Δημήτρης Δανίκας

Δηλαδή, λένε, ότι σήμερα τα Εξάρχεια δεν είναι πια το Αβατο των μπαχαλάκηδων και των πάσης φύσεως αναρχοαυτόνομων. Δηλαδή μερικών τύπων που σπάνε πλάκα ρίχνοντας μολότοφ και σχίζοντας την ελληνική σημαία. Ξέρετε τώρα ποιους εννοώ. Φυσικά εκείνους που πέφτουν για ύπνο τις πρωινές ώρες. Που προέρχονται από αξιοσέβαστες, προνομιούχες οικογένειες. Που ξυπνάνε γύρω κάπου το μεσημέρι. Και που τα βράδια επιδίδονται στο σπορ της αναρχίας

Οπως καταλαβαίνετε δεν πρόκειται για σκληρά εργαζόμενους και για εκπροσώπους του προλεταριάτου. Ελαφράς, βαριάς βιομηχανίας η εργαζόμενων στις καφετέρις και τα σούπερ μάρκετ

Το τελευταίο διάστημα, λένε αυτοί οι ένστολοι, τα Εξάρχεια έχουν καταληφθεί από οργανωμένο στρατό. Με τάγματα, λόχους και διμοιρίες. Να, ας πούμε, τελευταίως όταν αστυνομικοί όρμησαν να συλλάβουν δύο αλλοδαπές φορτωμένες με ναρκωτικά, ξαφνικά από το πουθενά, εμφανίστηκαν πενήντα «λεβέντες», οπλισμένοι σαν αστακοί με Καλάσνικοφ και μερικοί εξ αυτών κραδαίνανε και ρόπαλα. Αντε τώρα να τους πιάσεις. Επομένως όπου φύγει φύγει. Είπαν, περίπου, κάποιοι αστυνομικοί

Κράτος εν κράτει. Ποιοι είναι αυτοί οι Καλασνικοφόροι; Φυσικά μαφιόζοι. Του σκληρού πυρήνα. Αποφασισμένοι για όλα. Τα Εξάρχεια υπό κατάληψη. Τα Εξάρχεια σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το Σύνταγμα και ακόμα ένα από την πλατεία Κολωνακίου. Στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας

Με δεδομένο το γεγονός ότι οι ανευθυνουπεύθυνοι του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη σφυρίζουν αδιάφορα. Με δεδομένο το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια περίπου τίποτα δεν έγινε και ότι το πρόβλημα γιγαντώθηκε. Με δεδομένη την ομηρία όλων των κατοίκων της περιοχής που τρέμουν στην ιδέα να πέσουν πάνω σε Καλάσνικοφ και πριν την ώρα τους να μετακομίσουν στον άλλο κόσμο. Και με δεδομένη την αδυναμία αλλά και την παραλυσία των κατασταλτικών μηχανισμών. Με δεδομένα όλα αυτά το ερώτημα είναι απλό: και τώρα τι; Θα μας κυβερνάει η μαφία των ναρκωτικών και των μαστροπών;

Εγώ, λοιπόν. Αφήνοντας στην άκρη τις όποιες κομματικές μου πεποιθήσεις. Εγώ ως απλός πολίτης που ακούω από επίσημα χείλη όλα αυτά τα περί οργανωμένου στρατού με βαρύ οπλισμό. Εκείνη τη στιγμή τρία πράγματα μου ρχονται στο νου

Πρώτη επιλογή το τίποτα. Το οργανωμένιο κράτος να μην κάνει απολύτως τίποτα. Μα τίποτα. Να εγκαταλείψει τα πάντα στο έλεος της μαφίας. Τα πάντα. Ακίνητη περιουσία, πάσης φύσεως «αντικείμενα» και φυσικά μωρά, παιδιά, γυναίκες, όλους

Δεύτερη επιλογή να ορμήσει στρατός από αστυνομικούς, των ειδικών δυνάμεων, παρέα με κλούβες και με βαρύ οπλισμό. Ομως σ αυτή την περίπτωση πρέπει να λάβω σοβαρά την άποψη κάποιων ενστόλων που δημοσίως εκφράζουν τον φόβο και τον τρόμο τους. Σα να λένε «πριτς σας γελάσανε, εμείς δεν πρόκειται να πάμε εκεί σαν πρόβατα επί σφαγή»

Ποια η τρίτη και τελευταία, η ύστατη επιλογή; Φυσικά ο Στρατός με καταδρομείς, βατραχανθρώπους, τεθωρακισμένα οχήματα και με πολυβόλα. Να τους μπαγλαρώσουν, να τους προσκομίσουν στο δικαστήριο και με συνοπτικές διαδικασίες να τους φυλακίσουν

Θα μου πείτε πως υπάρχει κίνδυνος όλη αυτή η επιχείρηση να καταλήξει μακελειό. Καθόλου απίθανο. Ομως εσείς τι προτείνετε ακριβώς. Αφού η Αστυνομία δηλώνει αδυναμία. Αφού η μαφία κάνει ότι γουστάρει. Αφού τα Εξάρχεια σε ομηρία. Τότε τι κάνεις; Η απάντηση απλή. Με βαρύ οπλισμό εκείνοι με ακόμα βαρύτερο ο στρατός. Kill me? Kill you!