Δημήτρης Δανίκας

Ανάμεσά τους, ο Δημήτρης ο Ιωαννίδης. Παρέα με τον Νίκο Σαμψών. Αυτός ο ανώτερος αξιωματικός, ο φρουρός της πατρίδας, ο έντιμος και πιστός του συνθήματος «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Αυτοί οι προδότες. Αυτοί οι εφιάλτες, οι τάχα μου ένθερμοι υπερασπιστές του γένους, άνοιξαν τις πόρτες, έμπασαν τους Οθωμανούς και παρέδωσαν τη μισή, σχεδόν, Κύπρο στη θερμή αγκαλιά των σουλτάνων.

Αν και κάπως καθυστερημένα και με αφορμή τον μισό αιώνα από την αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η οποία επετεύχθη με «αντάλλαγμα» τον διαμελισμό, την κατακρεούργηση της Μεγαλονήσου. Η δική τους, των Κυπρίων, η ανυπολόγιστη τραγωδία, η δική μας απελευθέρωση από την μπότα, τις σφαίρες, τα ξερονήσια και τους βασανισμούς των χουντικών. Κυρίως του Δημήτρη Ιωαννίδη.

Αν διαβάσετε μαρτυρίες από τους επιζήσαντες εκείνης της εφόδου, του πλιάτσικου, των βιασμών, της αρπαγής και της κτηνωδίας των Τούρκων στην Κύπρο, θα συγκλονιστείτε. Τη στιγμή της απόβασης και της εφόδου των Τούρκων, ο εκλεκτός του Ιωαννίδη, δηλαδή ο Σαμψών με την παρέα του, αντί να πράξουν τα στοιχειώδη προς υπεράσπιση των εδαφών, εκείνοι είχαν στρέψει τα όπλα τους εναντίον των δημοκρατικών και των οπαδών του Μακαρίου. Ο εχθρός τους δεν ήταν οι Τούρκοι, αλλά οι Ελληνες. Ανατριχιαστικό.

Παράλληλα και ταυτόχρονα με εντολή του Ιωαννίδη και άλλων ανώτερων αξιωματικών, τα ελληνικά υποβρύχια εγκατέλειπαν χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Το ίδιο και με την Αεροπορία. Αυτοί οι μεγάλοι προδότες. Αυτή η ανήκουστη, η ασυγχώρητη εθνική προδοσία.

Προηγουμένως, φυσικά, είχαν συμβεί τα μύρια όσα. Εκτελεστικά όργανα από τον Λόχο Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ) με πολιτικά, δηλωμένοι στον ΟΗΕ ως ανυπότακτοι και λιποτάκτες, μπουκάρανε νύχτα σε τουρκικά χωριά, μαχαιρώνοντας, σφάζοντας και βιάζοντας ανυπεράσπιστους τουρκοκυπριακούς πληθυσμούς. Κάπως έτσι ξεκίνησε η τραγωδία.

Και φυσικά με την ανατροπή του καθεστώς του Μακαρίου, δηλαδή με την ανατροπή των ισορροπιών και με δεδομένη τη διεθνή συμφωνία των τριών εγγυητριών δυνάμεων (Αγγλίας, Ελλάδας, Τουρκίας), η πόρτα εφόδου, εισβολής και κατοχής, είχε ανοίξει διάπλατα για τους σουλτάνους.

Εμείς, δηλαδή οι ελληνικές δυνάμεις, οι ελληνικές κυβερνήσεις, πράξαμε τα δέοντα ώστε και η Αγκυρα να ισχυρίζεται, δικαίως, περί σφαγών των Τουρκοκυπρίων και περί ανατροπής των ισορροπιών στο πολιτικό σκηνικό της Κύπρου. Τέτοιο πράγμα, τέτοιο χάλι, τέτοια αυτοκαταστροφική μανία και τέτοια προδοσία, χειρότερη ακόμα και από τον καμπούρη Εφιάλτη που έδειξε το μονοπάτι στους Πέρσες προκειμένου να εξαφανιστεί το εμπόδιο των 300 του Λεωνίδα.

Κοντά σε όλα αυτά πρέπει να συνυπολογίσουμε τους μαξιμαλιστικούς στόχους του Μακαρίου. Που δεν υποχωρούσε σε έναν συμβιβασμό, όπως με την περίπτωση του Σχεδίου Ατσεσον το 1964 με το οποίο η Κύπρος, πλην μίας βάσεως, θα γινόταν ελληνική.

Κοντά σε όλα αυτά πρέπει να υπολογίσουμε και το Σχέδιο Ανάν, μία ακόμα, ίσως η τελευταία μεγάλη ευκαιρία για μια αξιοπρεπή λύση στο Κυπριακό. Την οποία ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, διά της σιωπής του και της απομόνωσής του σε πολυτελή σουίτα, τη σαμποτάρισε στηρίζοντας έτσι την πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου, προέδρου της Κύπρου, που αρνιόταν να υπογράψει το Σχέδιο Ανάν.

Με απλά λόγια, μετά από κάθε μαξιμαλιστική διεκδίκηση οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας κατέληγαν στο ελάχιστο. Επί του διπλωματικού πεδίου. Που πάει να πει ότι εμείς ευθυνόμαστε, εμείς κατρακυλούσαμε, εμείς βγάζαμε τα μάτια μας, εμείς «αυτοκτονούσαμε».
Εμείς ανοίξαμε την πόρτα στους Τούρκους. Εμείς τους φτιάξαμε τον δούρειο ίππο, εμείς οι μεγάλοι υπεύθυνοι, οι ένοχοι και ανάμεσά μας οι προδότες.

Και τώρα, με κάθε ευκαιρία, παραμερίζουμε τη λογική, γιατί δεν μας συμφέρει. Προσπερνάμε τα γεγονότα, γιατί και αυτά εναντίον μας είναι. Λησμονούμε τα ονόματα των υπευθύνων, όπως του Κώστα Καραμανλή, και φυσικά καταφεύγουμε σε λόγια παχιά και σε συναισθηματικές κορόνες υπέρ των αδερφών μας.

Οπως έλεγε ο Σωκράτης, «ο μεν δειλός της πατρίδος, ο δε φιλόδοξος της πατρώας ουσίας εστί προδότης». Τουτέστιν, την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς!