Δημήτρης Δανίκας

Προσπαθώ να έρθω στη θέση σας. Προσπαθώ. Σκέψου, λέει, με το μοιραίο τρένο το παιδί μου να είχε εξαερωθεί. Σκέψου, λέει, σε ποια κατάσταση θα βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή. Σκέψου, λέει, να άρπαζα ό,τι έβρισκα μπροστά μου και να ορμούσα εναντίον εκείνου του σταθμάρχη που για ένα πιτόγυρο έστειλε στον τάφο το παιδί μου. Σκέψου, εγώ, ο πατέρας, ζωντανός, και το μοναχοπαίδι μου νεκρό. Ο μεγαλύτερος και ο πιο ακατανίκητος εφιάλτης κάθε γονιού σε όλα τα μέρη της Γης.

Μ’ αυτές τις σκέψεις να διατρέχουν τη ραχοκοκαλιά μου αδειάζοντας ηλεκτρικό ρεύμα θυμού και οργής, θα κατέβαινα στις διαδηλώσεις και θα τους έπαιρνα σβάρνα. Εναν έναν. Και τον πρωθυπουργό. Κι ας είμαι ορκισμένος οπαδός της «γαλάζιας» παράταξης. Και τον πρίγκιπα Σερρών Κωστάκη Καραμανλή. Και το δικαστικό σύστημα και φυσικά τους εργατοπατέρες των σιδηροδρόμων.

Ταυτόχρονα θα κουμπωνόμουνα απέναντι στους υπόλοιπους της αντιπολίτευσης που εκμεταλλεύονται τον πόνο και τον θυμό μου. Που ασελγούν πάνω στον τάφο του παιδιού μου. Ολοι για τη μάσα. Ολοι για το προσωπικό, το ιδιοτελές, το κομματικό συμφέρον. Και δεν θα με συγκινούσαν τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών που μοναδικό τους μέλημα είναι να ζεσταίνουν την καρέκλα τους, να τα κάνουν πλακάκια με τα μεγάλα αφεντικά και να εκτοξεύουν μύδρους εναντίον κάθε κυβέρνησης. Οταν είστε κυβέρνηση όλα καλώς καμωμένα. Οταν είστε αντιπολίτευση όλα κακώς καμωμένα. Αϊ σιχτίρ, σας βαρέθηκα.

Και εκείνη τη στιγμή που το θυμικό μου θα έχει βαρέσει κόκκινο, ένα πράγμα θα σκεφτόμουν: επιτέλους κάποιος αληθινός πατριώτης με πυγμή να τα σαρώσει όλα, να βάλει τα λαμόγια και τους επίορκους στη στενή και να σπρώξει στον ίσιο δρόμο την έρμη Ελλάδα.

Αν τώρα επιχειρούσα να απαλλαγώ κάπως από την οργή μου. Αν με ψυχραιμία επιχειρούσα να σκεφτώ τις επιπτώσεις και τα αποτελέσματα του θυμικού μου, θα κατέληγα σε μερικές, εντελώς διαφορετικές, υποθέσεις.

Δηλαδή η μοιραία, η τραγική σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών με οδηγεί κι εμένα να συγκρουστώ με την απλή λογική. Δηλαδή ποιος ο εκλεκτός με πυγμή που θα καθαρίσει την Κόπρο του (πολιτικού) Αυγεία; Ποιος ο ανιδιοτελής, ο τολμηρός, ο φωτισμένος και χαρισματικός; Ποιος θα βάλει την Ελλαδίτσα στον ίσιο δρόμο; Ο Βελόπουλος; Η Λατινοπούλου; Ο Κασιδιάρης;

Δηλαδή, ο θυμός και η οργή μου με κάνουν νοσταλγό ενός σημερινού Γεωργίου Παπαδόπουλου. Δηλαδή, κι εγώ να εισφέρω στο ροκάνισμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Δηλαδή, κι εγώ στην πριμοδότηση ακραίων λύσεων μιας Ευρώπης χωρίς ενιαία πολιτική. Δηλαδή, να τα κάνω όλα λίμπα και γαία πυρί μιχθήτω.

Και μετά, αφού πρώτα θα περιορίσω τον πρωταγωνιστικό ρόλο του θυμού και της οργής μου, η μνήμη μου θα επέστρεφε στο πρόσφατο παρελθόν. Τότε που με τον υπέρογκο και άσκεφτο δανεισμό ο Κώστας Καραμανλής με την παρέα του διπλασίασε το χρέος της χώρας. Τότε που μισθοί και συντάξεις διαμελίστηκαν και ένα μέρος τους εξαερώθηκε. Τότε που ο έτερος της πυγμής Αντώνης Σαμαράς έσκιζε τα μνημόνια. Τότε που ο επιλαχών των εκλογικών αποτελεσμάτων αριστερός Αλέξης Τσίπρας τα έκανε πλακάκια με τον επίσης πατριώτη της πυγμής και καραδεξιό Πάνο Καμμένο. Τότε που με τις φορολογικές επιδρομές παραλίγο να αρπάξουν και τα εσώρουχά μου. Τότε που ο Βαρουφάκης έβαζε λουκέτο στις τράπεζες ώστε όλοι εμείς να καταλήξουμε επαίτες της μιας δραχμής.

Και αφού αυτές οι μαύρες σκέψεις θα έβαζαν φραγή στο θυμικό μου, χωρίς στιγμή να ξεχνώ το παιδί μου, αναγκαστικά θα κατέληγα σε ένα στοιχειώδες συμπέρασμα. Οσα και να του καταλογίσεις, όσα σε βάρος του να μετρήσεις, από την ακρίβεια μέχρι την παραλυσία στο σύστημα Υγείας, σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξεις: μετά από τόσες περιπέτειες και τόσα πειράματα, επιτέλους η χώρα προχώρησε μερικά βήματα μπροστά. Ψέματα;

Για να ολοκληρώνω. Οπως έγραφε ο Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν, «ένα βήμα μπρος». Με τον Κυριάκο λέω εγώ. «Δύο πίσω». Με το τετράγωνο της «ανιδιοτελούς φιλοπατρίας»: Ανδρουλάκης, Φάμελλος, Βελόπουλος, Λατινοπούλου. Είμαστε, δεν είμαστε; Γεννημένοι για την καταστροφή!