Αποσύνθεση τώρα

Οπως η περίπτωση του υπουργού Αμυνας Πάνου Καμμένου. Ο οποίος ακολουθεί δική του στρατηγική, προφανώς με την ελπίδα εκλογικών αποτελεσμάτων χωρίς νεοδημοκρατική αυτοδυναμία. Ετσι, δεύτερη εκλογική αναμέτρηση με απλή αναλογική. Κι έτσι, να επανεκλεγεί στη Βουλή.

Γι’ αυτό διαφωνεί με το «Βόρεια Μακεδονία». Για να αρμέξει κι αυτός από την καρδάρα των μακεδονομάχων. Γιατί όσο όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαφωνούν με τη Συμφωνία των Πρεσπών, άλλο τόσο εκείνος πιστεύει ότι μπορεί να αρπάξει ό,τι μπορεί από το χορταστικό τραπέζι της Μακεδονομαχίας.

Δεύτερο περιστατικό αποσύνθεσης, η πρωτοφανής λεκτική κόντρα ανάμεσα στον τέως υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά και τον Πάνο Καμμένο. Με μήλον της Εριδος το Σκοπιανό. Γενικώς, η Συμφωνία των Πρεσπών αναδεικνύεται σε κορυφαία μάχη του προεκλογικού πολέμου.

Τρίτο περιστατικό, η υποχωρητικότητα του Αλέξη Τσίπρα έναντι του Πάνου Καμμένου και το άδειασμα του Νίκου Κοτζιά. Αφθονος σουρεαλισμός. Με σκηνές που ξεπερνούν το περιεχόμενο του θρυλικού έργου «Η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο.

Ο Αλέξης Τσίπρας στο πλευρό του ασυμβίβαστου μακεδονομάχου Πάνου Καμμένου. Ο Αλέξης Τσίπρας εναντίον του αρχιτέκτονα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο Αλέξης Τσίπρας στο πλευρό του εχθρού του και εναντίον του κολλητού του. Γιατί; Μα φυσικά λόγω προσωρινής, εύθραυστης κυβερνητικής συνοχής.

Ετσι συμβαίνει τούτο το εξωφρενικά παράδοξο: ο Αλέξης Τσίπρας να διασύρει, με την Πανοκαμμενική εμμονή του, τη Συμφωνία των Πρεσπών - χάριν παραμονής στην κυβερνητική εξουσία. Ο δε Πάνος Καμμένος, ως ασυμβίβαστος Μακεδονομάχος, να συμπορεύεται με έναν πρωθυπουργό που πιστεύει και πρόκειται να ψηφίσει τα αντίθετα από αυτόν. Ο Τσίπρας θυσιάζει την κυβερνητική αξιοπιστία στον βωμό της εξουσίας. Ο Καμμένος θυσιάζει τον πατριωτισμό του στον βωμό -κι αυτός- της ίδιας εξουσίας.

Με απλά λόγια, και ο πρωθυπουργός αλλά και ο υπουργός Εθνικής Αμυνας τα δίνουν όλα προκειμένου να διατηρηθούν μερικούς ακόμα μήνες στην κυβερνητική εξουσία. Κράτα με να σε κρατώ να πηγαίνουμε κι οι δυο στον γκρεμό…

Το τέταρτο στοιχείο έχει να κάνει με αρκετούς βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ. που διαφοροποιούνται από τη θέση του Πάνου Καμμένου, οι οποίοι θα ψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ετσι, αδειάζουν τον αρχηγό τους. Κλασική περίπτωση κομματικής αποσύνθεσης.

Γιατί ελάχιστα πράγματα τους ενώνουν. Ελάχιστα έως μηδαμινά. Γιατί όπου να ’ναι καταφθάνει η κρίσιμη στιγμή της (εκλογικής) αλήθειας. Γιατί έτσι ο καθένας, ως είθισται, ακολουθεί την προσωπική στρατηγική του. Γιατί το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ. βουλιάζει. Γιατί οι «ναύτες» την κοπανάνε. Και γιατί ο «καπετάνιος» θα μείνει μόνος.

Το τελευταίο δείγμα αποσύνθεσης αφορά περιπτώσεις αρκετών βουλευτών του Αλέξη Τσίπρα. Καθένας για διαφορετικούς λόγους. Καθένας εξ αυτών πορεύεται με δικό του βηματισμό. Με σημάδια κόπωσης, εξάντλησης, απογοήτευσης, διαφοροποίησης.

Γιατί όλα αυτά; Μα επειδή μετά τις 21 Αυγούστου η κυβέρνηση με την (έστω) τυπική έξοδο από το τρίτο μνημόνιο έχει αδειάσει από «καύσιμα», από στόχο, από συγκεκριμένο προορισμό. Το μέλημα του Τσίπρα είναι οι παροχές, οι συντάξεις, τα επιδόματα και η πρώτη κατοικία. Γενικώς να μοιράσει «φιλοδωρήματα» πριν από την κάλπη. Το μέλημα των βουλευτών είναι να επιστρέψουν στις εκλογικές τους περιφέρειες χωρίς να πέσουν πάνω σε κλούβια αυγά και σάπια ζαρζαβατικά.

Το μέλημα ενός απλού πολίτη του μόχθου, της ανεργίας, της ανασφάλειας και του τρόμου είναι να ανοίξει η αγορά, να γίνουν επενδύσεις, να λειτουργήσει η «μηχανή» και να βρουν δουλειές και μεροκάματα κανονικά. Ανάμεσα στις ηγεσίες των δύο κυβερνητικών κομμάτων και στις όποιες ελπίδες των απλών πολιτών μεσολαβεί χάος. Αυτός θα είναι ο λογαριασμός των εκλογών που θα πληρώσουν ο Καμμένος και ο Τσίπρας. Εδώ είσαι, εδώ είμαι, και θα ’ναι ντάλα μεσημέρι!