο τέλος την Αριστερά και ό,τι σημαίνει αυτή, τη διέσυραν. Ετσι είστε; Αυτοί είστε; Τώρα θα δείτε. Αποτέλεσμα; Επιστροφή των μονίμως παραπλανημένων μαζών στα σίγουρα και την Κεντροδεξιά.

Αποδεικνύεται, ακόμα, από τη σημερινή, πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Οπου πλήθος πολιτών σιχτιρίζει την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οπου πλήθος πολιτών βολοδέρνει και κοπανιέται τόσο από την καλπάζουσα ακρίβεια των βασικών προϊόντων όσο και από τις τιμές της ενέργειας, των ενοικίων, αλλά και των εισιτηρίων με προορισμό νησιωτικούς προορισμούς. Και όπου το ίδιο πλήθος πολιτών, από τη μια μπορεί να εγκαταλείπει τη Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, όμως, εξακολουθεί με καχυποψία και φόβο να δρασκελίσει το κατώφλι είτε προς τον Κασσελάκη είτε προς τον Ανδρουλάκη.

Φύλαγε τα ρούχα σου να ‘χεις τα μισά. Κάπως έτσι. Κι ενώ τα ποσοστά της γαλάζιας παράταξης πίπτουν, ο Κυριάκος εξακολουθεί να είναι πρώτος με διαφορά από τους δύο αντιπάλους του, αλλά και από το άθροισμα αυτών των δύο κεντροαριστερών δυνάμεων.

Και κοντά σε όλα αυτά οι δύο αντίπαλοί του όχι μόνο δεν αρπάζουν την ευκαιρία. Οχι μόνο δεν προβάλλουν ένα πρόγραμμα πειστικό και εφικτό. Οχι μόνο δεν ανασυντάσσονται εντός του κόμματός τους, αλλά αντιθέτως και εσωτερικώς κορυφώνεται ο αλληλοσπαραγμός.

Η διαδικασία εκλογής νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ έχει μεταβληθεί σε πασαρέλα ονομάτων. Οι προτάσεις για μια άλλη πολιτική έχουν εξαφανιστεί από την ατζέντα όλων αυτών των υποψήφιων αρχηγών. Ο αριθμός μπορεί συντόμως να μεγαλώσει με την εμφάνιση κάποιου άλλου ονόματος που κι αυτός ή αυτή θα δηλώσει το «παρών». Και εν τέλει η γενική εικόνα, η μεγάλη εικόνα αυτής της μεγαλειώδους εσωστρέφειας, να καταλήγει προς τους πολίτες ως η πλήρης έκπτωση κάθε σοσιαλιστικής αξίας και εναλλακτικής πολιτικής.

Μεθερμηνευόμενα όλα αυτά παραπέμπουν σε «αυτοκτονία». Αφού, σου λέει, μόνο το τομάρι τους, μόνο η εξουσία και μόνο η καρέκλα, όλα τ’ άλλα, τα ουσιώδη που αφορούν στην καθημερινότητα, στον μόχθο και την ανασφάλεια εκατομμυρίων πολιτών, τα έχουν γραμμένα. Εγώ, εμείς τα υποζύγια, εκείνοι τα αφεντικά. Επομένως, ποιος σοσιαλισμός, ποια φιλολαϊκή πολιτική και ποια αλλαγή; Ο κόσμος καίγεται κι εκείνοι χτενίζονται.

Περίπου η ίδια εικόνα, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, και στο έτερο στρατόπεδο μιας αόριστης, νεφελώδους Κεντροαριστεράς. Οι Συριζαίοι οι πρώτοι διδάξαντες εξουσιομανίας και φιλοτομαρισμού. Από τους ίδιους η συστηματική υπονόμευση του Κασσελάκη. Από τους ίδιους, εντός των κομματικών τειχών, το ναρκοπέδιο και η διαρκής αμφισβήτηση του αρχηγού τους.

Το συμπέρασμα απλό. Αφού δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους, θα μπορέσουν να κυβερνήσουν τη χώρα; Επομένως, επιστροφή στα δοκιμασμένα. Κάλλιο πέντε και στο χέρι με τον Κυριάκο, παρά δέκα και καρτέρι με τον Κασσελανδρουλάκη!