Επέλαση Βαρβάρων

Να ασελγούμε, κατά συρροήν, στους τάφους και στη μνήμη των αδικοχαμένων πλασμάτων που βάφουν την άσφαλτο με ποταμούς αίματος και με κραυγές αγωνίας. Ασίγαστου πόνου και εφιαλτικού μαρτυρίου!

Από τη μια να δείχνουμε και να ξαναδείχνουμε την ίδια εικόνα με την ταχυκίνητη, ανεξέλεγκτη τετράτροχη βόμβα. Να δείχνουμε και να ξαναδείχνουμε τον εκτροχιασμό, την έκρηξη, την ανατίναξη, τις φλόγες, το λαμπάδιασμα, τις ανθρώπινες στάχτες. Και έτσι να ερεθίζουμε τη φαντασία του θεατή. Ωστε εκείνος να σκηνοθετεί καμένες σάρκες, απανθρακωμένα πτώματα!

Και ταυτόχρονα με την αλλεπάλληλη μετάδοση της πύρινης κόλασης, τη στιγμή της αλλοφροσύνης και της ανείπωτης τραγωδίας να εκφράζουμε τη θλίψη μας, τη στενοχώρια μας, τη συμπόνια μας. Και μάλιστα με τέτοιο ερμηνευτικό τρόπο σαν να ξεσκίζεται η καρδιά μας!

Ετσι ο δύσμοιρος σύζυγος και από την τραγωδία νεκροζώντανος πατέρας να βλέπει για μία ακόμα φορά τον εφιάλτη που έχει στοιχειώσει την ψυχή του. Να τον βασανίζουμε και ταυτόχρονα να συμμεριζόμαστε τον πόνο του!

Τι υποκρισία! Να εμπορευόμαστε την τραγωδία του. Να υποκλινόμαστε στον βωμό της θεαματικότητας. Να ευτελίζουμε κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Σαν να ηδονιζόμαστε από τον πόνο των άλλων. Σαν να τρίβουμε τα χέρια μας με τον θάνατο των άλλων. Δεν παιζόμαστε!

Αντί να αντιγράψουμε τον πύρινο λόγο του θρυλικού Ιαβέρη. Αντί να οργανώσουμε καμπάνια μπας και μερικοί άφρονες βάλουν μυαλό. Αντί να στιγματίσουμε την παντελή έλλειψη οδικής συμπεριφοράς. Αντί να συμβάλουμε στη συμμόρφωση, στην κανονικότητα, στη στοιχειώδη αγωγή. Αντί με ανελέητο, καθημερινό βομβαρδισμό κινδύνων να συνετίσουμε εκείνους που με την επιπολαιότητά τους είναι και αυτοί ζωντανές βόμβες, υποψήφιοι δολοφόνοι και αυτόχειρες!

Και δεν είναι μόνο αυτό. Κοντά σε αυτή την υποκρισία πορεύεται και μια δεύτερη ανοησία. Οτι «δολοφόνος ο κροίσος» του οποίου ο γιος πήρε στον τάφο του μια έγκυο και μητέρα ανήλικου παιδιού!

Πουλάει κι αυτό. Πουλάει το «κροίσος». Πουλάει ο λαϊκισμός. Πουλάει ο ταξικός διαχωρισμός. Ετσι στη συνείδηση των πολιτών αθροίζεται και αυτό. Ενοχος κάθε πλούσιος. Ενοχος κάθε επιχειρηματίας. Ενοχος γιατί όχι μόνο κλέβει το κράτος και την Εφορία, αλλά και επειδή τα παιδιά του, μέσα στη φρενίτιδα της ταξικής τους ανωτερότητας, συμπεριφέρονται στους δρόμους σαν τους κανίβαλους που διψάνε για αίμα!

Ετσι απενοχοποιούνται εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Των μεσαίων στρωμάτων. Αλλά και των φτωχότερων. Ξεχνάνε και αυτοί ότι με την πέτσινη μαγκιά τους πολλές φορές παραχώρησαν το αυτοκίνητό τους στα παιδιά τους. Στον κανακάρη τους. Ακόμα και στα ανήλικα τέκνα τους. Και σαν τα γύφτικα σκεπάρνια πορεύονται με την πασίγνωστη φαλλοκρατική, υπέρτατη νεοελληνική «λογική». Οτι το παιδί τους θα τρέξει στην άσφαλτο, θα ρίξει τις γκόμενες και στο τέλος της βραδιάς θα «κοιμηθεί» και θα γίνει άντρας!

Το αυτοκίνητο εν Ελλάδι συνώνυμο της μαγκιάς. Η μαγκιά με την ανωτερότητα. Και η ανωτερότητα με τη γνωστή επωδό «είμαι άντρας και γ...ω»! Αυτή η ουσία, αυτή η αιτία, αυτή η καταστροφή. Οπως οδηγούμε στους δρόμους, έτσι οδηγούμε τις σχέσεις μας, τη συνείδησή μας, την ευθύνη μας, την αυτογνωσία μας και την οικονομία μας. Ετσι προσέκρουσε η Ψωροκώσταινα και όλοι κινδυνεύουμε να γίνουμε προσάναμμα στο τζάκι της μακακίας μας!