«Πεθαίνοντας» σαν δημοσιογράφος

Η “τζούρα” λοιπόν αφορά στην εξαρτισιακή σχέση των κυβερνήσεων με το σωματείο των δημοσιογράφων. Και φυσικά με το ταμείο τους. Μετά λοιπόν την ολοκλήρωση της τραγωδίας “Εμφύλιος πόλεμος”, η κυβέρνηση επιδίδεται σε παροχές προς το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων. Ο στόχος ένας και μοναδικός. Δηλαδή εκμαυλισμός συνειδήσεων. Πάρε να χεις και δώσε να χω. Πέσε για να πέσω!

Κάπως έτσι θεσπίζεται “Λαχείο Συντακτών”. Που κυκλοφορούσε ετησίως κατά τις εορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Διανέμοντας στους τυχερούς μέχρι και πολυκατοικίες! Η Χούντα καταργεί το Λαχείο και στην θέση του θεσπίζει έτερο μέτρο προνομίων με την ονομασία “αγγελιόσημο”. Που σημαίνει ότι για κάθε διαφήμιση ο διαφημιζόμενος έδινε το 20% του κόστους. Κάπως έτσι λειτούργησε απρόσκοπτα το Ταμείο!

Ο χορός παραμορφώσεων δεν τελειώνει εδώ.Παράλληλα μ αυτό το προνόμιο συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Γιατί όλες οι κυβερνήσεις έβαζαν χέρι στα αποθεματικά του Ταμείου. Γιατί οι κυβερνήσεις όχι μόνο έλεγχαν αλλά και υποχρέωναν τις διοικήσεις να διαχειρίζονται τα χρήματα όπως εκείνες γουστάρουν και πάει λέγοντας. Περίπου δηλαδή από τη μια τσέπη έδιναν και από την άλλη έπαιρναν!

Αποτέλεσμα; Οι φόροι υπέρ τρίτων καταργούνται δια ροπάλου των δανειστών και του κουαρτέτου. Και έτσι λουκέτο στο ταμείο μαζί με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χιλιάδων οικογενειών Και που σαι. Σ αυτό τον λογαριασμό να λάβεις υπόψη σου ότι δεκάδες χιλιάδες δημοσιογράφοι αμείβονται με φραγκοδίφραγκα. Ατελείωτο το προλεταριάτο των γραφιάδων και των ρεπόρτερ!

Τι έπρεπε να γίνει; Σύμφωνα με την λογική του “κανονικού καπιταλισμού”; Οσα δίνεις τόσα λαμβάνεις. Γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα. Γιατί το ταμείο ήταν και είναι το αντίστοιχο μιας ασφαλιστικής εταιρείεας. Και γιατί τα χρήματα που δίνει μηνιαίως έκαστος δημοσιογράφος πρέπει να ανταποδίδονται για τις ιατροφαρμακευτικές και συνταξιοδοτικές του ανάγκες!

Με άλλα λόγια δώσε πίσω τα χρήματα που έδωσα όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο εγώ αλλά και ο εργοδότης μου, και μάλιστα να τα επιστρέψεις ανατοκισμένα και εγώ δεν θέλω τίποτα. Ούτε σύνταξη ούτε περίθαλψη. Αυτός δεν είναι ο βασικός κανόνας που διέπει τις οικονομικές σχέσεις στο καπιταλιστικό σύστημα; Αυτός!

Αν δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια ο Χ δημοσιογράφος καθώς και ο ερογδότης του, ακουμπούσαν τις εισφορές τους σε κάποιο μεγάλο ασφαλιστικό, ιδιωτικό οργανισμό, σήμερα no problem!

Μεθερμηνευόμενα όλα αυτά καταλήγουν στα ακόλουθα συμπεράσματα. Οι παροχές και τα προνόμια προς εκμαυλισμό των ασφαλισμένων. Ο κρατικός έλεγχος και η βούτα στα ταμεία των ασφαλισμένων για τις ανάγκες του κράτους και των τραπεζών. Και στο τέλος της ημέρας χαμένος φυσικά κάθε ασφαλισμένος δημοσιογράφος!

Η ιστορία της ΕΣΗΕΑ η μικρογραφία της Ψωροκώσταινας. Ιδεολογική εξάρτηση έναντι προνομίων και φυσικά βούτα στα αποθεματικά των ταμείων. Και τώρα; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Ολοι εμείς οι γραφιάδες να συγγράψουμε παραλλαγή του μυθιστορήματος «πεθαίνοντας σαν κλάδος»!