Ποντίκια

Επειδή το «Ποτάμι»  επαγγέλλεται την  δύναμη την  εκσυγχρονιστική. Επειδή διαρκώς και σε όλους  τους τόνους, όλοι  οι εκπρόσωποί του ομνύονται στις ευρωπαικές  αξίες. Επειδή  όλοι,  με κάθε ευκαιρία, στιγματίζουν το  πελατειακό  σύστημα και  την παλαιοκομματική,  σάπια,  συνταγή. Και  επειδή υποτίθεται ότι τα  στελέχη του  εκφράζουν  νέο ήθος και νέο ύφος. Περίπου «εμείς το νέο, το άφθαρτο,  το   ευρωπαικό, το  κίνημα που πιστεύει  στην  αξιοσύνη και την αξιοκρατία». Κάπως έτσι!

Ο Χάρης Θεοχάρης  λοιπόν.  Οσο  το «ποτάμι» κυλούσε  απρόσκοπτα με φουσκωμένα  νερά,  τόσο εκείνος στιγμάτιζε τις παλιές  μεθόδους και  τις σκουριασμένες αντιλήψεις. Ο Θεοχάρης ακλόνητος κολυμβητής του «ποταμιού». Και  μάλιστα από  τους πρώτους.  Τους προβεβλημένους,  Το νούμερο  δύο μετά τον Σταύρο Θεοδωράκη!

Με  την έλευση του Κυριάκου Μητσοτάκη και με την καθοδική πορεία  των  ποσοστών  από  τις δημοσκοπήσεις,  η   «βάρκα»  του Θεοχάρη  αρχίζει να μπάζει νερά.  Ο ίδιος  αισθάνεται διαφορετικά.  Ο Χάρης  Θεοχάρης να τραμπαλίζεται στην άκρη  της βάρκας. Να  δώσει μία  να κολυμπήσει μέχρι την στεριά και να σκαρφαλώσει σε κάποιο  άλλο σκάφος. Μεγαλύτερο.  Ανθεκτικότερο. Ας πούμε  της Νέας Δημοκρατίας!

Δικαιωμά του, θα πείτε. Πολύ σωστά.  Η  διαρκής αμφισβήτηση και  η συνακόλουθη αναθεώρηση  και μετακίνηση  αναφαίρετο  δικαίωμα  του καθένα. Ομως επειδή «νέο ήθος και νέο ύφος» και μάλιστα  εκσυγχρονιστικό,  θα περίμενε κανείς να πράξει τα  αυτονόητα!

Δηλαδή να παραδώσει την έδρα  στο κόμμα του. Μέχρι  εδώ ήταν συντρόφια.  Από εδώ και πέρα οι δρόμοι μας  χωρίζουν. Μακριά και αγαπημένοι!

Θα περίμενε  κανείς να μην  κάνει όλο αυτό τον ντόρο. Με τον οποίο αποσπά και  εξασφαλίζει  μπόλικη  δημοσιότητα. Και μάλιστα τζάμπα   δημοσιότητα. Και θα περίμενε κανείς  ως ακέραιος και συνεπής εκσυγχρονιστής  να  μετακινηθεί  χωρίς την  βουλευτική του έδρα,  στο κόμμα που τον εκφράζει. Ωστε  στην  επόμενη εκλογική αναμέτρηση να  πλασαριστεί   βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας!

Τίποτε απ όλα αυτά.  Οπως  συνέβαινε  όλα αυτά τα χρόνια. Οπως  κάνουν όλοι οι διαφωνούντες. Η ίδια  τακτική.  Από μέσα ροκανίζω  τον κόμμα. Διατηρώ  την  έδρα. Παζαρεύω. Και «φτύνω»  εκεί που «έγλειφα». Ως ανεξάρτητος  δηλαδή!

Ποια η διαφορά; Ουδεμία. Μόνο λόγια. Παρόλες. Για την βολή μου. Για  την  πολιτική μου σταδιοδρομία.  Για την έδρα μου.  Για  την μικρή  εξουσία  μου.  Εγώ  πάνω απ όλους. Ο πλήρης ορισμός  του  φιλοτομαρισμού!

Ετσι  ο  Χάρης Θεοχάρης απομυθοποιεί όλη αυτή την  εκσυγχρονιστική  ρητορική του κόμματός του. Ετσι κάνει ότι μπορεί  για να στερέψει το «ποτάμι». Προκειμένου να εξασφαλίσει  το μέλλον  του!

Να το πάω  λίγο πιο πέρα; Να το πάω. Είτε  νέοι, είτε παλιοί, είτε  καινούργιες ταμπέλες είτε παραδοσιακοί  σχηματισμοί. Ολοι  ακολουθούν  την ίδια  συνταγή. Αυτό λαμβάνει  η συνείδηση  του  απλού πολίτη.  Που σκέφτεται ως εξής. Οταν το  πλοίο πορεύεται  σε   ήρεμα  νερά, όλα  καλώς καμωμένα.  Οταν  αρχίζει η φουρτούνα  τα ποντίκια λακάνε. Το  ήθος αγαπητέ μου. Ανευ αυτού όλα  τ άλλα παραμύθια  της χαλιμάς!