Δημήτρης Δανίκας

Θα σας απαντήσω με ένα ακόμα ερώτημα: γιατί όλη αυτή η αναταραχή εντός των δύο άλλων κομμάτων; Εννοώ το κόμμα των ταχαριστερών και το ΠΑΣΟΚ.

Γιατί αυτή η αναταραχή; Γιατί τόση εσωστρέφεια; Γιατί σε αυτά τα δύο κόμματα αναζητούν νέο αρχηγό με την ελπίδα πως αυτός θα ορθώσει το ανάστημά του, θα βγάλει την παράταξη από τη μετριότητα και θα οδηγήσει τη λεγόμενη Κεντροαριστερά στην εξουσία;

Αν κανείς υπολογίσει την κυβερνητική φθορά των πέντε χρόνων. Αν σε αυτήν προσθέσει κολοσσιαία προβλήματα όπως η ακρίβεια και η φορολογία που έβαλε το χέρι της στο πορτοφόλι των λεγόμενων ελεύθερων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων. Και αν συνυπολογιστούν η καταστροφή του Θεσσαλικού Κάμπου και η πύρινη λαίλαπα που μετέτρεψε ακόμα και αστικές περιοχές σε στάχτη και αποκαΐδια, ε τότε ο Κυριάκος από το σφυροκόπημα θα έπρεπε να είχε στριμωχθεί στο καναβάτσο.

Κι όμως συμβαίνει κάτι που μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δηλαδή ενώ τα ποσοστά της «γαλάζιας» παράταξης πέφτουν, τα δύο άλλα κόμματα αποσπούν σχεδόν μηδέν στο πηλίκο. Οχι μόνο δεν κερδίζουν τους αγανακτισμένους, αλλά, αντιθέτως, όπως λόγου χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ, τους χάνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Και το ακόμα πιο σουρεαλιστικό και πρωτόγνωρο στα πολιτικά νεοελληνικά χρονικά, οι ταχαριστεροί με βαριοπούλες γκρεμίζουν το «σπίτι» τους. Ενώ ταυτοχρόνως εκθρονίζουν τον εκλεγμένο από τη λαϊκή βάση πρόεδρό τους. Αποδεικνύοντας έτσι ξεδιάντροπα ότι τις δημοκρατικές διαδικασίες και τη γνώμη της λαϊκής βάσης την έχουν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Κοντά σε όλα αυτά, ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν την επέλαση μιας συγκροτημένης αντιπολίτευσης, εκείνοι μέσα στον ορυμαγδό των αντιπαλοτήτων και στην ακόρεστη πείνα «ανθρωποφαγίας» που τους έχει πιάσει στο παρασκήνιο των δολοπλοκιών και στο προσκήνιο της δημοσιότητας, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να εκμηδενίσουν κάθε ίχνος αξιοπιστίας και σοβαρότητας, πράγμα που όχι μόνο ευνοεί, αλλά περίπου στηρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Και μόνο στη σκέψη ότι αρχηγός των ταχαριστερών μπορεί να εκλεγεί ο αψύς Κρητίκαρος σε πιάνει μεγάλη ανατριχίλα. Και μόνο στην υποψία μιας ιδέας ότι αυτός ο τύπος μπορεί να είναι ο αυριανός πρωθυπουργός σε πιάνει αθεράπευτη μελαγχολία.

Το ακόμα πιο καταλυτικό όλων αυτών των εξελίξεων είναι η λεγόμενη συμμαχία των δύο κομμάτων κάτω από τη στέγη της «Κεντροαριστεράς». Μια ιδέα που κυκλοφόρησε ευρύτατα και που στη συνέχεια κατέληξε στον τενεκέ των σκουπιδιών. Μα για ποια συνεργασία ομιλούμε;

Οταν οι πράσινοι ξερογλείφονται περιμένοντας την οριστική κατεδάφιση του κόμματος των ταχαριστερών. Οταν ελπίζουν στον «επαναπατρισμό» των μαζών που λάκισαν με τη φρούδα ελπίδα μιας νέας Κεντροαριστεράς υπό τον Αλέξη Τσίπρα.

Οταν κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών μετά τις ευρωεκλογές με πληγωμένη τη «γαλάζια» παράταξη πίστεψαν ότι θα εισπράξουν κι αυτοί ψήφους δυσαρέσκειας, πράγμα που μάλλον αποδείχτηκε όνειρο απατηλό. Οταν αυτούς τους κρίσιμους μήνες αναλώνονται σε εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη νέου προέδρου. Και όταν το ελληνικό σύμπαν καιγόταν και καίγεται από δεκάδες προβλήματα, αλλά εκείνοι «αγρόν ηγόρασαν».
Κάπως έτσι αυτοί οι λεγόμενοι εκπρόσωποι της Κεντροαριστεράς απέδειξαν και αποδεικνύουν ότι το πρώτο και μοναδικό πράγμα που τους νοιάζει είναι οι καρέκλες τους. Κάπως έτσι εξαφανισμένη η αντιπολίτευση από την πολιτική δράση. Κάπως έτσι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν με την πρακτική τους ότι το κόμμα τους είναι περίπου «ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα». Δηλαδή ευτυχώς που η χώρα απαλλάχτηκε από την καφενόβια κυβέρνησή τους.
Και κάπως έτσι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλληθωρίζουν προς το παρελθόν. Αφού, σου λέει, με την κατεδάφιση των ταχαριστερών το κόμμα θα εκσφεδονιστεί ψηλά και ταυτόχρονα η σκέψη περί ηγεμονίας της Κεντροαριστεράς θα εκπληρωθεί μόνο με εμάς και με τον «προφήτη» που θα επιλέξουμε να μας οδηγήσει σε κυβερνητική τροχιά.

Ολα αυτά και πολλά άλλα σχετικά θυμίζουν τελετή απονομής των Οσκαρ. Οπου βραβεύονται οι πρωταγωνιστές και όχι οι κομπάρσοι. Με τη φράση «Αnd the winner is Kyriakos Mitsotakis»!