Το κλωτσοσκούφι

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του. Ανεξάρτητα από το «γη και ύδωρ» στην Ουάσινγκτον. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ομολογημένη εξάρτηση, υποτέλεια και υποταγή προς κάθε αφεντικό, ακόμα και του πιο ασήμαντου, προκαλεί θυμηδία, χλευασμό και περιφρόνηση. Του τύπου «ποιος αυτός; Ούτε το παλτό μου να του εμπιστευτώ να το μετακινήσει στο απέναντι πεζοδρόμιο»

Ανεξάρτητα απ όλα αυτά η «αντικυβερνητική» προσφορά του Πάνου Καμμένου προς τον Λευκό Οίκο αποκαλύπτει, σε όλο το μεγαλείο της, μια πραγματικότητα που βιώνει και υφίσταται αυτός ο τόπος και αυτή η κοινωνία από το 1821 έως σήμερα. Να μην προφητεύσω και προβλέψω ότι θα μας ακολουθεί και τους επόμενους αιώνες

Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η «προστασία». Μα φυσικά οι «προστάτες». Μα φυσικά «δώστα όλα». Μα φυσικά «κηδεμόνες». Μα φυσικά «ανήκομεν εις την Δύση» (με κομψό τρόπο). Μα φυσικά «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» Και στη συνέχεια «γη και ύδωρ» άνευ όρων. Μα φυσικά «Εξω οι βάσεις του θανάτου». Και στη συνέχεια «τι θέλετε; Βάσεις παντού; Ορίστε»

Οπως περίπου, κυνικά, είχε ανακράξει ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλοες στον Αμερικανό Στρατηγό Τζον Βαν Φλιτ το 1946, μεσούντος του Εμφυλίου πολέμου «στρατηγέ μου ιδιού ο στρατός σας»

Από τον «γέρο της Δημοκρατίας» Γεώργιο Παπανδρέου, έως σήμερα, διαρκώς υπό την «προστασία» των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ

Ομως ολόκληρο το (σημερινό) πολιτικό προσωπικό άστραψε και βρόντηξε. Οι μισοί και πλέον ΣΥΡΙΖαίοι τα πήραν στο κρανίο και άρχισαν να διαχωρίζουν τη θέση τους απ αυτό το «μίασμα» τον Πάνο Καμμένο. Τον οποίο, φυσικά, υφίστανται. Τον οποίο ανέχονται. Με τον οποίο συμπορεύονται. Και με τον οποίο συστεγάζονται κάτω από την ίδια κυβερνητική ομπρέλα

Αφού λοιπόν τόσο σας πονάει γιατί δεν προκαλείται κυβερνητική κρίση; Γιατί τον αρχηγό σας δεν απειλείται με το δίλημμα η Καμμένος η όλοι εμείς; Γιατί;


Μα φυσικά για τις καρέκλες. Το ΝΑΤΟ-τά χα μου-τους χωρίζει. Οι βάσεις τους χωρίζουν. Αλλά οι καρέκλες τους ενώνουν

Ομως και η αξιωματική αντιπολίτευση άστραψε και βρόντηξε. Σάμπως επί των γαλάζιων και των πράσινων ημερών τους, η Σωρρακώσταινα δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου προτεκτοράτο. Σάμπως οι κρίσιμες, αποφάσεις σε τόσα ζωτικής σημασίας θέματα εξωτερικής πολιτικής να ήταν αποκλειστικής αρμοδιότητας της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης. Και σάμπως ο Αμερικανός πλανητάρχης να μην είχε αποφασίσει την εκθρόνηση του Κώστα Καραμανλή, όταν ο τελευταίος είχε βάλει βέτο για την είσοδο της FYROM στην Ατλαντική συμμαχία

Κανονικό κλωτσοσκούφι. Για πολύ απλούς λόγους. Χωρίς σοβαρή οικονομία. Χωρίς σοβαρή και ανεξάρτητη λειτουργία των θεσμών. Με μια επικών διαστάσεων φοροκλοπή. Με πρωταθλητισμό στο σπορ της απάτης και της διαπλοκής. Με μια επικών διαστάσεων αναξιοπιστία. Με όλα τα κακά της «μοίρας» μας. Και κοντά σε όλα αυτά απέναντι ο Ταγίπ Ερντογάν. Απέναντι ο Βλαντιμίρ Πλούτιν να φλερτάρει με τον Ερντογάν

Κι εμείς τι κάνουμε; Ε φυσικό, μετά απ όλα αυτά, να εκλιπαρούμε «λίγα ψίχουλα αγάπης» με άφθονες βάσεις από τον Αμερικανό πλανητάρχη. Γι αυτό το «Σκοπιανό». Γι αυτό ο Πάιατ μπαινοβγαίνει σε όλα τα υπουργεία. Και γι αυτό «σκάσε και κολύμπα»!