Εκλογές όπως το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Πρώτο λοιπόν. Οπου και να έχω πάει. Οποιον και όποιους να έχω επισκεφτεί. Οποιον και όποιους έχω συναντήσει. Τίποτα, Τσιμουδιά. Αδιαφορία για τις εκλογές. Ουδείς αναφέρεται σ αυτές. Ποτέ άλλοτε, σε καμία άλλη αναμέτρηση δεν υπήρξε τόση περιφρόνηση και τόση αδιαφορία. Σα να μην συμβαίνει τίποτα. Ακρα του τάφου σιωπή

Δύο λοιπόν. Από κανένα, μα κανείς δεν μου έχει μιλήσει με ενθουσιασμό για τον Πατούλη η για οποιονδήποτε άλλο υποψήφιο. Και ούτε εχει εκφραστεί απαξιωτικά για την Δούρου. Τίποτα

Τρία λοιπόν. Από πρόσφατη δημοσκόπηση του Open και της Alco του Παναγόπουλου προκύπτουν τα εξής. Πρώτος ο Γιώργος Πατούλης με θετικές ψήφους 30%. Και με αρνητικές 40%. Αλλά και με 30% «δεν ξέρω δεν γνωρίζω». Ακόμα χειρότερα για την Ρένα Δούρου

Τέσσερα λοιπόν. Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση το ίδιο συμβαίνει με όλους τους υποψήφιους. Μάλιστα ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ λαμβάνει 60% ως «άγνωστος, δεν τον ξέρω»

Πέντε λοιπόν. Αν αυτά τα ευρήματα είναι αντιπροσωπευτικά, τότε εκείνο που συμβαίνει είναι εντελώς απαξιωτικό για το σύνολο του πολιτικού προσωπικού

Εξι λοιπόν. Οι αρνητικές ψήφοι περισσότερες από τις θετικές. Αν σ αυτές προσθέσει κάποιος το «δεν ξέρω δεν γνωρίζω τον κύριο» ε τότε το αποτέλεσμα είναι κάτι περισσότερο από θλιβερό

Εφτά λοιπόν. Τουτέστιν ο Γιώργος Πατούλης που θα «θριαμβεύσει» θα έχει ψηφιστεί από τους τρεις στους δέκα της Αττικής. Οι υπόλοιποί με αρνητική γνώμη και δεν ξέρουν. Σα να λέμε «δεν μου αρέσει, δεν τον ξέρω τον κύριο»

Οκτώ λοιπόν. Ολα αυτά καταλήγουν σε μια απέραντη ελληνική μελαγχολία. Που σημαίνει. Ολοι το ίδιο είναι. Που σημαίνει «δεν περιμένω τίποτα από κανένα». Που σημαίνει «όλοι τα ίδια θα κάνουν». Που σημαίνει «όλοι για τη βολή τους δουλεύουν». Που σημαίνει «ψηφίζω Πατούλη για να τιμωρήσω Τσίπρα και Δούρου». Που σημαίνει «βαριέμαι που πρέπει να ψηφίσω»

Εννιά λοιπόν. Χωρίς τον παραμικρό ενθουσιασμό. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς Αύριο. Χωρίς όραμα. Χωρίς πίστη. Χωρίς γνώση και μελέτη των προγραμμάτων. Χωρίς ενδιαφέρον. Χωρίς να περιμένουν βελτίωση. Χωρίς ίχνος αισιοδοξίας. Χωρίς συμμετοχή. Χωρίς μεγάλη εκτίμηση για κανέναν

Δέκα και τελευταίο. Οι μοναδικές «φυλές» που ασχολούνται, επιχειρηματολογούν, εξαντλούνται και καταναλώνουν άφθονο χρόνο για τις εκλογές είναι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Οι μεν πρώτοι λόγω επαγγέλματος, παχυλών αμοιβών και κομματικών συμφερόντων. Οι δεύτεροι λόγω δημοσιογραφικών καθηκόντων

Η προεκλογική περίοδος μου θυμίζει φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Οι ταινίες προβάλονται. Οι κριτικοί και μερικοί σινεφίλ μπαινοβγαίνουν στις αίθουσες. Και όταν οι ταινίες καταλήξουν στο μεγάλο κοινό οι αιθουσάρχες κοπανάνε μύγες

Οπως τα κάνατε έτσι και θα τα λουστείτε. Adios Amigos!