Δημήτρης Δανίκας

Κυρία Ζωή Χαλιδιά. Δεν έτυχε να γνωριστούμε Ετυχε, όμως, να διαβάσω το κείμενό σας με τον τίτλο “Καλοκαίρι 2018-η εποχή των σπηλαίων”. Οπως αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική διεύθυνση “Documento.gr» Και αμέσως μερικές σκέψεις, αυθόρμητες και ασυγκράτητες άρχισαν να “χορεύουν” μέσα στο μυαλό μου

Εγώ λοιπόν ο τυμβωρύχος. Εγώ ο συνωμότης. Εγώ ο εντεταλμένος σκοτεινών συμφερόντων. Εγώ ο πληρωμένος κονδυλοφόρος. Εγώ ο δημοσιογράφος της εποχής των σπηλαίων

Φανταστείτε Ζωή μου και Χαλιδιά μου εκείνο το απόγευμα προς το βράδυ της 23ης Ιουλίου. Φαταστείτε οι φλόγες να καψαλίζανε την επιδερμίδα σας, Δεν λέω να κατακαίγανε εσάς (για όνομα του θεού) ούτε τους οικείους σας. Μακριά από εμένα αυτές οι εφιαλτικές σκέψεις

Φανταστείτε, λοιπόν, απλώς να σας καψαλίζανε. Φανταστείτε ακόμα, μέσα στην απελπισία σας και μέσα στον απεριόριστο και δικαιολογημένο τρόμο σας να πέφτατε μέσα στα ταραγμένα κύματα

Φανταστείτε τον εαυτό σας κυκλωμένο από απέραντο σκότος Από άφθονη, απεριόριστη σκόνη. Από μια ασυγκράτητη και τόσο έντονη οσμή καμένης, ανθρώπινης, σάρκας. Οπως αυτή που έβγαινε από τα φουγάρα του Νταχάου την ώρα της εξαέρωσης εκατομμυρίων Εβραίων. Φανταστείτε τον εαυτό σας κυκλωμένο από εκατομμύρια επιθετικές λαμπυρίζουσες σπίθες που κατευθύνονται προς το πρόσωπό σας και το κορμί σας. Και εσείς να μη βλέπετε τίποτα μπροστά σας. Ούτε φωνή, ούτε ίχνος βοήθειας

Ούτε πλεούμενο, ούτε βάρκα, ούτε ο προβολέας από κάποιο ελικόπτερο να φωτίζει την θάλασσα και να σας προσφέρει κάποια αμυδρή ελπίδα. Σκεφτείτε τα πτώματα γύρω σας. Σκεφτείτε τους συνανθρώπους σας που από το σοκ και την απελπισία , ως νεκροζώντανοι είχαν “καρφωθεί” στα δέκα βήματα από την παραλία

Φανταστείτε τα λεπτά να μοιάζουν με ώρες και οι ώρες με αιώνες. Φανταστείτε να πιστεύετε ότι βλέπετε μια ακραία, σαδομαζοχιστική, αμερικανική ταινία τρόμου. Κι όμως όλα αυτά να είναι αλήθεια. Κι όμως εσείς ένας εκ των πρωταγωνιστών

Και φανταστείτε, ότι ύστερα από τρεις ώρες, ατελείωτης, κοπιαστικής, βασανιστικής και εφιαλτικής αγωνίας, να σκαρφαλώνατε σε κάποιο βράχο και στο τέλος, επιτέλους, κάποιος βαρκάρης, κάποιος με τσίπα και φιλότιμο στη συνείδησή του, με δική του πρωτοβουλία, κόντρα στους θυελλώδεις ανέμους να σας είχε περιμαζέψει και να σας είχε διασώσει από τον διπλό θανάσιμο κίνδυνο, της λάβας και του υγρού τάφου

Και τέλος φανταστείτε, ύστερα από πολλές ώρες και με ταραγμένο το μυαλό σας. Από τη σοκαριστική συνάντησή σας με τον θάνατο σας, αποκαμωμένη στο σπίτι σας να βλέπατε από την τηλεοπτικές ειδήσεις εκείνη την τριτοκοσμική, την κακοσκηνοθετημένη και πρόχειρα στημένη παράσταση του πρωθυπουργού σας. Που κάποτε υπήρξατε σύμβουλός του. Οπου αυτός ο αρχηγός παρέα με κάποιες απρόσωπες ζωντανές “γραβάτες” που τους λένε αξιωματούχους, να σας διαβεβαιώνουν πως όχι μόνο έπραξαν το καθήκον τους αλλά και ότι για όλα μα για όλα φταίνε τα σαράντα χρόνια οικιστικής και οικοδομικής αυθαιρεσίας!

Τι ακριβώς θα κάνατε; Και τι ακριβώς θα εκστομούσατε; Φαντάζομαι τα χειρότερα

Γιατί η τυμβωρυχία προέρχεται απ όσους μεταθέτουν τις ευθύνες τους προς τους άλλους. Γιατί ασέλγεια προς την μνήμη όλων αυτών των ¨ψημένων” μικρών παιδιών και όλων των πτωμάτων είναι το γεγονός ότι τίποτα μα τίποτα δεν λειτούργησε ορθώς. Γιατί νεκρολαγνεία επικών διαστάσεων είναι το επίσης διαπιστωμένο γεγονός ότι ουδείς μα ουδείς αισθάνθηκε την παραμικρή, την ελάχιστη, την τόσο δα ευαισθησία να παραιτηθεί και να αναλάβει τις ευθύνες του

Με ένα λόγο είναι σαν κάποιος καπετάνιος να ρίχνει το σκάφος στα βράχια, να πνίγονται όλοι οι επιβάτες, να βγαίνει εκείνος στο στεριά χωρίς μισή γρατζουνιά, και στο τέλος να ισχυρίζεται “εγώ δεν φταίω το σκάφος που μου δώσανε έμπαζε νερά”

Και για να τελειώνω. Ολα αυτά που γράφετε να πάτε να τα πείτε στους ζωντανούς, τους καψαλισμένους, τους συγγενείς, τους γονείς των καμένων μικρών πτωμάτων. Αν σας κοτάει ιδού οι στάχτες ιδού και η οργή

Συμφωνώ με τον τίτλο του κειμένου σας. Με την εξής τροποποίηση: Καλοκαίρι 2018—Η εποχή των Συριζοσπηλαίων!