Δημήτρης Δανίκας

Τόσο χαζός είσαι; Να βλέπεις είκοσι δύο τύπους να τρέχουν πίσω από ένα τόπι; Παρόλα αυτά εγώ επιμένω, Το ποδόσφαιρο μια από τις κορυφαίες διασκεδάσεις μου. Γιατί; Επειδή όλα είναι απρόβλεπτα. Όπως για παράδειγμα μια ομάδα με το όνομα Νοά από το Ερεβάν, επιπέδου Αστέρα Αμαλιάδος, ίσως και κατώτερη, απέκλεισε την ΑΕΚ. Και όπως για παράδειγμα η κορυφαία Μπάγερν Μονάχου, με κατοχή 80% έφαγε τρεις γκολάρες από τη Φέγερνοντ. Απίστευτο

Πάμε τώρα στο «δια ταύτα». Και το «δια ταύτα» φέρει τίτλο «ο θάνατος του Μίμη Δομάζου» Οπου, πράγματι ο εκλιπών ένας εκ των σπουδαιότερων μπαλαδόρων των ελληνικών γηπέδων. Οι καλύτεροι και ισοδύναμοί του μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού

Οπου πράγματι με τις ικανότητές του θα μπορούσε να λάμψει στα πρωτοκλασάτα ποδοσφαιρικά σωματεία της Ευρώπης. Οπου πράγματι οι πάσες του τόσο ακριβείς όσο και τα γεωμετρικά σχήματα. Και όπου ο Αντωνιάδης αναδείχθηκε ως μέγας γκολτζής λόγω Δομάζου. Ηταν σούπερ πρωταθλητής. Αληθινός στρατηγός των γηπέδων. Αλλά μέχρι εκεί

Τα γράφω όλα αυτά επειδή τα τηλεοπτικά αφιερώματα είναι τόσο συστηματικά, τόσο βομβαρδιστικά, τόσο υμνητικά και τόσο αποθεωτικά που σχεδόν η απώλεια του Μίμη Δομάζου να φαντάζει σαν να κηδεύουμε τον μεγαλύτερο, τον ακατανίκητο, τον σπουδαιότερο, τον μοναδικό ήρωα όλων των πολέμων. Σαν να παραδεχόμαστε ότι η απώλεια του Δομάζου είναι ανώτερη από την αντίστοιχη κάθε σπουδαίου επιστήμονα, φιλόσοφου, ποιητή, λογοτέχνη, καλλιτέχνη. Ανώτερη από κάθε ογκόλιθο που με τις εφευρέσεις του, με τα έργα του και με την πορεία του όχι μόνο άνοιξε δρόμους σώζοντας ζωές αλλά και με το ήθος του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και υπόδειγμα διαδρομής μοναδικής στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού

Ελάτε τώρα. Δηλαδή βαρέθηκα, κουράστηκα να βλέπω και να ακούω για τον έρωτα και τον γάμο του με την Βίκυ Μοσχολιού. Βαρέθηκα να ακούω και να βλέπω όλες τις μεγάλες στιγμές του Μίμη Δομάζου. Και βαρέθηκα, κουράστηκα να επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο από το ένα κανάλι στο άλλο

Να με συγχωρείτε δηλαδή. Και ο ίδιος αν ζούσε θα συμφωνούσε πως μπροστά στην επίγεια αγιοσύνη του Αναστάσιου, η δική του περίπτωση πέφτει σε δεύτερη, μη πω τρίτη μοίρα. Δηλαδή τι; Δεν θυμάμαι να υπήρξε στους κόλπους της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, άλλος σαν τον Αναστάσιο. Αυτός ήταν που σε κάθε βήμα του υλοποιούσε τα διδάγματα του Χριστού. Αυτός ο ταπεινός ανάμεσα σε ταπεινός. Αυτός η ζωντανή επιτομή της μεγάλης, αξεπέραστης ευαγγελικής ρήσης «οι έσχατοι έσονται πρώτοι». Αυτός το μέγιστο παράδειγμα. Αυτός η μεγάλη, η αναντικατάστατη απώλεια

Με απλά λόγια να προσγειωθούμε. Γιατί έτσι που πάμε και με τα μυαλά που κουβαλάμε, καταλήγουμε σ αυτό που έλεγε ο Μαρξ: ο κόσμος περπατάει ανάποδα με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω. Αν το μεγάλο κριτήριο είναι το τόπι, τότε ενός κακού μύρια έπονται.