Παναρίτη

Λένε ότι η Παναρίτη είναι ακατάλληλη. Επειδή υπηρέτησε άλλες κυβερνήσεις. Και ο Καμμένος τι είναι; Μπας και διετέλεσε πράκτορας της KGB και δεν το ξέρουμε; Και ο Βαρουφάκης; Μπας και αυτός υπήρξε φανατικός μέλος του ΣΥΡΙΖΑ; Βλακείες! Εγώ στην θέση του Τσίπρα θα τοποθετούσα στην θέση του Γραμματέα εσόδων τον Θεοχάρη. Μια χαρά δουλειά έκανε. Γι αυτό άλλωστε τον φάγανε!

Λένε ότι είναι συστημική. Και λοιπόν; Ποιον θα πρεπε να τοποθετήσουν ως εκπρόσωπο μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Κάποιον φανατικό της Αριστερής πλατφόρμας και του Παναγιώτη Λαφαζάνη; Ακόμα μεγαλύτερη βλακεία. Φυσικά θα τοποθετήσουν συστημικό. Σημασία έχει να είναι ικανός, να γνωρίζει τους όρους του παιχνιδιού και να ακολουθεί πιστά την ελληνική κυβερνητική πολιτική. Η Παναρίτη και κάθε Παναρίτη θα κριθεί εκ του αποτελέσματος!

Λένε ότι η απόφαση για την τοποθέτησή της ήταν συλλογική. Πολύ σωστά. Ο Τσίπρας ακολουθεί δημοκρατικές διαδικασίες. Και καλά κάνει. Εντελώς διαφορετικό προφίλ. Να μάθουμε και να εξοικειωθούμε μ αυτή την λογική. Αμάν πια με τον δεσποτισμό των αρχηγών!

Λένε ακόμα ότι αρκετοί εκ του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησαν μ αυτή την τοποθέτηση. Πράγμα που έγινε, δημοσίως, γνωστό. Κι αυτό σωστό. Καθένας με την γνώμη του

Προσέξτε τις αντιφάσεις μας και τον παραλογισμό μας. Οταν πρυτανεύει τους ενός η Αρχή τότε φωνάζουμε, βρίζουμε, χλευάζουμε. Οταν λειτουργούν οι δημοκρατικές διαδικασίες πάλι φωνάζουμε, πάλι βρίζουμε, πάλι χλευάζουμε. Δεν μας πιάνει κανείς πουθενά. Και με την μία και με την άλλη. Πάντα από τον καναπέ να ρίχνουμε μπινελίκια. Πάντα με καχυποψία. Πάντα εναντίον όλων. Πάντα εμείς έχουμε δίκιο. Εμείς οι γνώστες. Εμείς οι σωστοί!

Και κάτι ακόμα. Πολύ σωστή η θέση της Παναρίτη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει μία εγώ δεν θέλω δέκα. Το αποτέλεσμα εντελώς νεοελληνικής κοπής. Ορυμαγδός! Τεκτονικός σεισμός. Σχεδόν η τοποθέτηση της Παναρίτη κατέληξε να πάρει διαστάσεις Εμφυλίου πολέμου!

Είναι ικανή; Δεν το ξέρουμε! Διαθέτει τα απαιτούμενα προσόντα γι αυτή την θέση; Δεν το ξέρουμε! Θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς στο ΔΝΤ; Ούτε αυτό γνωρίζουμε!

Τότε; Το μόνο πράγμα που μάθαμε, που βιώσαμε, που αισθανθήκαμε και που όλες αυτές τις μέρες ζήσαμε είναι το γνωστό ρητό: Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν!