Πεθαίνοντας ως χώρα!

Λαζαρίδης εναντίον Γκίκα Χαρδούβελη. Γκίκας Χαρδούβελης εναντίον Λαζαρίδη. Σταϊκούρας εναντίον και των δύο. Και Αδωνις Γεωργιάδης εναντίον ΠΑΣΟΚ. Ο ένας εναντίον του άλλου. Πρώτοι οι αρουραίοι εγκαταλείπουν το σκάφος!

Προφανώς οι δανειστές έχουν στριμώξει τον Σαμαρά στο καναβάτσο. Και τον γρονθοκοπούν ανηλεώς. Αφού αντιδρούν σε οποιαδήποτε χαλάρωση των μέτρων που έχουν συνυπογράψει οι κυβερνητικοί εταίροι, παρέα με τον μπάρμπα Φώτη Κουβέλη. Σαν να λένε, «θα διαπραγματευτούμε με τον επόμενο».

Προφανώς, δηλαδή, η πεισματική άρνηση των δανειστών είναι προάγγελος της επερχόμενης αλλαγής κυβερνητικής φρουράς. Από τον Αντώνη στον Αλέξη και από τους γαλαζοπράσινους στους ροζ!

Προφανώς οι δηλώσεις της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου, παρέα με παρόμοιες εκ μέρους της οικονομικής ελίτ, προαναγγέλλουν κι αυτές την ίδια αλλαγή κυβερνητικής φρουράς. Γιατί, ως γνωστόν, το κεφάλαιο πάντοτε πηγαίνει με τον νικητή και το γκουβέρνο!

Προφανώς τα δημοσκοπικά ευρήματα εξακολουθούν να ευνοούν τον Αλέξη Τσίπρα. Και μάλιστα με τις γνωστές αναγωγές η ψαλίδα έχει ανοίξει τόσο πολύ που λέγεται ότι ξεπερνάει το 10%. Μάλιστα οι επαΐοντες ισχυρίζονται ότι κάθε ψηφοφόρος που την κοπανάει από το κόμμα του δεν επιστρέφει σε αυτό με τίποτα! Μονόδρομος και μη αναστρέψιμος!

Και προφανώς αυτή τη στιγμή συμβαίνει το εξής σουρεαλιστικό. Στα χαρτιά κυβέρνηση είναι ο Σαμαράς, όμως πλαγίως πρωθυπουργός είναι ο Τσίπρας. Τέλος εποχής για τον Αντώνη, αρχή νέας εποχής για τον Αλέξη!

Ομως. Προσέξτε αντιφάσεις και αντιθέσεις που δεν είναι τόσο ορατές διά κοινού οφθαλμού.

Ενώ οι Συριζαίοι καταγγέλλουν ως αντιλαϊκά τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο, στην πραγματικότητα και κατά βάθος εύχονται ο Σαμαράς να τα πάρει και να τα εφαρμόσει. Και τις ομαδικές απολύσεις και το πριόνισμα επικουρικών και λοιπών συντάξεων. Κοντολογίς στη θέση του Αλέξη θα ευχόμουν το ίδιο. Ετσι ώστε όταν εγώ εγκατασταθώ στην εξουσία να βρω κάπως τακτοποιημένα τα δημόσια ταμεία.

Ενώ, επίσης, οι Συριζαίοι κάνουν ό,τι μπορούν για επίτευξη εκλογικής αυτοδυναμίας, στην πραγματικότητα και κατά βάθος επιθυμούν το ακριβώς αντίθετο. Ετσι ώστε να συνάψουν μετεκλογικές συμμαχίες. Ας πούμε με το Ποτάμι, ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ. Ο λόγος απλός.

Μια τέτοια συνεργασία για τη «σωτηρία της Ελλάδας, ρε γαμώτο» θα λειτουργήσει ως άλλοθι προς τον λαό. Παιδιά, αδυνατούμε προς το παρόν να υλοποιήσουμε τις υποσχέσεις μας γιατί οι σύμμαχοί μας διαφωνούν. Επομένως υπομονή. Βλέποντας και κάνοντας!

Και ενώ τόσο οι Νεοδημοκράτες όσο και οι Πασόκοι διαφωνούν με το ενδεχόμενο μιας πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης, στην πραγματικότητα κάμποσοι εξ αυτών προσεγγίζουν το θέμα με διαφορετική οπτική. Οι μεν καραμανλικοί προκειμένου να απαλλαγούν από τον Σαμαρά. Οι δε Πασόκοι με τις τελευταίες τους υποχωρήσεις από το μνημόνιο ρίχνουν γέφυρες προς την όχθη των ροζ!

Με απλά λόγια, άπαντες σκηνοθετούν την επόμενη μέρα. Ο Σαμαράς για την υστεροφημία του. Να μην τον πάρουν με τις πέτρες δηλαδή. Ο Βορίδης για την ανάληψη της ηγεσίας της γαλάζιας στρούγκας. Ο Βενιζέλος για την επιβίωσή του ακόμα και ως συνέταιρος με τον Τσίπρα. Και ο σκληρός πυρήνας της Νέας Δημοκρατίας με τη λογική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι παρένθεση γιατί θα τα κάνει θάλασσα. Ως εκ τούτου, «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι»!

Με έναν λόγο. Η χώρα αργοπεθαίνει, το πολιτικό προσωπικό χτενίζεται. Οπως λέει και το γνωστό ρητό, «η εγχείρηση πέτυχε, όμως ο ασθενής απεβίωσε»!