Δημήτρης Δανίκας

Για να τα έχω καλά με εκείνο το ανθρωπάκι που κατοικεί μέσα μου και που με διορθώνει όταν πέφτω σε παγίδες. Το λένε «συνείδηση». Πρέπει λοιπόν να ομολογήσω μια δική μου αλήθεια:

Ο, τι συγκριτικά με όλους αυτούς τους «κουκουλοφόρους» και περίπου «πραξικοπηματίες», ο «τουρίστας» από το Αμέρικα με τον τετραήμερο γάμο, είναι ο λιγότερο ένοχος και ο κάπως αθώος. Όλα μπορεί κανείς να του τα φορτώσει: επιπολαιότητα, ερασιτεχνισμό, ασυγκράτητο ναρκισσισμό, reality show και πλήθος άλλων «αρετών».

Όμως οι άλλοι, οι σχετικά παγκοίνως άγνωστοι που παριστάνουν τους αριστερούς, που στο παρελθόν αλλά και τώρα έχουν διασύρει, ανερυθρίαστα, κάθε αξία αριστερής προελεύσεως και που εδώ και ένα χρόνο με ασταμάτητη ορμή μαχαιρώνουν πισώπλατα τον εκλεγμένο από την βάση αρχηγό τους, μοιάζουν με «υλικά» κατεδαφισμένων κατοικιών

Είμαι σίγουρος γι αυτό που δημοσίως εξέφρασε ο «τουρίστας» πως δηλαδή από την πρώτη ημέρα, όλοι αυτοί και πλήθος άλλων τον μαχαιρώνουν εξ συστήματος και κυνικά. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως όπισθεν όλων αυτών των «υλικών» κοινώς μπάζα, βρίσκεται ο μέγας δολοπλόκος και πρώην αρχηγός. Ο οποίος, φυσικά, περιμένει πως και πως να γκρεμιστεί το σύμπαν το ταχαριστερό ώστε εκείνος να προσέλθει ως σωτήρας για να διορθώσει και το κόμμα η κάποιο άλλο κόμμα να το αναλάβει, να το συμμαζέψει και να το μεγαλώσει. Κούνια που τον κούναγε

Και είμαι σίγουρος πως όλη αυτή η ιστορία με ημερομηνία λήξεως την ημέρα που δεν θα μείνει τίποτα, μα τίποτα, ούτε τούβλο άθικτο, οργανώνεται, σκηνοθετείται και γίνεται αποκλειστικά και μόνο για τις καρέκλες. Με απλά λόγια αυτές οι μαχαιριές, αυτό το ξεσάλωμα, αυτό το σούργελο, αυτά τα νούμερα από επιθεωρήσεις επιπέδου «Δελφινάριο», καταλήγουν στους πολίτες, ιδιαιτέρως στους νέους, ως η απόλυτη πιστοποίηση της αδιαφορίας και του φιλοτομαρισμού ανθρώπων που τάχα μου ενδιαφέρονται για την κοινωνία και οδύρονται για τα φτωχά, λαικά, στρώματα

Ανάμεσά τους, εκ των κορυφαίων πρωταγωνιστών, ο «αψύς» Κρητίκαρος που με ασυγκράτητη ορμή ονειρεύεται να αλώσει τα χειμερινά ανάκτορα σαν άλλος Τσε Γκεβάρα με το ψαροντούφεκο. Ο πιο κατάλληλος να βάλει την ταφόπλακα σε ένα κόμμα και σε μια παράταξη που λόγω συγκυριών και κατάλληλων χρονικών στιγμών, εκτοξεύτηκε από το τρία στο τριάντα plus τοις εκατό

Με την ίδια φόρα και με την ίδια ιλιγγιώδη τροχιά εκτόξευσης από τα χαμηλά στα ψηλά, έτσι ακριβώς από τα ψηλά και από το ρετιρέ θα προσγειωθεί ανωμάλως στα υπόγεια αφήνοντας πίσω ανεξίτηλα ίχνη πολιτικής ανικανότητας, κοινωνικής αναλγησίας και καφενόβιας μούχλας

Παρόλα αυτά. Παρά την τοξικότητα και τα δηλητηριώδη αέρια που εκπέμπουν όλες αυτές οι σκηνές απόλυτης καφρίλας και κόντρα στο οριστικό φινάλε που φαίνεται μπροστά τους, εκείνοι είναι τόσο πωρωμένοι με τις «υψηλές αξίες», δηλαδή με τον φιλοτομαρισμό τους, που δεν αντιλαμβάνονται τον επικείμενο χαμό τους.

Πιο χαμηλά, ακόμα πιο χαμηλά. Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος!