Δίστομο

Της μαζικής, κοινωνικής μας «σχιζοφρένειας». Των αντιφάσεων και ψευδαισθήσεων. Της κατάστασής μας. Δύο παραδείγματα εν τάχει. Ετσι μπας και λογικευθούμε

Το πρώτο. Αν, λέω αν. Η Αλβανία ήταν μέρος της ευρωζώνης. Αν η Αλβανία ήταν στην θέση της Ελλάδας. Ρημαγμένη, κατεστραμμένη, πτωχευμένη. Αν κάθε Αλβανός εργαζόμενος έπαιρνε ως μηνιαίο, χαμηλό, μισθό γύρω στα πεντακόσια euros. Κι αν εμείς με καλύτερη οικονομία, με θωρακισμένη παραγωγική διαδικασία βρισκόμαστε στην σημερινή θέση της Φιλανδίας!

Αν δηλαδή η Αλβανία προσέτρεχε στον μηχανισμό στήριξης. Αν όπως εμείς, δεν υπάκουε στους όρους των δανειστών. Αν παρίστανε τον τζάμπα μάγκα εκλιπαρώνοντας, ταυτόχρονα, περισσότερο δανεισμό. Με τους δικούς της όρους. Οπως για παράδειγμα με την πρόσφατη λίστα μεταρρυθμιστικών μέτρων του Γιάνη Βαρουφάκη!

Αν συνέβαιναν όλα αυτά εμείς ως έλληνες πολίτες τι θα κάναμε; Πως θα αντιδρούσαμε; Τι θα προτείναμε στην Μέρκελ;

Θέλει και ρώτημα; Αφού θα ρίχναμε τα μπινελίκια μας. Αφού πρώτα θα τους λούζαμε «ρεμπεσκέδες», «κοπρίτες», «κλέφτες», «μιάσματα», «λαμόγια», στην συνέχεια θα απαιτούσαμε από την κυβέρνησή μας να μην ενδώσει και να βάλει βέτο εναντίον κάθε προοτπικής δανεισμού αυτών των «άθλιων και τεμπέληδων» τουρκαλβανών! Διαφωνείτε; Ελάτε τώρα. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια!

Το δεύτερο παράδειγμα. Από την πρόσφατη σατιρική εκπομπή του ZDF της δημόσιας, γερμανικής τηλεόρασης. Οπου παραγωγοί και παρουσιαστές έσουραν τα μύρια όσα στην Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Οπου η Ελλάδα εμφανίστηκε ως θύμα των δανειστών. Ιδιαιτέρως των γερμανών. Οπου οι απαιτήσεις των ευρωπαίων έμοιαζαν με θέατρο του παραλόγου. Και όπου με αφορμή την σφαγή στο Δίστομο, κάποιος εκ των παρουσιαστών είπε το εξής αντι-Μερκελικό «Η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση υιοθετεί τα ψέματα των Ναζί»

Και το καλύτερο και πιο ελληνικό ότι στην εκπομπή εμφανίστηκε και μίλησε ο Αργύρης Σφουντούρης. Ενας εκ των μαρτύρων του Διστόμου που είδε μάνα, πατέρα και τριάντα ακόμα συγγενείς του να τους «σφάζουν» οι Ναζί μπροστά στα μάτια του!

Θα μπορούσε ποτέ να συμβεί κάτι αντίστοιχο στην ελληνική τηλεόραση; Φανταστείτε, ας πούμε τον Λάκη Λαζόπουλο στο «Αλ Τσαντίρ» να τα χώνει στην παροιμιώδη ελληνική αναβλητικότητα και να ισχυρίζεται ότι επιτέλους πρέπει κι εμείς να μεταρρυθμιστούμε ώστε να γίνουμε αξιόπιστοι, παραγωγικοί και συνεπείς!

Θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο; Ούτε κατά διάνοια. Ούτε στους εφιάλτες του Λάκη Λαζόπουλου

Θα μου πείτε-και το καταλαβαίνω-ότι όλα αυτά τα φιλελληνικά είναι «προιόντα» τύψεων και ενοχών. Του δυνατού προς τον αδύναμο. Και ότι λειτουργούν ως άλλοθι. Να το δεχτώ. Ομως ένα πράγμα πρέπει να θυμόμαστε. Οτι όποιος δεν μπαίνει στην θέση του άλλου πάσχει από ακατανίκητο φιλοτομαρισμό!

Τελευταίο παράδειγμα η ρατσιστική μας στάση απέναντι σε κάθε Πακιστανό. Σα να ξεχνάμε ότι μόλις πριν από πενήντα χρόνια οι πρόγονοί μας ήταν κι αυτοί «Πακιστανοί» στα κάτεργα της Γερμανίας και στα εστιατόρια της Αμερικής. Λαός χωρίς μνήμη, χώρα χωρίς προοπτική!