Το τζάμπα πέθανε από την εποχή των σπηλαίων

Γιατί, πρώτο, αγαπητέ μου: Σ’ αυτόν τον κόσμο των καπιταλιστικών αξιών, μία η βασική, η απαράβατη αρχή που διαπερνάει και καθορίζει όλες τις εμπορικές σχέσεις. Πληρώνεις; No problem! Δεν πληρώνεις; Σου αφαιρώ το κρανίο. Σου αρπάζω την περιουσία σου, σε γδύνω και σε φυλακίζω! Τόσο κυνικά. Που σημαίνει ότι έτσι και δεν εξυπηρετείς τα δανεικά που σου έδωσα για να βάλεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, ε, τότε θα σ' το πάρω πίσω στο τσακ μπαμ. Και να κάνεις τον σταυρό σου που δεν σε χώνω στον Κορυδαλλό μαζί με τη φαμίλια σου. Μα δεν έχω. Δεν με νοιάζει. Να κόψεις τον σβέρκο σου. Ας πρόσεχες. Γιατί έχεις υπογράψει συμβόλαιο και έχεις βάλει την τζίφρα σου. Πάει, τέλειωσε!

Γιατί, δεύτερο, αγαπητέ μου: Στον ίδιο αυτό κόσμο που διαρκώς προκρίνεις με την ψήφο σου, τα πάντα, από τα κληρονομικά μέχρι το καρβέλι ψωμί που αγοράζεις από τον φούρνο της γειτονιάς σου, έχουν τιμή. Χρηματική. Δεν σου αρέσει; Ε, τότε να αλλάξεις το σύστημα. Να μετακινηθούμε προς τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Οπου το κάθε διαμέρισμα, έστω κι αν ήταν μικρό, κόστιζε μηνιαίως μερικά φραγκοδίφραγκα. Ομως εσύ μου ήθελες american dream. Πλήρωνε τώρα. Σκάσε και κολύμπα!

Γιατί, τρίτο, αγαπητέ μου: Στον ίδιο αυτό κόσμο, αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο, ανεξάρτητα από καθεστώτα και οικονομικά συστήματα, τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι βέβαιο. Τίποτα σίγουρο. Τίποτα δεδομένο. Και τίποτε δεν είναι ελεγχόμενο. Εδώ τη μια στιγμή ζεις, την άλλη πεθαίνεις. Τη μια στιγμή υγιής, την άλλη στην Εντατική. Μεγάλος άνθρωπος είσαι. Υποτίθεται ενήλικας. Υποτίθεται ενημερωμένος. Υποτίθεται σοβαρός. Υποτίθεται μετρημένος.Υποτίθεται συγκροτημένος. Που σημαίνει ότι πριν βάλεις την τζίφρα σου και πριν φύγεις από την τράπεζα με το δάνειό σου, θα έπρεπε να είχες λάβει υπόψη σου το χειρότερο σενάριο. Οτι, λόγου χάρη, αύριο καταργείται η μονιμότητα, χάνεις την καρέκλα σου από το Δημόσιο και μένεις στα αζήτητα. Το ξέρω. Ο κόσμος είναι σκληρός. Η κοινωνία ζούγκλα. Οι τράπεζες στην τοκογλυφία. Ο σημερινός φίλος, αυριανός εχθρός σου. Ολα αυτά τα ξέρεις και διαρκώς στα καφενεία τα αναφέρεις. Τα ξέρεις, αλλά προφανώς δεν τα πιστεύεις. Αρπα τώρα μια σφαλιάρα για να συνέλθεις.

Γιατί, τέταρτο, αγαπητέ μου: Στον ίδιο αυτό κόσμο τίποτα, μα τίποτα δεν λειτουργεί χωρίς κόστος. Σε περίπτωση που δεν εξυπηρετηθούν τα στεγαστικά, η τρύπα των τραπεζών θα τις σπρώξει στη χρεοκοπία. Και τότε το γκουβέρνο θα ζητήσει περισσότερα δανεικά από τη Μέρκελ, με αποτέλεσμα ακόμα χειρότερα μέτρα. Εν ολίγοις, η τρύπα θα καλυφθεί από τις τσέπες και τα πορτοφόλια του κοσμάκη. Θα πληρώσω εγώ για το σπίτι το δικό σου. Σε γελάσανε!
Γιατί, πέμπτο, αγαπητέ μου: Μεταξύ Νεοελλήνων κατεργαραίων, ειλικρίνεια. Ολοι γνωρίζουμε ότι τα είκοσι δισεκατομμύρια που αποσύρθηκαν από τις τράπεζες έχουν καταλήξει και σφραγιστεί σε κάλτσες, στρώματα, ντουβάρια, σεντούκια, άχρηστες τηλεοπτικές συσκευές, σε κήπους και σε κουφάλες δέντρων. Που σημαίνει ότι οι περισσότεροι έχουν, αλλά παριστάνουν τους άφραγκους. Επομένως οι Αντωνοβαγγέληδες μέσω τραπεζών πρέπει να ελέγξουν την πορεία του χρήματος εκάστου των οφειλετών. Που επίσης σημαίνει ότι εάν πριν ή κατά τη διάρκεια της κρίσης εσύ απέσυρες πενήντα, εκατό ή διακόσιες χιλιάδες euros, ε, τότε να σου βγάλουν το σπίτι στο σφυρί. Αν κατέχεις αγροτεμάχιο ή οικόπεδο, να αναγκαστείς να το πουλήσεις κοψοχρονιά. Οσοι πραγματικά δεν έχουν μία να εισαχθούν σε ειδικό, προστατευτικό καθεστώς. Οι υπόλοιποι να πληρώσουν και να πουν κι ένα τραγούδι. Απλό!
Τέρμα τα δίφραγκα. Το τσάμπα πέθανε από την ώρα που ο πρώτος άνθρωπος των σπηλαίων όρμησε και έγλειψε το κοκαλάκι του διπλανού του. Με απλά λόγια. Ολα αυτά που ακούγονται και λέγονται μου θυμίζουν τη ρήση του Αλβέρτου Αϊνστάιν: «Δύο πράγματα είναι άπειρα σε αυτόν τον κόσμο, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία... Και για το σύμπαν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος»!