Πορνεία

Στην απλούστευσή της αυτή η παράλογη «λογική» πάει κάπως έτσι: τι να κάνω; Αφού δεν έχω μία, πρέπει να πουλήσω. Ο,τι έχω και δεν έχω. Μόνο έτσι θα συγκεντρώσω μερικά δισεκατομμύρια και θα ανακουφίσω τον λαό. Ασε το άλλο. Ποιος πληρώνει τα σπασμένα; Φυσικά ο φτωχός. Επομένως, πούλα ό,τι βρεις. Ετσι οι κρατικοί οργανισμοί θα απαλλαγούν από τις παθογένειες που ροκανίζουν το πορτοφόλι της ελληνικής κοινωνίας. Ετσι θα γίνουν κερδοφόροι. Ετσι θα λυτρωθώ!

Προσπερνάω την καχυποψία. Οτι δηλαδή η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Και ο ενδιαφερόμενος και τελικός αγοραστής είναι της παρέας της κυβερνητικής. Never mind. Και πάω στην ουσία.
Παραδοχή πρώτη. Οτι εγώ, ως κυβέρνηση, ομολογώ πλαγίως πως είμαι εντελώς ανίκανος να διαχειριστώ τα «ασημικά» του ελληνικού λαού. Πράγμα που σημαίνει. Οτι ναι μεν είμαι ικανός σε ρόλο καπετάνιου, αλλά παντελώς ανίκανος σε ρόλο κωπηλάτη βάρκας. Εντελώς παράλογο!

Παραδοχή δεύτερη. Οτι εγώ, ως κυβέρνηση, ομολογώ πλαγίως ότι αδυνατώ να διαταράξω τη σχέση μου με την κομματική πελατεία μου. Και ότι μονίμως θα φορτώνω τους οργανισμούς με τα δικά μου παιδιά. Επειδή έτσι θα καταφέρω να κερδίζω ψηφαλάκια και να σκαρφαλώνω στην εξουσία. Μα έτσι προστατεύεις το μέρος και ταυτόχρονα καταστρέφεις το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Παράλογο; Καθόλου. Διότι το ελληνικό κράτος εκλαμβάνει το Δημόσιο ως προσωπική του λεία. Το κράτος είμαι εγώ. Επομένως οι δημόσιοι οργανισμοί είναι δικά μου τσιφλίκια. Προστατεύω τους υπηκόους μου προκειμένου εκείνοι να υπακούουν στη δική μου βούληση. Δούναι και λαβείν!

Παραδοχή τρίτη και τελευταία. Οτι εγώ, ως κυβέρνηση, ομολογώ πλαγίως ότι αρνούμαι να αφομοιώσω και να ενσωματώσω μεθόδους της ιδιωτικής οικονομίας. Με αποτελεσματικό μάνατζμεντ και  οικονομικά κριτήρια. Που πάει να πει περιορισμένος αριθμός εργαζομένων. Πρόσληψη και αξιολόγηση προσωπικού με αξιοκρατικά δεδομένα. Με στόχο την ανάπτυξη της παραγωγής και της παραγωγικότητας!

Το ερώτημα απλό. Αφού είναι ανίκανοι. Αφού νοιάζονται μόνο για την εκλογική τους πελατεία. Αφού δηλαδή ψηφίσαμε κυβέρνηση και εκείνοι μας βγήκαν μεσίτες, τότε, τι στο καλό τους θέλουμε; Για να σουλατσάρουν ως ασώματες κεφαλές από κανάλι σε κανάλι; Ξέρετε τι λέω εγώ; Καλύτερα να παραδώσουν τη διαχείριση της εξουσίας στο προεδρείο και στα μέλη του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών. Καλύτερα με τους καρχαρίες και τους τεχνοκράτες παρά με ρεμπεσκέδες και μεσίτες!

Και πού ’σαι; Εσένα το λέω. Στον ρακένδυτο, στον απελπισμένο, στον απολυμένο, στον κατεστραμμένο και τον φτωχό. Που τα ελληνικά «ασημικά» αποκτήθηκαν με το δικό σου πορτοφόλι. Εσένα το λέω που όχι μόνο συμφωνείς, αλλά πλειοδοτείς κι από πάνω. Να πουληθεί, ακόμα και να ξεπουληθεί κάθε ίχνος δημόσιας περιουσίας. Ο,τι μονίμως Ψωροκώσταινα. Ο,τι μονίμως σαν τον Μίμη Φωτόπουλο με την παλάμη παρατεταμένη «ελεήστε τον αόμματο». Ολα για πούλημα, λοιπόν!

Ξέρεις τι μου θυμίζεις; Ανεπρόκοπο γόνο νοικοκυραίων γονιών. Που όλη μέρα το ξύνει. Και που για να ταΐσει τον παρασιτισμό και τον χαβαλέ του ξεπουλάει την περιουσία των προγόνων του. Πούλα, πούλα, πούλα! Μα τα ξεπούλησα όλα. Δεν έμεινε τίποτα. Τώρα πώς θα ζήσω; Απλό. Πουτάνα στην ψυχή ήσουνα, ε, καιρός να γίνεις πουτάνα και στο κορμί!