O θρίαμβος του Αμοραλισμού

Εγινε αυτή η στιχομυθία; Μάλλον όχι. Τότε; Μα είναι απλό. Κάπως έτσι εκλαμβάνει η κοινωνία τη μετακίνηση του Θάνου Μωραΐτη και του Αγγελου Τόλκα. Από εξαπτέρυγα της πέτσινης Αλλαγής στο επιτελείο της δήθεν Αριστεράς της εναλλαγής.

Δύο ζητηματάκια. Το πρώτο, ότι και στην αντίθετη περίπτωση το ίδιο θα συνέβαινε. Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε πτωτικά ποσοστά, αντίστοιχα με εκείνα του ΚΙ.ΝΑΛ. Το βέβαιο είναι, πιστεύει κάθε καχύποπτος ψηφοφόρος, ότι διάφορα αριστερά ονόματα θα πλαισίωναν τις γραμμές της Φώφης Γεννηματά. Μετά ασυγκράτητης ηδονής. Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης, θα έλεγαν.

Το δεύτερο ζητηματάκι αφορά σε δηλώσεις του Θάνου Μωραΐτη παρελθουσών «ημερών». Πως δηλαδή η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι η χειρότερη από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Ε και; Σάμπως το ίδιο δεν έγινε με τον δεξιότατο ως ακροδεξιό Πάνο Καμμένο;

Προσέξτε τώρα την πολιτική καταγωγή μερικών ονομάτων που πλαισιώνουν τον κυβερνητικό μηχανισμό του Αλέξη Τσίπρα. Του εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη ο Αντώνης Λιάκος. Του Κώστα Σημίτη η Μυρσίνη Ζορμπά. Του Κώστα Σημίτη ο Νίκος Μπίστης. Του Κώστα Σημίτη ο Σωτήρης Βαλντέν. Του Κώστα Σημίτη ο Παναγιώτης Παναγιώτου, ο λεγόμενος και Παν-Παν.

Αν τώρα αθροίσω και τη λίστα των υπολοίπων που συνεργάζονται κυβερνητικά με τον Αλέξη Τσίπρα, ε, τότε προκύπτει ο πιο ακραίος αχταρμάς. Από συστάσεως ελληνικού κράτους!

Ο ένας πάνω στον άλλον. Ακροδεξιοί, (πρώην) πατριδοκάπηλοι, φανατικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκσυγχρονιστές του Σημιτικού συστήματος απίστευτης διαφθοράς, (πρώην) στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, αριστεροί ρεφορμιστές, ορκισμένοι άθεοι και γενικώς πολιτικοί προς κάθε ζήτηση και για πολλές χρήσεις.

Γιατί συμβαίνουν αυτές οι μετακινήσεις; Επειδή καρέκλα. Ετσι πιστεύει η κοινωνία. Επειδή οι παρατάξεις τους φυλλορροούν. Και επειδή το μεν επίσημο ΚΙ.ΝΑΛ. μετακινείται προς τα δεξιά και ο Αλέξης Τσίπρας προς το ΚΙ.ΝΑΛ. Και κάτι ακόμα. Πιο ηχηρό. Οπως πιστεύει πλήθος συμπολιτών μας, οι περισσότεροι εξ αυτών κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να μετακινηθούν και προς άλλες, δεξιότερες, κατευθύνσεις.
Πού καταλήγουν όλα αυτά; Πρώτον, στον απόλυτο θρίαμβο του αμοραλισμού. Πορεύομαι με τον οποιονδήποτε αρκεί να εξασφαλίσω την πολιτική μου επιβίωση. Αλλάζω αφεντικά όπως αλλάζω πουκάμισα καθημερινά. Υπηρετώ την οποιαδήποτε πολιτική αρκεί να μου προσφέρει εχέγγυα ότι δεν θα είναι τόσο μα τόσο διαφορετική από εκείνη που υπηρετούσα στο παρελθόν.

Δεύτερον, στην απόλυτη κυριαρχία του «πολιτικού επαγγελματισμού». Γιατί, σου λέει, η πολιτική είναι επάγγελμα. Οχι λειτούργημα. Οπως, ας πούμε, το ποδόσφαιρο. Σήμερα με την ΑΕΚ, αύριο με τον Παναθηναϊκό, μεθαύριο με τον Ολυμπιακό, αντιμεθαύριο με τον ΠΑΟΚ. Ολες οι ομάδες μπάλα παίζουν. Ποια η διαφορά; Καμία. Ασχημα είναι να πάρω το πρωτάθλημα; Ασχημα είναι τα μπικικίνια; Τι με ενδιαφέρουν εμένα ο πρόεδρος και η φανέλα; Τα φράγκα να πέφτουν και όλα θα πάνε πρίμα!

Τρίτον, στην κατάπτωση, στην απαξίωση και τον ευτελισμό του πολιτικού προσωπικού. Ο κυβερνητικός αχταρμάς. Οι διαρκείς μετακινήσεις. Ο θρίαμβος του αμοραλισμού. Και η δυσδιάκριτη απόσταση που χωρίζει τη μία από την άλλη παράταξη. Ολα αυτά τροφοδοτούν και πείθουν την ελληνική κοινωνία πως όλοι οι πολιτικοί σε έναν θεό πιστεύουν. Εναν θεό υπηρετούν. Με τρεις λέξεις, «όλα για πούλημα»!

Ποια η στοιχειώδης αντίδραση στο μερίδιο που αναλογεί σε κάθε αηδιασμένο ψηφοφόρο; Μαυρίστε τους! Κατράμι σε όλους αυτούς! Γιατί αν στο τέλος της ημέρας ψηφιστούν και επανέλθουν, το συμπέρασμα θα είναι ακόμα πιο τραγικό. Εφιαλτικό. Ο αμοραλισμός θα έχει φτάσει να κακοφορμίσει κάθε κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας. Το τάνγκο του αμοραλισμού θα το χορεύουν δύο!