Δημήτρης Δανίκας

Τα περιστατικά άφθονα. Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στα τηλεπαραθύρια. Σχεδόν άπασες και άπαντες πετάνε αγκίστρια μπας και τσιμπήσουν κάποια «ψάρια». Ολα θυσιάζονται στον βωμό μιας αχαλίνωτης ψηφοθηρίας.

Από τα πρόσφατα παραδείγματα, ο εκκωφαντικός, καθημερινός βομβαρδισμός εναντίον «συστημικών τραπεζών». Οπου εκπρόσωποι των αντιπολιτευόμενων κομμάτων παρέα με τηλεπαρουσιαστές αμολάνε τη μία μετά την άλλη μπούρδα.

Για παράδειγμα. Γιατί τα επιτόκια είναι τόσο αλμυρά όσο σε καμία άλλη γεωγραφική περιοχή της Ευρωζώνης; Επειδή οι τραπεζίτες πάσχουν από κυνισμό, κοινωνική αναλγησία και αχόρταγη κερδοφορία. Κι όμως, δεν είναι αυτή η πραγματική αιτία. Ποια είναι; Μα φυσικά ο τόκος των επισφαλειών που έχει σταθεροποιηθεί στο 4,5%. Επομένως ο τόκος των δανείων είναι αδύνατον να είναι χαμηλότερος από αυτόν τον αριθμό.

Το δεύτερο που επιμελώς δεν ομολογούν είναι το ακλόνητο γεγονός πως οι τράπεζες θέλουν μέχρι λιποθυμίας να δανείζουν χρήματα. Απ’ αυτούς τους δανεισμούς κερδίζουν. Αυτός ο σκοπός τους. Να πουλάνε χρήμα. Γιατί δεν το κάνουν; Λόγω αφερεγγυότητας εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Το χρήμα των τραπεζών είναι οι καταθέσεις των πολιτών. Στοιχειώδες. Με τον εύκολο λαϊκισμό του τύπου «οι κακοί τραπεζίτες» δημιουργούν την αίσθηση πως τα λεφτά των καταθετών είναι περιουσιακό στοιχείο των «άθλιων» τραπεζιτών.

Και τέλος, το παρελθόν. Ποιοι οι πολιτικοί που έσκιζαν μνημόνια και στη συνέχεια συμμορφώθηκαν βάζοντας την ούρα κάτω απ’ τα σκέλια τους; Πρώτος ο λαλίστατος Αντώνης Σαμαράς και δεύτερος ο ταχαριστερός Αλέξης Τσίπρας. Αμφότεροι όχι μόνο δεν περιόρισαν τις αξιώσεις των τραπεζών, αλλά από πάνω τις ανέχτηκαν και τις κουκούλωσαν.

Πάμε τώρα στη δεύτερη πράξη ευτελισμού των θεσμών. Κυρίως απ’ όλους αυτούς που καμώνονται ότι τους σέβονται. Φυσικά εννοώ την εκλογή Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας που θα συμβεί τον επερχόμενο Μάρτιο.

Η δική μου μνήμη ούτε κοντή, μα ούτε χρυσόψαρου. Δηλαδή η πρόταση για την κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου είχε εξασφαλίσει τη θετική ψήφο της συντριπτικής πλειοψηφίας των βουλευτών σχεδόν όλων των παρατάξεων. Πάμε στο ψητό.

Οπου τις τελευταίες εβδομάδες ο θεσμός του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας περιφέρεται με την ίδια ευκολία και την ίδια άνεση που μεταξύ εσπρέσο και χαβαλέ αμολάνε οι καφενόβιοι ό,τι κατεβάζει εκείνη τη στιγμή η κούτρα τους.

Φυσικά όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι, κυρίως των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, παρέα με κάποιους «γαλάζιους» που παριστάνουν τους ταχαθεσμικούς, επιδίδονται σε πλάγιο χλευασμό και υπόγεια ειρωνεία αφήνοντας να εννοηθεί ότι η σημερινή Πρόεδρος είναι ακατάλληλη και άχρηστη.

Και δεν αντιλαμβάνονται ότι το ζήτημα είναι ο θεσμός και όχι το συγκεκριμένο πρόσωπο. Και από πάνω, χωρίς ίχνος κομψότητας, στοιχειώδους ευγένειας, αλλά και απαραίτητης προστασίας του θεσμού, αφήνουν να εννοηθεί το οτιδήποτε κολάσιμο προκειμένου να εξυπηρετήσουν τη δική τους στενή κομματική γραμμή. Δηλαδή τη στρούγκα με τα «αμνοερίφια».

Ταυτόχρονα με όλα αυτά, χωρίς ίχνος αυτογνωσίας, χλευάζουν και λοιδορούν ένα πρόσωπο το οποίο οι ίδιοι και οι ηγεσίες τους είχαν υπερψηφίσει. Θα μου πείτε ότι δεν γνώριζαν πόσο κατάλληλη ή πόσο ακατάλληλη ήταν για τον ρόλο αυτό η κυρία Σακελλαροπούλου. Ε, τότε γιατί ψήφισαν; Τότε γιατί δεν φρόντισαν να ψάξουν και να μάθουν; Ελεος!

Κάπως έτσι, ο θεσμός του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας μπαίνει στο παζάρι. Κάπως έτσι μετατρέπεται σε εργαλείο αντιπολιτευτικού πυροτεχνήματος. Κάπως έτσι η εκλογή καταλήγει να μοιάζει με παίγνιο όπως «από δω ο παπάς, από κει ο παπάς». Κάπως έτσι η κολοκυθιά «γιατί εκείνος και όχι ο άλλος;».

Κάπως έτσι ο αρχηγός της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης βγαίνει και ανακοινώνει το όνομα του Χρήστου Ράμμου για τη θέση του Προέδρου. Προφανώς το κίνητρό του, λέω εγώ, ήταν να βγάλει το κόμμα του από την αφάνεια, κυρίως στα ΜΜΕ, μπας και έτσι εξασφαλίσει δημοσιότητα κάποιων ημερών, δηλαδή να τσιμπήσει ψηφουλάκια.

Ποιο το αποτέλεσμα; Ο θεσμός διακορεύεται. Οι «απρόσωποι εκπρόσωποι» αμολάνε ονόματα τα οποία στη συνέχεια «καίγονται». Θέλεις να «κάψεις» ένα όνομα που ίσως προταθεί; Ε, τότε βγάλ’ το στη φόρα! Τα όμορφα ονόματα όμορφα καίγονται. Τουτέστιν, ούτε τόση δα τσίπα!