Αλέξη μου, σε ευγνωμονώ

Ποιος είναι; Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Τι να πρωτοθυμηθούν αυτός ο άμοιρος τόπος κι αυτή η δίγλωσση κοινωνία. Ετσι ακριβώς.

Διγλωσσία από τον άμβωνα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, τον Σεπτέμβριο του 2014. Διγλωσσία με το κουρέλιασμα του μνημονίου. Που στη συνέχεια μεταλλάχθηκε σε «σωτηρία του τόπου».

Διγλωσσία με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Που στη συνέχεια μεταλλάχθηκε σε απαραίτητο χαράτσι για τη «σωτηρία των ταμείων».

Διγλωσσία με την επαναφορά των μισθών στην κατάσταση πριν από την κρίση. Που στη συνέχεια μεταλλάχθηκε σε απαραίτητο εργαλείο για την ανάκαμψη της αγοράς.

Διγλωσσία με την επιστροφή της 13ης και 14ης σύνταξης στους απόμαχους της εργασίας. Που στη συνέχεια η εξαγγελία μεταλλάχθηκε υπέρ «σωτηρίας του τόπου».

Διγλωσσία με το «Οχι» του δημοψηφίσματος που εν μια νυκτί, σε κλάσματα δευτερολέπτου μεταλλάχθηκε και περίπου πλαστογραφήθηκε σε «Ναι» για την παραμονή της Σωρρακώσταινας στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.

Διγλωσσία και στην ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Διγλωσσία με την τρόικα που μεταλλάχθηκε, επί το κομψότερον, σε «θεσμούς».

Διγλωσσία και με το σύνθημα «Εξω οι αμερικανικές βάσεις του θανάτου». Που προσφάτως μεταλλάχθηκε σε «Αμερικάνοι αδέρφια των Συριζαίων αριστερών».

Διγλωσσία σε όλα. Μα δεν υπάρχει ίχνος κυβερνητικής πολιτικής που να έχει εφαρμοστεί χωρίς την ταχυδακτυλουργική ικανότητα της διπλής γλώσσας.

Και είμαι βέβαιος, κόβω τον σβέρκο μου γι’ αυτό. Αν ο Αλέξης Τσίπρας βρισκόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης, με την ίδια ίσως και πιο σκληρή και ασυμβίβαστη μανία θα στηλίτευε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τη Συμφωνία των Πρεσπών με τον χαρακτηρισμό «εθνική προδοσία».

Ο Πάνος Καμμένος ακόμα πιο παραστατικός. Τότε που, λάβρος και ασυμβίβαστος, κατηγορούσε τους αντιπάλους του ότι στέκονται με τα τέσσερα μπροστά στο πεζοδρόμιο της γερμανικής καγκελαρίας.

Παροιμιώδης η διγλωσσία του Πάνου Καμμένου. Ακόμα και τώρα με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δίγλωσσος κι αυτός. Αφού από τη μια χαρακτηρίζει -περίπου- τη συμφωνία προδοτική και από την άλλη στηρίζει την κυβέρνηση την «προδοτική».

Για να λέμε του στραβού το δίκιο, η διγλωσσία είναι το προσφιλές εφαλτήριο τόσο των πολιτικών όσο και μεγάλης μερίδας των πολιτών. Φαύλος κύκλος.

Διγλωσσία στη φορολογία και τη φοροκλοπή. Διγλωσσία στην πράσινη, πέτσινη, αλλαγή. Διγλωσσία ως προς τη σχέση Εκκλησίας - κράτους. Διγλωσσία σε όλα. Μεταξύ κανονικότητας και παραβατικότητας. Μεταξύ αυθαιρεσίας και νομιμότητας. Και πάει λέγοντας.

Η διγλωσσία είναι βολική. Αλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα κάνω. Ανάλογα με τι βολεύει κάθε στιγμή. Η σταθερή, η κανονικότητα, η νομιμότητα είναι για τα κορόιδα. Οι έξυπνοι, οι τζάμπα μάγκες πορεύονται με τη διγλωσσία.

Επειδή, λοιπόν, ακόμα και τα μωρά γνωρίζουν ότι η εξουσία είναι ερωτευμένη με τη διγλωσσία. Επειδή η κοινωνία είναι εθισμένη στην κατά συρροή διγλωσσία. Επειδή διγλωσσία είναι συνώνυμο παραμυθίας. Γι’ αυτούς τους λόγους το επάγγελμα πολιτικός εν Ελλάδι είναι ταυτισμένο με την ψευτιά, την υποκρισία, την απάτη, τη διαπλοκή και με λατρεία για περισσότερη εξουσία.

Αν, λέω και τονίζω το «αν», η Αριστερά εν Ελλάδι είχε πορευτεί και είχε πείσει για τη σταθερότητα στις αξίες της και την αξιοπιστία στον λόγο της, όλα αυτά έχουν γκρεμιστεί με την μπουλντόζα του Αλέξη Τσίπρα.

Αυτή είναι και η μέγιστη, η ανεκτίμητη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Η αριστερή διγλωσσία θα γράψει Ιστορία. Ως το πιο σπουδαίο συγχωροχάρτι, το πιο ακλόνητο επιχείρημα για την απενοχοποίηση όλων των κυβερνήσεων, την πανωλεθρία των αριστερών ιδεών και τη θριαμβευτική επιστροφή των «εχθρών». Αλέξη μου, θα λένε, σε ευγνωμονώ!