Θεέ μου τι τραγωδία

Με αφορμή, λοιπόν, πολιτικής, βραδινής εκπομπής, σχετικά με τα Δεκεμβριανά (από τις 3 Δεκεμβρίου του 1944) στην Αθήνα της περιμετρικής «ζώνης» μέχρι την πλατεία Συντάγματος. Τότε που στη διάρκεια μαζικής, λαικής διαδήλωσης του ΕΑΜ άρχισαν να πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι και όποιον πάρει ο Χάρος. Και πήρε πολλούς. Από σφαίρες του αγγλικού στρατού

Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι αρχικά η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέουν είχε εκχωρήσει σχετική, θετική, άδεια για την συγκεκριμένη διαδήλωση. Ομως είναι, επίσης, αλήθεια ότι μετά από πιέσεις των Αγγλων, αποσύρθηκε η εν λόγω άδεια, επομένως η διαδήλωση θεωρήθηκε παράνομη και εχθρική

Είναι επίσης αλήθεια ότι τις πέντε πρώτες ημέρες οι αντάρτες του ΕΛΑΣ δεν πυροβολούσαν Αγγλους συμμάχους. Λόγω εμπόλεμης, εμπλοκής, με τους Ναζί και επειδή ο πόλεμος δεν είχε ολοκληρωθεί

Είναι επίσης αλήθεια ότι τόσο η ηγεσία του ΕΑΜ όσο και του ΚΚΕ δεν είχαν αποφασίσει να εφορμήσουν, δια των όπλων, επί της εξουσίας

Και είναι επίσης αλήθεια ότι η διαταγή του Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν αμείλικτη, περίπου προβολήστε στο ψαχνό. Απόδειξη της μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας της Ελλάδας, είναι το γεγονός ότι οι Αγγλοι είχαν αποσύρει στρατεύματά τους από την Ιταλία, προκειμένου να τα ρίξουν στη μάχη εναντίον των Ελλήνων ανταρτών

Το αποτέλεσμα αυτής της αιματοβαμμένης ιστορικής σελίδας, πρελούδιο του Εμφυλίου πολέμου, ήταν το γεγονός της παγίδας που έστησε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ στους αντάρτες. Οι οποίοι συναισθηματικά και παρορμητικά, κατέληξαν στο τέλος, σε ξερονήσια, τάφους και εξορίες. Με απλά λόγια, τόσο ο Σιάντος όσο και ο Ζαχαριάδης (αμφότεροι ηγέτες του ΚΚΕ) έκαναν ό, τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να εξυπηρετηθούν, κατά τον καλύτερο τρόπο, τα σχέδια του ιδιοφυούς Ουίνστον Τσόρτσιλ. Χωρίς, φυσικά, να το θέλουν. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα

Κάπως έτσι διασώθηκε το σύστημα. Κάπως έτσι εκτοπίστηκαν στην παρανομία οι μηχανισμοί των αριστεροκομμουνιστών. Και κάπως έτσι η Ελλάδα, με χιλιάδες ανοικτές πληγές, παρέμεινε στη συμμαχία

Και το κρίσιμο ζήτημα είναι ακόμα σήμερα ζωντανό: μπας και θα ήταν καλύτερα αν οι αντάρτες έβγαιναν τροπαιοφόροι από τα γεγονότα εκείνου του καυτού Δεκέμβρη του 1944;

Μπας και θα ήταν καλύτερα αν η Ελλάδα είχε μετεξελιχθεί σε σοσιαλιστική, λαική, δημοκρατία, όπως, ας πούμε, η Βουλγαρία και η Αλβανία;

Αν και αυτά τα ερωτήματα είναι μεταφυσικά. Επειδή η Ιστορία γράφεται εκείνη τη στιγμή και όχι αργότερα, με κριτήρια σημερινά. Αν και όλα αυτά είναι υποθετικά. Ενα πράγμα είναι τεκμηριωμένο ιστορικά. Εκ του αποτελέσματος φυσικά

Χίλιες φορές με την Δυτική συμμαχία παρά με εκείνη την Σοβιετία. Φανταστείτε, δηλαδή, τι θα είχε συμβεί, τόσο με τις στοιχειώδεις, δημοκρατικές ελευθερίες, όσο και με το Τείχος που γκρεμίστηκε εν μία νυκτί ως χάρτινος πύργος

Τόσοι άνθρωποι εκτελέστηκαν. Τόσοι βασανίστηκαν. Τόσοι ανιδιοτελείς αγωνιστές τα πάντα έχασαν για μια σταλινική ουτοπία. Ολοι και όλα χαραμίστηκαν. Γιατί μπορεί η θεωρία να είναι τέλεια, όμως ο ανθρώπινος παράγοντας είναι ατελής. Θεέ μου τι τραγωδία!