Αριστερή Ελλάδα ερωτευμένη με την Αμερική

Εβλεπα την ταινία «Ο πρόεδρος» (La Cordillera) και τσιμπιόμουνα. Και από μέσα μου έλεγα: ρε μπας και ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Σαντιάγκο Μίτρε εμπνεύστηκε αυτή την ιστορία από την περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα;

Το στόρι διαδραματίζεται σε πολυτελέστατο θέρετρο των Ανδεων όπου είναι συγκεντρωμένοι όλοι οι αρχηγοί των κρατών της Νότιας Αμερικής. Προκειμένου να συνάψουν συμφωνία για την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών ολων αυτών των χωρών. Κάτι σαν ΟΠΕΚ της Νοτίου Αμερικής

Ο Πρόεδρος της Αργεντινής είναι άγραφη σελίδα. Φρέσκος, γοητευτικός, μάλλον αριστερών πεποιθήσεων, και λιγομίλητος. Περικυκλωμένος από συμβούλους και υπουργούς. Ο Πρόεδρος από το Μεξικό λειτουργεί υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων. Ο πρόδρος της Βραζιλίας εναντίον των Αμερικανών. Ο Πρόεδρος της Αργεντινής τηρεί σιγή ιχθύος

Ωσπου δέχεται την πρόσκληση ενός αξιωματούχου της αμερικανικής κυβέρνησης. Ωσπου κρυφίως χτυπάει την πόρτα του ίδιου Αμερικανού αξιωματούχου. Ωσπου πληροφορεί τον Αμερικανό αξιωματούχο πως μιλάει αγγλικά, επομένως η διερμηνέας είναι περιττή. Ωσπου η διερμηνέας τους αδειάζει τη γωνιά. Και ώσπου ο Αμερικανός αξιωματούχος συμβουλεύει τον Πρόεδρο της Αργεντινής. Περίπου ως εξής: «Εσείς συνεχίστε να διαφωνείτε με την Αμερική, συνεχίστε την ίδια τακτική». Η συνέχει στην οθόνη

Η συνέχεια στην ελληνική πραγματικότητα. Τι ακριβώς συνέβη μετά την περσινή επίσκεψη του Τσίπρα στον Λευκό Οίκο του Don Trump; Πρώτα η αιφνίδια πρόσκληση προς τον Ταγίπ Ερντογάν. Και ύστερα, πολύ ύστερα, η συμφωνία των Πρεσπών για το Σκοπιανό. Και τέλος, μόλις χτες, η απέλαση δύο διπλωματών της Ρωσικής πρεσβείας

Α να μην ξεχάσω. Ενδιαμέσως, όπως είχα σημειώσει στο χθεσινό μου σχόλιο, ουδείς ανώτερος αξιωματούχος της ελληνικής κυβέρνησης παραβρέθηκε στην ορκωμοσία του ψευτοσουλτάνου Ταγίπ Ερντογάν. Και κάτι άλλο. Η ταυτόχρονη, για την ορκωμοσία, παρουσία του Μαδούρο, του Ιβανόφ και του Μεντβέγιεφ

Τι άλλο έχει συμβεί μετά την επίσκεψη του Τσίπρα στον Λευκό Οίκο; Μα φυσικά η αναβάθμιση όλων των αμερικανικών βάσεων. Και φυσικά η δημόσια δήλωση του Αμερικανού πρέσβη ότι τώρα οι σχέσεις των δύο χωρών διάγουν την καλύτερή τους εποχή

Σα να λέμε «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια». Επιμένω λοιπόν. Οτι ο ρόλος της Ελλάδας έχει αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά. Οτι η κυβέρνηση του Τσίπρα πορεύεται με την ίδια, όπως παλιά, εξωτερική πολιτική. Και ακόμα καλύτερα. Οτι από την γενική είκόνα, την ελληνική, έχει παραμεριστεί η Ρωσία. Ενδεικτικό είναι το γεγονός που προκύπτει από τις τρικυμιώδεις σχέσεις της κυβέρνησης με τον Ιβάν Σαββίδη

Οτι, ακόμα, η συμετοχή των Σκοπίων είναι υψίστης σημασίας. Για τους συμμάχους, Οτι έτσι, με την ενσωμάτωση των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, απωθείται και απομακρύνεται η επιρροή της Ρωσίας. Και ότι η Τουρκία με τις παλινωδίες και τις αντιφατικές επιλογές της θεωρείται απρόβλεπτη και επικίνδυνη

Αν κανείς αφαιρέσει τα ιδεολογήματα, τις ταμπέλες και τους αυτοπροσδιορισμούς, η νέα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα πιο συστημική από την παλιά δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Και είναι πιο συστημική επειδή η εποχή ευνοεί τον κυνισμό και επειδή είναι ακομπλεξάριστη

Ο αείμνηστος εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε στις 12 Ιουνίου του 1976 ότι η «Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν». Προφανώς από συνοικέσιο. Αναγκαστικό. Τώρα, λέω εγώ, η Ελλάδα όχι μόνο ανήκει αλλά είναι ερωτευμένη με τη Δύση!