Εuro-Βαρουφάκης

Το   “είδος”  του Yani Varoufaki φυσικά. Με τα  γνωστά χαρακτηριστικά. Νάρκισος,  εγωπαθής, ωραιοπαθής, εγωκεντρικός.  Χαρακτηριστικά  που τον  «σπρώχνουν»  διαρκώς να  επιδιώκει  δημοσιότητα. Και πολλές φορές  να σκηνοθετεί  γεγονότα  προκειμένου να αποσπάσει   περισσότερη  δημοσιότητα.  Το κέντρο του σύμπαντος «εγώ». Το κέντρο  της προσοχής «εγώ». Το κέντρο των αποφάσεων «εγώ». Το κέντρο  των  γεγονότων «εγώ». Μετά από  εμένα το χάος!

Εγώ και  ουδείς άλλος. Χαρακτηριστική περίπτωση ο  Κριστιάνο Ρονάλντο. Θυμηθείτε το  θέατρο  που  σκηνοθέτησε. Πράδειγμα ο  τραυματισμός  του που  συνοδεύτηκε με   δεκάδες   γκριμάτσες. Ο  αθεόφοβος  είχε  απόλυτη  συνείδηση κάθε δευτερολέπτου της θεατρικής του παράστασης.  Οτι  οι  τηλεοπτικοί και φωτογραφικοί  φακοί  είναι στραμμένοι πάνω του. Οτι έτσι-με τις γκριμάτσες που  υποδήλωναν  ατελείωτο  σωματικό και     ψυχολογικό πόνο-θα ξεσηκώσει  τις   ευαισθησίες   εκατομμυρίων   θεατών. Οτι με τον ασυγκράτητο   ψυχολογικό του πόνο  υπογραμμίζει την  απέραντη λύπη του επειδή είναι αναγκασμένος να  εγκαταλείψει την ομάδα του  στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση  της ιστορίας  της!

Κι  όμως δεν εγκαταλείπει. Κι όμως συνεχίζει. Βαριά πληγωμένος. Να  κουτσαίνει μέσα στο γήπεδο προκειμένου να αποδείξει  ότι προσπαθεί, προσπαθεί  και πάλι προσπαθεί.  Κι έτσι   όταν εγκαταλείπει όλοι  οι θεατές αναφωνούν «κοίτα τι παλικάρι,  τι λιοντάρι είναι ο Κριστιάνο».  Και  στην  συνέχεια, αγανακτισμένος με την κατάστασή του και  την δικαιολογημένη απόφασή  του, προχωράει σε μια ακόμα  θεατρική πράξη. Βγάζει και πετάει  στο  χορτάρι το περιβραχιόνιο του αρχηγού!

Ομως  είναι ποτέ  δυνατόν ένα λιοντάρι, ένας  Ρονάλντο να εγκαταλείψει και   στην  συνέχεια να παραμερίσει από τη  σκηνή; Ποτέ των ποτών.  Γι αυτό επακολουθεί  δεύτερη θεατρική πράξη.  Εκτός  γηπέδου. Να ενθαρρύνει  τους «συναγωνιστές» του. Να συμβουλεύει  σαν προπονητής και να τους ντοπάρει.  Γιατί , σου λέει, έτσι και η ομάδα μου  κερδίσει  χωρίς  εμένα,  τότε   το όνομά μου θα εξαφανιστεί  από  την θεατρική  σκηνή του  euro.  Τότε θα αποδειχθεί ότι ουδείς αναντικατάστατος.  Τότε  ούτε  μισό   ίχνος  δόξας  για τον Κριστιάνο. Ασε που στις προηγούμενες  συναντήσεις και με την εξαίρεση της  γκολάρας που πέτυχε με κεφαλιά εναντίον  της Ουαλίας, ο  Κριστιάνο  κλωτσούσε «αέρα»!

Κι  έτσι,  αφού με τις γκριμάτσες,  τις παροτρύνσεις προς τους συμπαίκετες του και με την αγωνία   ζωγραφισμένη ακόμα και  στην  ξυρισμένη   χωρίστρα του,   αποφασίζει να  σκηνοθετήσει την τρίτη και  τελευταία πράξη  της  θεατρικής παράστασης με τίτλο «εγώ  ο  Ρονάλντο». Με τους πανηγυρισμούς. Με  τα δάκρυα χαράς. Με  όλα!

Αποτέλεσμα; Ποιος  ο παίκτης που  χάρισε τη νίκη στην Πορτογαλία;  Φυσικά ο Ρονάλντο! Ποιος  ο MVP του αγώνα;  Φυσικά ο  Ρονάλντο. Ποιος  ο  σολίστας  και ο  αδιαφιλονίκητος αρχηγός της Πορτογαλίας;  Φυσικά  ο  Ρονάλντο!

Και μέσα  σ αυτό του  one man  show που  καλλιέργησαν, ενθάρρυναν και «πούλησαν»  τα διεθνή Media δύο πράγματα πέρασαν στα  ψιλά. Το όνομα  του   γκολκίπερ  Ρουί Πατρίσιο. Που  με   τέσσσερις απίστευτες  επεμβάσεις  του, κράτησε ανέπαφη  την  εστία της  ομάδας  του.  Ο μεγάλος  πρωταγωνιστής  του τελικού του Euro

Και το όνομα του Εντερ που με την αιφνιδιαστική  σουτάρα του, «τρύπησε»  τα δίχτυα του Λορίς και  της Εθνικής Γαλλίας.  Καταλάβατε;  Ο μεγάλος απόντας της Πορτογαλίας-πλην  του αγώνα κατά της Ουαλίας-ήταν ο Κριστιάνο  Ρονάλντο!

ΚΙ  όμως  αυτός   ο μεγάλος  απόντας  αναδείχτηκε σε   super  star.  Αυτός κέρδισε τις εντυπώσεις. Αυτός ο «θεός».  Αυτός και το  καθρεφτάκι του. Σημασία  δεν έχουν οι πράξεις αλλά το  θέατρο και  η εικονική πραγματικότητα!