Δημήτρης Δανίκας

Από την άλλη ο Don CorleoTrump, συνεταιράκι του ψευτοσουλτάνου, εκφράζει μια απέραντη απορία: Μα πως, σου λέει, όλοι αυτοί μιλάνε περί γενοκτονίας των Αρμενίων; Που την είδανε; Στον ύπνο τους;

Από την τρίτη μεριά, του εσωτερικού μετώπου, ο Παύλος Πολάκης, ορμάει να κατασπαράξει Κώστα Σημίτη. Περίπου τον χαρακτηρίζει μειοδότη, να μην πω προδότη. Τολμάς εσύ που γκριζάρισες το μισό Αιγαίο; Α να μου χαθείς.

Ετσι το πολιτικό προσωπικό της Σωρρακώσταινας, στριμωγμένο στο καναβάτσο αρχίζει να ρίχνει στο «τραπέζι» μερικές σκέψεις.

Οπως, ας πούμε, προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης. Ελάτε να τα βρούμε. Κάτι θα κερδίσουμε εμείς, κάτι κι εσείς. Κάτι θα χάσουμε εμείς, κάτι θα χάσετε κι εσείς. Κι αν δεν κοπιάσατε θα πάμε μόνοι μας.

Προς τι αυτή η σκέψη; Μα για δύο λόγους. Ο πρώτος, προκειμένου να πούμε, προς την κοινωνία, τι να κάνουμε παιδιά; Η ετυμηγορία του διεθνούς δικαστηρίου αποτελεί πράξη διεθνούς ισχύος.

Και σε περίπτωση που ο ψευτοσουλτάνος δεν συμφωνήσει και δεν κοπιάσει, τότε εμείς θα πούμε, προς την διεθνή κοινότητα: είδατε, εμείς ακολουθήσαμε όλες τις νόμιμες διαδικασίες, εμείς δεχτήκαμε όλα να τα κουβεντιάσουμε, όμως εκείνος ο Τουρκαλάς τα θέλει όλα δικά του. Επομένως πρέπει να παρέμβει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Εμείς βάλαμε μυαλό, ο Τούρκος παριστάνει το απόλυτο αφεντικό.

Υπάρχει και μια τέταρτη πλευρά. Εκείνη του Κώστα Σημίτη. Με τις απόψεις του προετοιμάζει το έδαφος. Ανοίγει δρόμο προς το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Με κατάληξη έναν «επώδυνο συμβιβασμό».

Με απλά λόγια ο πολιτικός χάρτης χωρισμένος στα δύο. Από τη μια οι «ενδοτικοί». Από την άλλη οι «πατριώτες». Ανεξαρτήτως κομματικών στρατοπέδων και ιδεολογικών σημαιών. Ο Πολάκης, ας πούμε, συγχρονίζεται με τα πιο «ακραία» δεξιά στοιχεία της Νέας Δημοκρατίας. Κάπως έτσι.

Οι «ενδοτικοί» το κουβεντιάζουν. Οι «πατριώτες» να πολεμήσουν. Το μπαλάκι των ευθυνών πέφτει και προς την εξέδρα της κοινωνίας. Εμείς, όλοι εμείς, τι ακριβώς θέλουμε; Να πολεμήσουμε η να συμβιβαστούμε;

Στην πρώτη περίπτωση θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως. Εστω στιγμιαία. Ανυπολόγιστες οι καταστροφές. Οχι μόνο σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και στην οικονομία. Μπάχαλο ο τουρισμός. Μπάχαλο η σταθερότητα. Μπάχαλο όλοι οι στόχοι.

Η χειρότερη παράμετρος εξ όλων αυτών των «ζημιών» θα τραυματίσει τη σχέση μας με την Ευρωπαική Ενωση. Κι αν οι σύμμαχοί δεν προστρέξουν να μας βοηθήσουν; Κι αν ακλόνητοι θα παραμείνουν στη θέση του παρατηρητή; Τότε τι θα γίνει; Η στιγμή της αλήθειας. Ο ευρωσκεπτικισμός θα χτυπήσει κόκκινο. Και η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να «απαντήσει» στην αδιαφορία της Γερμανίας.

Στην δεύτερη περίπτωση, των διαπραγματεύσεων, παραχωρούμε θαλάσσιο ελληνικό «έδαφος» στην Τουρκία. Αναγορεύουμε τον Ερντογάν σε ρυθμιστή. Παραδεχόμαστε, πλαγίως, την δική μας αδυναμία και τον κάνουμε συνέταιρο σε ξένα χωράφια. Κάτι σαν νταβατζή.

Στην πρώτη περίπτωση καταστροφή. Στην δεύτερη ταπείνωση και ντροπή. Τόσο απλά και τόσο ωμά. Και το ερώτημα επίσης απλό: εμείς, καθένας εξ ημών και υμών, τι ακριβώς επιθυμούμε; Πόλεμο η συμφωνία; Ε; Απάντηση εδώ και τώρα!