Βρακιά

Πότε το ένα. Πότε το άλλο. Το πρώτο εντελώς μελόδραμα. Βουτηγένο σε ποταμούς λυγμών και δακρύων. Με τίτλο «Ο γολγοθάς ενός αθώου». Το δεύτερο από το Καταγκιόζ μπερντέ Με τίτλο «Ο Στάθης και το καταραμένο φίδι». Της Χρυσής Αυγής. Μια τραμπάλα εντελώς κομμένη και ραμμένη στα μέτρα κοστουμιού κλασικού και τυπικού ελληνάρα!

Αν ήμουν μέλος του Κοιβουλίου (μακριά από μένα τέτοια κατάρα) θα ψήφιζα ενταντίον της άρσης ασυλίας του Ευστάθιου Μπούκουρα

Αν ήμουν κολλητός του θα του κοβα την καλημέρα. Αφού προηγουμένως θα έλεγα «τέτοιο ρεζιλίκι δεν το περίμενα ποτέ από σένα»

Αν ήμουν η γυναίκα του θα τον καταδίωκα εκσφεδονίζοντα παντόφλες, κρεμάστρες, ποτήρια και πιάτα

Αν ήμουν παιδί του θα ήθελα να εξαφανιστώ από κάθε σημείο σχολείου, γειτονιάς, καφετέριας και σουβλατζίδικου!

Και αν ήμουν Στάθης Μπούκουρας θα με κοιτούσα στον καθρέφτη μου, επί 24ωρου καθημερινής βάσεως και θα με μούτζωνα. Ενίοτε θα έστελνα και καμιά ροχάλα!

Δυο τρία λογάκια έχω να του πω. Μεγάλο παιδί είσαι. Δεν ήξερες; Να ρώταγες. Τι δεν ήξερες; Τα εντελώς απλά και αυτονόητα. Κάθε πράξη πληρώνεται με κόστος. Ενίοτε βαρύ και ασήκωτο. Καπνίζεις; Περίπτωση καρκίνου!

Αφού λοιπόν έκαμες τον καμπόσο στους αδύναμους και στους ανυπεράσπιστους. Σα να γρονθοκοπείς, ας πούμε, μικρά παιδιά και απροστάτευτες γυναίκες. Αφού λοιπόν εκτόνωσες όλο το μίσος σου και ξεχαρμάνιασες πάνω σε ανθρώπινα «ερείπια». Αφού ασπάστηκες και υπηρετήσες τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον πολιτικό χουλιγκανισμό. Και αφού προσκύνησες όλα τα σύμβολα του νεοναζισμού και της χουντολατρείας, τώρα ως πάναγνη παρθένα, υποκλίνεσαι και εκλιπαρείς λίγα ψίχουλα ελέους και οίκτου, από εκείνη την εξουσία που κάποτε την χαρακτήριζες «συμμορία προδοτών και κλεφτών». Αδοντας το άσμα «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή»

Επομένως φτύνεις τους από κάτω και γλύφεις τους από πάνω. Τους «μπουρδελιάρηδες». Επομένως δεν αναλαμβάνεις τις ευθύνες των πράξεών σου. Επομένως την μια στιγμή, όποτε σου επιτρέπεται, ροπαλοφόρος. Την άλλη στιγμή χωρίς παντελόνια. Επομένως και ρεζίλι έγινες και την αθώωσή σου δεν κατάφερες!

Και επομένως ένα πράγμα σου διέφυγε. Αυτό που λέει και ο απλός λαός. «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους»!