Ολοι εναντίον όλων

Παράδειγμα; Ο εθνικός διχασμός του 1915. Σπεύσατε να προμηθευτείτε το εξαιρετικό και ερευνητικό ιστορικό πόνημα του Γιώργου Μαυρογορδάτου και θα σας έρθει ο ουρανός σφοντύλι. Ακόμα και γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις μπουκάρανε στην Αθήνα προς βοήθεια των βενιζελικών που από το κράτος της Θεσσαλονίκης «πολιορκούσαν» το αντίστοιχο κράτος των Αθηνών και των κωνσταντινικών.

Να προχωρήσω στον Εμφύλιο 1946-49; Περιττό. Ομως καθόλου περιττό να υπενθυμίσω τι ακριβώς συμβαίνει εδώ. Από την πρώτη μέρα της κρίσης και της αυτόματης κατάργησης κάθε ίχνους εθνικής κυριαρχίας με την έλευση των τοποτηρητών των δανειστών!

Αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου επιζητούσε τον σχηματισμό κυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων. Τίποτα ο Σαμαράς. Που προκειμένου να σκαρφαλώσει στην εξουσία έπαιζε το παίγνιο το γνωστό και ολότελα αντιμνημονιακό. Μάλιστα τη δεύτερη φορά ο ίδιος ο Παπανδρέου όχι μόνο εκλιπαρούσε, αλλά ήταν και από πάνω αποφασισμένος, σε μια τέτοια κυβέρνηση, να παραδώσει τον θώκο τον πρωθυπουργικό!

Η ιστορία γνωστή. Οσο είμαι αντιπολίτευση παριστάνω τον καμπόσο. Οταν κατακτήσω το τρόπαιο της εξουσίας, κάνω κωλοτούμπα και υπογράφω μνημόνια. Για τη σωτηρία της Ελλάδας, ρε γαμώτο!

Η συνέχεια γνωστή. Δηλαδή όσο είμαι αντιπολίτευση παριστάνω τον καμπόσο. Οταν κατακτήσω το τρόπαιο της εξουσίας, κάνω κωλοτούμπα και υπογράφω μνημόνια. Για τη σωτηρία της Ελλάδας, ρε γαμώτο!

Τι κάνει τώρα ο «αριστερός» Αλέξης Τσίπρας; Συσκέπτεται με τους στενούς συνεργάτες του και με τον εγκέφαλό του. Για το συμφέρον το δικό του και της παράταξής του. Και μαδάει τη μαργαρίτα. Αραγε τι ακριβώς με βολεύει; Μπας και συμφέρει μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση; Ωστε να παραδώσω την καυτή πατάτα στον ανυπόμονο Κυριάκο και έτσι αυτό ακριβώς που έκανε σε εμένα ο Αντώνης Σαμαράς να το κάνω κι εγώ στον Μητσοτάκη;

Δηλαδή δεν υπογράφω τη συμφωνία και αμέσως μετά, ως «γνήσιος» υπερασπιστής των συμφερόντων των φτωχών, κατεβαίνω στις εκλογές, κερδίζω διψήφιο ποσοστό και στη συνέχεια από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «πυροβολώ» τους μνημονιακούς που με τα τέσσερα προσκυνούν τους ξένους καρχαρίες!

Αυτό είναι το πρώτο σενάριο. Το δεύτερο επίσης γνωστό. Μπας και συμφέρει να υπογράψω τα μέτρα και στη συνέχεια να κερδίσω χρόνο προβάλλοντας ως επιτυχία κάποια υποσχετική για απομείωση του χρέους;

Παράδειγμα; Η περίπτωση του Σαμαρά που μετά τις ευρωεκλογές εγκατέλειψε το πρόγραμμα και στη συνέχεια παράτησε την αξιολόγηση στα χέρια του Τσίπρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερε να περιορίσει στο ελάχιστο τις εκλογικές απώλειες της Νέας Δημοκρατίας και ταυτοχρόνως τοποθέτησε ωρολογιακή βόμβα κάτω από την πολυθρόνα του Αλέξη Τσίπρα!
Αν όλοι αυτοί του ευρωπαϊκού τόξου αποφάσιζαν να βάλουν πλάτη και να αναλάβουν, όλοι μαζί, το κόστος της συμφωνίας και των μέτρων. Αν σχημάτιζαν κυβέρνηση χωρίς πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Αν αυτή η κυβέρνηση προχωρούσε με γρήγορες και συνοπτικές διαδικασίες. Αν στις θέσεις-κλειδιά είχαν τοποθετηθεί στελέχη με τεχνογνωσία και με συγκεκριμένο οδικό χάρτη. Και αν αυτή η κυβέρνηση λειτουργούσε με χρονικό ορίζοντα κάποιων ετών, ε, τότε η Ψωροκώσταινα θα είχε εξέλθει από το τούνελ και θα έβλεπε φως!

Ομως το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Το κομματικό πάνω από το εθνικό και πατριωτικό. Και γαία πυρί μειχθήτω. Ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι μαζί εναντίον της Ελλάδας!