Δημήτρης Δανίκας

Για πρώτη φορά τον συνάντησα, τότε πριν από δύο χρόνια και κάτι μήνες. Όταν τον είδα από κοντά για λογαριασμό μιας συνέντευξης. Και τον απόλαυσα. Πολλοί οι λόγοι. Η καθαρότητα της σκέψης του. Η αμεσότητα στις απαντήσεις του. Αυτό που λέμε «δεν μασάει τα λόγια του». Η διαδρομή και η πορεία του. Τίποτα δεν ήξερα για τον Αλέξη

Σε εκείνη την κουβέντα έμαθα για το παρελθόν του. Για την λαική γειτονιά του. Για τα φτωχικά, παιδικά του χρόνια. Από εκεί, στις αλάνες, η μανία του με το ποδόσφαιρο. Από εκεί η απόφασή του, να στρώσει τον κώλο του, να διαβάσει, να αφομοιώσει, να σπουδάσει, να δραπετεύσει από τη φτώχεια του, να σκαρφαλώσει με τις δικές του δυνάμεις και ν αλλάξει τη μοίρα του

Από εκεί, από τα παιδικά του χρόνια, από τις μνήμες που τον είχαν στοιχειώσει, να «δείξει» στους άλλους, στα «καλά παιδιά» των «ανώτερων» στρωμάτων, ότι κι αυτός, ο έσχατος, ο «αόρατος» μπορεί να γίνει καλύτερος απ αυτούς που μεγάλωσαν και ανατράφηκαν στα πούπουλα

Γι αυτό ο Αλέξης χαιρόταν κάθε λεπτό της ζωής του. Γι αυτό η ακατάπαυστη προσήλωση στη δουλειά του. Γι αυτό είχε τακτοποιήσει στη συνείδησή του και είχε διαχωρίσει τις αμοιβές του. Δηλαδή για τους «από κάτω» ούτε δεκάρα. Για τους «από πάνω» η αμοιβή του με περιορισμό κανένα. Εκεί, σ αυτή τη συνάντηση μου ανέφερε τα εκατομμύρια που έλαβε από μεγάλο όνομα, μεγάλης οικονομικής επιφάνειας, επειδή είχε κερδίσει την υπόθεσή του

Μερικές ημέρες αργότερα, επειδή μου έκανε εντύπωση η αμεσότητα, η αυθεντική λαικότητα και η καθαρότητα στις εκτιμήσεις του, προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του. Ετσι έμαθα ότι είχε επισκεφθεί το «Metropolitan». Ετσι πήγα και τον συνάντησα. Ετσι έμαθα από τον ίδιο ότι καρκίνος ροκάνιζε τα σωθικά του. Ετσι, έμαθα από τον ίδιο πόσο προσβλητικοί και κακοήθεις είναι κάποιοι, και μάλιστα συνάδελφοί του, που διέδιδαν ότι εκείνος όχι μόνο δεν έπασχε από σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά πως χρησιμοποιούσε τον καρκίνο για να αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις του και να διαφεύγει από επικίνδυνες ερωτήσεις σχετικά με την υπόθεση του Λιγνάδη. Αν είναι δυνατόν ένας Κούγιας να αποφεύγει τους αντιπάλους του

Εκεί έμαθα ότι οι γιατροί του έδιναν χρονικό ορίζοντα ζωής. Με απλά λόγια του είπαν ότι «λίγα τα ψωμιά σου». Όμως εκείνος, μαθημένος και εκπαιδευμένος μέσα σε μπόρες και σε καταιγίδες, πίστευε πως ακόμα και τον καρκίνο θα τον νικήσει. Ηταν σίγουρος γι αυτό. Είχε πείσει τον εαυτό του.

Κάπως έτσι πορεύτηκε μέχρι το τέλος του. Και κάπως έτσι τον συνάντησα μερικές ακόμα φορές. Όμως τελευταία, όσες φορές μιλούσα τηλεφωνικά μαζί του, τον άκουγα κάπως αλλιώτικο και κάπως κουρασμένο. Οσες φορές και να προσπάθησα να τον ξαναδώ, δεν το κατάφερα. Η απάντησή του κάπως αόριστη. Η απάντησή του συνοδεύονταν με ένα πικρό χαμόγελο. Από το μυαλό μου δεν πέρασε η σκέψη του τέλους. Είχα κι εγώ πιστέψει ότι στο τέλος ο Αλέξης θα νικήσει

Φίλε Αλέξη το ξέρεις αλλά πρέπει κι εγώ να το χωνέψω. Η πορεία προς το τέλος, η μοναδική και αληθινή Δημοκρατία. Ουδείς διαφεύγει. Πολλές, αμέτρητες οι νίκες του. Αμέτρητοι και οι δικηγορικοί θρίαμβοί του. Η τελική μονομαχία η «δημοκρατική» ήττα του. Φίλε Αλέξη θα σε θυμάμαι. Λίγες φορές συναντηθήκαμε. Αρκετές για να σε καταλάβω!