Φτύνουν στον τάφο του

Κάποιοι που «γράφουν» με τα κόπρανά τους. Που σκέφτονται με τα άχυρα τους. Και που σουλατσάρουν στο χοιροστάσιό τους. Είναι οι ίδιοι που αν μπορούσαν θα άφηναν στο έλεος της θάλασας και του πνιγμού ακόμα και τα νεογέννητα των προσφύγων. Είναι οι ίδιοι που ευχαρίστως και μάλιστα με ηδονικές κραυγές κανιβάλων θα πυρπολούσαν την Βουλή των Ελλήνων. Είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι οι ξένοι μας ψεκάζουν. Είναι οι ίδιοι που το προσωπικό τους λεξικό περιλαμβάνει εκατό λέξεις. Και ούτε. Οι ίδιοι που πιστεύουν ότι όλοι οι δικηγόροι είναι απατεώνες, όλοι οι πολιτικοί διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι, όλοι όσοι ψηφίζουν Τσίπρα είναι προδότες, όλοι οι δημοσιογράφοι εντεταλμένοι και αγορασμένοι και όλοι οι επιχειρηματίες της χειρίστης υποστάθμης!

Είναι αυτοί-και επιμένω δεν είναι λίγοι-που μετά αγαλιάσεως θα συγκροτούσαν τάγματα εφόδου, μεραρχίες για την κατάληψη της Πόλης, εκτελεστικά αποσπάσματα και διμοιρίες χαφιέδων και κουκουλοφόρων!

Γιατί τέτοιος ασυγκράτητος λυσσαλέος χλευασμός εναντίον ενός νεκρού αυτόχειρα; Γιατί όχι μόνο ύβρις, ασέβεια αλλά και «στραγγαλισμός» κάθε ίχνος ανθρωπισμού; Γιάτι τόσο μένος εναντίον ανθρώπινου πόνου, αξιοπρέπειας και συμφιλίωσης με την νομοτελειακή «κατάληξη» κάθε πλάσματος; Τι τους έφταιξε; Τι τους πείραξε; Τι τους ενόχλησε; Τι τους τάραξε;

Ακριβώς αυτό! Επειδή εχθρός της κτηνωδίας είναι η συμπόνια. Επειδή εχθρός της απόλυτης καχυποψίας είναι η αυτογνωσία. Επειδή εχθρός της εγωπάθειας είναι η ευθύνη. Επειδή εχθρός της άγνοιας είναι η καλλιέργεια. Και επειδή εχθρός του καθημερινού φασισμού είναι η αξιοπρέπεια!

Η τελευταία πράξη του προσωπικού Γολγοθά του Βέλιου είναι η ολοσχερής αναίρεση όλων των χαρακτηριστικών, ιδιοτήτων και συμπεριφορών όλων αυτών που ευχαρίστως θα έφτυναν και θα ουρούσαν στον τάφο του!

Μάλιστα μερικές από τις γραμμές της «διαθήκης» του Βέλιου μοιάζουν με καρφιά που κάποτε θα κλείσουν και θα σφραγίσουν το δικό τους φέρετρο. Αντιγράφω αυτές τις γραμμές του σημειώματός του. Αναστοχαζόμενος κι εγώ εκείνη την φράση. Αμερικανού σκηνοθέτη που είχε πει ότι «όποιος πιστεύει πως είναι σπουδαίος ας κάνει μια βόλτα μέχρι το νεκροταφείο»!

Γράφει λοιπόν ο Αλέξανδρος Βέλιος λίγες στιγμές πριν κόψει το νήμα που τον συνδέει μ αυτό τον κόσμο: «Αναστοχαζόμενος την εμπειρία των τελευταίων μηνών και μπροστά στο φάσμα της περαιτέρω σωματικής και πνευματικής φθοράς μου, αποφάσισα απόψε να δώσω μόνος μου, ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μου το τέλος που μου ταιριάζει. Να φύγω εν ειρήνη και εν συνειδήσει»!

Και κάτι τελευταίο. Η πράξη μοιάζει να είναι ηρωική. Κατά βάθος είναι αυτονόητη και απλή. Εκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Και την θεωρούμε ηρωική επειδή όλοι εμείς, μέχρι την ύστατη στιγμή, εξακολουθουμε αιχμάλωτοι και όμηροι της αυταπάτης μας!

Με δυο λόγια η αυτοκτονία του είναι η επιτομή της αυτογνωσίας του. Και η αυταπάτη μας είναι η επιτομή της δειλίας μας!