Τα 'θελες και τα 'παθες

Το έχω ξαναπεί. Πολλές φορές. Λόγω επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Που όλα θα κριθούν. Και πρώτα απ’ όλα οι δικές μας, οι προσωπικές μας επιλογές. Οπως λέμε, «πες μου τους υποψήφιους που σταυρώνεις να σου περιγράψω το επίπεδο στο οποίο ανήκεις».

Ας πούμε λοιπόν. Οτι στο ίδιο ψηφοδέλτιο του ιδίου, φυσικά, κόμματος περιλαμβάνονται, εκτός των άλλων, δύο ονόματα. Του μεγιστογίγαντα «εραστή» οθόνης και θεάτρου Αλέξη Γεωργούλη. Καθώς και του εξαιρετικού και παγκοσμίως αναγνωρισμένου φυσικού Δημήτρη Νανόπουλου. Πρωταθλητή της Σωματιδιακής Φυσικής και του μποζόνιου Higgs. Ποιος εκ των δύο θα λάβει τους περισσότερους σταυρούς;
Θέλει και ρώτημα; Ελάτε τώρα. Σαν να σας ακούω. «Ποιος είναι αυτός ο Νανόπουλος; Τρώγεται;». Πάμε παρακάτω. Οσο πιο πολύ σκαλίζω τόσο βαθύτερα προχωράω. Πιο βαθιά πεθαίνεις.
Ας πούμε. Στο ίδιο κόμμα και στο ίδιο ψηφοδέλτιο. Από τη μια η Φωτεινή Τράκα. Το κορίτσι που θριάμβευσε στο «My Style Rocks». Και από την άλλη η Μαρία Ευθυμίου. Η καθηγήτρια Ιστορίας με χιλιάδες ώρες διαλέξεων και σεμιναρίων άνευ αμοιβής και άλλων ανταλλαγμάτων. Ποια εκ των δύο θα λάβει τους περισσότερους σταυρούς;

Συμβαίνει διαρκώς. Πάντα μετά το τέλος των εκλογών. Και πάντα τους πρώτους μήνες κυβερνητικής θητείας του κόμματος που αναδείχτηκε πρώτο στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση. Οταν πλήθος οπαδών σε κάθε καφενείο της επικράτειας εκφράζεται με τις ίδιες λέξεις και με την ίδια φράση: «Δεν ήταν να μου κοπεί το χέρι την ώρα που τους ψήφιζα»!

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή υπάρχει έλλειμμα παιδείας. Θα πείτε. Διαφωνώ. Παιδεία σημαίνει πτυχίο ή πτυχία Τριτοτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Κι όμως, τα πονήματα ενός ορισμένου κλάδου δεν εξασφαλίζουν και την πολυδιάστατη λειτουργία του ίδιου ατόμου. Μπορεί να είσαι άριστος καρδιοχειρουργός και για όλα τα άλλα να είσαι «τυφλός».

Δεν είναι η παιδεία. Είναι η κουλτούρα. Που σημαίνει ανησυχία. Που σημαίνει επεξεργασία. Που σημαίνει πολυδιάστατη δραστηριότητα. Οσο περισσότερο ανησυχείς τόσο αναζητάς. Και όσο σκαλίζεις τόσο αμφισβητείς.
Ο μέσος Ελληνας είναι κομμένος στα δύο. Παντού. Σε όλες τις δραστηριότητες και σε όλες τις επιλογές του. Γι’ αυτό η ελπίδα πορεύεται μαζί με την απογοήτευσή του. Και γι’ αυτό βολεύεται με τους πολιτικούς. Επειδή γι’ αυτόν ο κάθε πολιτικός είναι σάκος του μποξ.

Πρώτα ψηφίζει τον Τσίπρα (φερ’ ειπείν) και στη συνέχεια τον χλευάζει, τον μουντζώνει, τον λοιδορεί. Ετσι, μέσα σε ελάχιστο χρονικό ορίζοντα ο «σωτήρας μου» καταλήγει «η καταστροφή μου». Και φτου κι απ’ την αρχή.
Οπως ακριβώς συμβαίνει με τις φτηνές τηλεοπτικές εκπομπές. Με το τηλεοπτικό «πτυελοδοχείο». Πρώτα τις απολαμβάνεις. Πρώτα εισπνέεις τοξικές ουσίες. Και ύστερα, ο ίδιος άνθρωπος περίπου σου λέει ότι το τάδε ριάλιτι, το οποίο φανατικά βλέπει από τον καναπέ του, είναι «σκουπίδι».

Αυτή η διχοτόμηση, αυτός ο κοινωνικός, πολιτικός και πολιτιστικός διπολισμός επιστρέφεται εις διπλούν. Από τη μια τα «σκουπίδια» πουλάνε σαν τρελά. Επομένως παραμένει ακλόνητο και χαμηλό το επίπεδο των περισσότερων εκπομπών. Και από την άλλη ο αγοραστής εξακολουθεί να λαμβάνει και να απολαμβάνει «σκουπίδια» - πολιτικά και τηλεοπτικά.

Με απλά λόγια, πριν από συλλογική και μαζική, η ευθύνη είναι ατομική και προσωπική. Με απλά λόγια, είναι ο καθρέφτης μας όλοι αυτοί. Με απλά λόγια «πες μου τι βλέπεις και τι ψηφίζεις να σου πω ποιος είσαι».

Προτού εκφρήσουμε γκρίνια, διαμαρτυρία και οργή, ένα πράγμα θα πρέπει να αναλογιστούμε. Δεν είναι η Μέρκελ, ας πούμε, που μας έσπρωξε στο χείλος του γκρεμού. Πρώτος υπεύθυνος είμαι εγώ κι εσύ. Οπως έλεγαν και οι παππούδες μας, «τα ’θελες και τα ’παθες, παιδάκι μου».