Δημήτρης Δανίκας

Κανένα άσυλο σε κανέναν εισβολέα, πάει και τελείωσε. Μπήκες; Εφυγες! Τώρα, άσυλο πανεπιστημιακό μόνο για καθηγητές και φοιτητές. Μόνο αυτές οι δύο κατηγορίες δικαιούνται του προνομίου της ασυλίας ανταλλαγής ιδεών, επιχειρημάτων και ερευνών. Τέλος!

Ομως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το άσυλο είναι το πιο δημοφιλές σπορ της νεοελληνικής φυλής. Τα παραδείγματα αφθονούν, όπως το άσυλο των φοροφυγάδων. Φανταστείτε, λόγου χάριν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, πως ένα εκατομμύριο Ελλήνων πληρώνει ετησίως το 90% του κρατικού κορβανά. Ανατριχιαστικό.

Τι πρέπει να γίνει; Το αυτονόητο. Βαριά, ασήκωτη, τιμωρία. Δεν εκδίδεις αποδείξεις; Τώρα το κλείνω, το σφραγίζω. Για έναν μήνα, μέσα στην τουριστική περίοδο, να δω αν θα το ξανακάνεις.

Θα γίνει; Αμφιβάλλω. Πράγμα που σημαίνει επίσης το παρακάτω ανατριχιαστικό δεδομένο: Απείρως περισσότερα χρήματα διαφεύγουν με αυτό το δημοφιλές σπορ. Απείρως περισσότερα από αυτά που πληρώνονται για την αποκατάσταση των ζημιών στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Εξαιτίας αυτής της γενικευμένης φοροδιαφυγής συμβαίνει το εξής: Αυξάνονται οι φόροι που αποδίδουν τα συνήθη κορόιδα. Αυτοί πληρώνουν τα σπασμένα. Γιατί αν η φοροδιαφυγή είχε συρρικνωθεί, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, τότε οι φόροι θα είχαν περιοριστεί. Με απλά λόγια, άλλος τα σπάει, άλλος πληρώνει.

Και δεν είναι μόνο η φοροδιαφυγή, αλλά και η ασυλία στην οικοδομική αυθαιρεσία, με τραγικά αποτελέσματα. Οπως πριν από έναν χρόνο στο Μάτι, όπου φυσικά η πρώτη ευθύνη ήταν της τότε κυβέρνησης, αλλά με τέτοια πύρινη λαίλαπα και με τόσες μάντρες να έχουν φράξει τη δίοδο προς τη θάλασσα οι νεκροί θα ήταν πολλοί.

Τι έπρεπε να είχε γίνει; Μα φυσικά οι μάντρες να είχαν γκρεμιστεί. Αμέσως! Εγινε; Οχι. Θα γίνει; Αμφιβάλλω. Επομένως ποια η χειρότερη ασυλία; Εκείνη των μπαχαλάκηδων στα πανεπιστημιακά ιδρύματα ή εκείνη των αυθαιρετολάγνων σε όλες σχεδόν τις παραθαλάσσιες περιοχές;

Αφθονα τα τεκμήρια της ασυλίας σε κάθε γωνιά της χώρας. Οπως η ασυλία των χουλιγκάνων στα γήπεδα. Πόσοι εξ αυτών κατέληξαν στη φυλακή; Ουδείς! Από πόσους έχει αφαιρεθεί η ιδιότητα του φιλάθλου και σε πόσους έχει απαγορευτεί η είσοδος στα γήπεδα; Σε κανέναν απολύτως!

Και γιατί, αφού θέλουμε να είμαστε ευρωπαϊκή χώρα, δεν ακολουθούμε κατά γράμμα το παράδειγμα της Μάργκαρετ Θάτσερ; Γιατί π.χ. δεν λειτουργούν οι κάμερες στα γήπεδα;

Η ασυλία των χουλιγκάνων στα γήπεδα, η μεγάλη δυσφήμηση της χώρας σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Θα καταπολεμηθεί; Και γιατί από τώρα ο αρμόδιος υπουργός δεν υιοθετεί την αποτελεσματική λογική της Θάτσερ; Γιατί;

Να προχωρήσω; Ο κατάλογος πολλών περιπτώσεων διαχρονικής ασυλίας είναι μακροσκελής και αμετακίνητος. Η ευρωπαϊκή κανονικότητα, μέχρι στιγμής, έχει περιοριστεί σε δύο στόχους: στο πανεπιστημιακό άσυλο και στους μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων.

Δηλαδή με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και με τον εκτοπισμό των μπαχαλάκηδων από τα Εξάρχεια η Ελλάδα θα μετατραπεί σε ευρωπαϊκή χώρα κανονική; Αστειότητες!

Και τέλος, μια από τις πιο κλασικές μορφές ασυλίας έχει να κάνει με τις δημοτικές αρχές. Οπου, αν κάποιος περαστικός, για κακή του τύχη, πέσει πάνω σε ξεχαρβαλωμένη πλάκα πεζοδρομίου και υποστεί βλάβη στα πόδια του, κανένας δήμαρχος δεν πρόκειται να πληρώσει ούτε ένα ευρώ.

Εχει συμβεί. Πολλοί συμπολίτες μας έχουν γκρεμοτσακιστεί, με τις τότε δημοτικές υπηρεσίες του κ. Καμίνη, πρωτοκλασάτου της Φώφης και της σοσιαλδημοκρατίας, να σφυρίζουν αδιάφορα και τους τραυματισμένους συμπολίτες μας να έχουν καταλήξει στα νοσοκομεία πληρώνοντας φυσιοθεραπευτές και κυκλοφορώντας με πατερίτσες, και τον κ. Καμίνη να παριστάνει τον εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής κανονικότητας.

Ποιο το χειρότερο; Πως όλοι μα όλοι έχουμε συνηθίσει και πάντα λέμε «δεν βαριέσαι, έτσι είναι, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει». Αυτός είναι ο εφιάλτης μας. Η συμφιλίωσή μας με κάθε μορφή ασυλίας. Το απόλυτο άσυλο κάθε ασυλίας!